Op 21 februari is de Joods-Amerikaanse schrijver Jonathan Safran Foer jarig. Na zijn onderzoek naar ons eetgedrag en de vleesindustrie in Dieren Eten werd hij samen met zijn vrouw en kinderen vegetariër. Omdat eten doorgaans ook een rol in familietradities speelt, zijn zijn beste culinaire herinneringen die aan zijn grootmoeders kip met wortelen. Met zijn broers beschouwde hij zijn grootmoeder vanwege dit eenvoudige gerecht als de beste kok ter wereld. Uit diverse interviews met hem blijkt dat zijn keuze voor vegetarisme niet altijd even vlot verliep. In Oekraïne moest hij ooit vlees met aardappelen bestellen om simpelweg aardappelen te kunnen eten. De duurste aardappel van zijn leven at hij samen met zijn vrouw in een Duits driesterrenrestaurant waar dit de enige vegetarische optie was.
Pastistio, ook wel pasticcio, is een ovengerecht met pasta afkomstig van het Griekse eiland Corfu. In tegenstelling tot het overgrote deel van het huidige Griekenland was Corfu geen onderdeel van het Ottomaanse rijk, maar een onderdeel van de republiek Venetië. Hiermee kwam ook een sterke culinaire invloed van het Italiaanse schiereiland. Corfu ligt touwens ook nog eens vlakbij de hak van de Italiaanse laars. Voor het gerecht gebruik je traditioneel pastitsio, Griekse buispasta. Alternatief kan je ook bucatini (lange macaroni) nemen of zelfs elleboogjespasta - zolang het maar buisjes zijn. Traditioneel wordt er een gehaktsaus voor de vulling gebruikt, maar dit vervangen we door lekker veel groente. De groentesaus kan je probleemloos de dag ervoor klaarmaken.
Zoet of hartig, een mens kan nooit genoeg pompoenrecepten hebben. De kleur en smaak van de hokkaido-pompoen brengen zon en warmte in de keuken. Dit keer maken we er een goed vullende pasta mee, die samen met een simpele salade een volwaardige maaltijd vormt. De pasta is lekker snel klaar: de pompoen kan met schil gebruikt worden en alle ingrediënten worden grof gesneden.
Een van mijn goede voornemens voor dit jaar was om eindelijk eens een recept te maken met cassave. Ik ken het knolgewas natuurlijk wel, maar ik had er nog nooit een recept mee gemaakt. Gelukkig heb ik een leuke Afrikaanse winkel om de hoek die cassave verkoopt. Voor dit recept liet ik me inspireren door een gerecht uit Martinique, een Frans overzees Caribisch gebied. Ik maakte een kruidige velouté, een roomsoep, die ik afwerkte met kokosmelk. Omdat de smaak vrij neutraal is, hoef je hier ook geen andere groente aan toe voegen. Deze soep is bedoeld als voorgerecht, maar met een kommetje witte rijst erbij kan je ze ook eten als hoofdgerecht.
Zuurkool hoort bij de winter, maar eigenlijk kennen we niet zo heel veel recepten hiervoor. Daarom bedacht ik een speelse variant op de traditionele zuurkoolstamppot, namelijk burgertjes van aardappel en zuurkool. Eelco stelde op zijn beurt voor dat karwijzaad hier goed bij zou passen. En hij had absoluut gelijk!
De winter kan me gestolen worden, ik hou zó niet van kou dat ik zelfs een mooi besneeuwd bos niet echt kan waarderen. Wat groenten en fruit betreft ligt het echter genuanceerder: ik kan erg genieten van stamppotten, wortelsoorten, knollen en stoofgerechten. En stoofpeertjes, daarvan ben ik een groot fan. Zodra het winter wordt, zoek ik ernaar in de winkels en ik heb het hele seizoen lang bakjes klaargemaakte peertjes in de koelkast staan.
Bieten behoorden al tot mijn favoriete groenten toen ik klein was en daar is nog niets aan veranderd: de zoete, aardse smaak spreekt me nog steeds aan. In dit recept wordt de zoete smaak extra aangezet door de bataat, en het aardse van de bieten door de kastanjechampignons. De salade wordt een beetje spannender door de sriracha en een paar blaadjes sla zorgen voor wat knapperigheid.
Soms heb ik gewoon zin in een snelle, simpele en smakelijke maaltijd. Dit gerecht biedt drie verschillende texturen en smaken, die elkaar perfect aanvullen - en het is ook nog eens spotgoedkoop. Beetgaar gestoofde spitskool met komijnzaad is briljant in zijn eenvoud. Ik kan ook erg genieten van bruine bonen in eigen vocht, met slechts een scheutje sojasaus voor de umami en eventueel wat sambal. Je hebt dit alles in goed tien minuten op tafel, ongeveer net zo lang als de kooktijd van de basmatirijst. Lekker met gebakken uitjes als garnering.
Peterseliewortel is nog steeds vrij onbekend bij ons, dit in tegenstelling tot andere landen, zoals bijvoorbeeld Duitsland. Maar wanneer je naar de betere groenteboer of naar de biowinkel gaat, dan vind je hem wel. De peterseliewortel lijkt uiterlijk op pastinaak, maar uiteindelijk zijn het twee verschillende groentes. De smaak van peterseliewortel is kruidiger en minder zoet dan de pastinaak. Omdat de groente minder bekend is, is het ook minder evident om er recepten voor te vinden. Je kan hem natuurlijk altijd bereiden zoals alle knolgroenten, maar het is leuker om er iets specifieks mee te doen, waardoor de smaak meer tot uiting komt. Zelf maakte ik onlangs een gratin van peterseliewortel. Oorsponkelijk is dit een Duits recept, maar ik heb het recept een Franse draai gegeven, zodat het gerecht romiger wordt.
Als student heb ik regelmatig bij een bevriend echtpaar gegeten, waarvan de vrouw des huizes uit Japan kwam. Met name aan de cross-over pompoenquiche met Aziatische smaken heb ik goede herinneringen. Hoe die quiche precies smaakte, weet ik na een slordige twintig jaar niet meer, maar dat heeft me er niet van weerhouden om het na te maken. Deze hartige taart met stukjes pompoen in een pittig-zoete, stroperige sojasaus is een feestelijk gerecht dat je ook gewoon op een doordeweekse winterdag kunt eten. Ook voor de afgesneden randjes bladerdeeg heb ik een smakelijk doel gevonden.
Heb je zin om ons team te versterken? Wij zijn op zoek naar nieuwe culinaire redacteuren, gastredacteuren en restaurantgidsredacteuren.. Ben je geïnteresseerd? Lees hier verder!
