Gigantes plaki, Griekse reuzenbonen in tomatensaus, is een traditioneel Grieks gerecht dat geserveerd wordt als hoofdgerecht of als mezze. Kenmerkend zijn de grote witte bonen, gigantes of reuzenbonen genaamd. Gebruik het best gedroogde bonen als basis, het smaakverschil is toch beduidend. Maar mocht je deze niet kunnen vinden, gebruik dan reuzenbonen uit blik. Deze zijn helaas wel vaak een kleinere variëteit. Gigantes plaki is een oud streekgerecht met veel verschillende versies, wij maken er eentje met iets meer groente.
Overal vind je recepten met oudbakken brood. In vroeger tijden vond men het veel belangrijker dan nu om geen eten verloren te laten gaan en uit deze noodzaak zijn heel goede bereidingen ontstaan. De meest bekende bij ons zijn broodpudding en wentelteefjes - ook wel bekend als verloren brood. In Oostenrijk en de omliggende regio's maken ze van oudbakken kaiserbroodjes hartige knödels die ze eten als hoofdgerecht. In plaats van kaiserbroodjes kan je in feite elk soort witbrood gebruiken, ik gebruikte een stokbrood. Voor de hoeveelheid laat je één deel brood weken in één deel melk. De hoeveelheid eieren pas je ongeveer aan. Als variatie op de klassieke semmelknödel met peterselie maken we vandaag knödels met spinazie en tomaten-roomsaus, een Italiaanse touch dus.
Koken voor jezelf hoeft geen saai en tijdrovend karwei te zijn dat je kan vermijden door een diepvrieslasagne op te warmen. Met een paar ingrediënten tover je in een mum van tijd een lekker gerecht op tafel. Deze paprikastoof met tomaten is weinig werk: groenten snijden, opbakken en afkruiden. Lekker met gebakken plakken halloumi en couscous. Deze laatste hoef je trouwens niet te koken. Couscous kan je bereiden in een afgesloten pot waarin je een deel couscous en ongeveer twee delen water en een snuf zout doet. Dek goed af met een theedoek, laat vijf minuten staan, roer op met een klontje boter en klaar is Kees.
Een pastagerecht kan altijd, er zijn zoveel mogelijkheden! Zoals bijvoorbeeld dit recept voor volkoren penne met spinazie. Dit gerecht staat binnen dertig minuten op tafel en je houdt er nog een tweede portie saus aan over. Handig als basis voor een mac and cheese of een Mexicaans gerecht. Of gewoon nog eens hetzelfde gerecht natuurlijk. Het recept voor de saus is goed voor ongeveer 700 milliliter saus.
Bergamot kennen we voornamelijk als aroma toegevoegd aan earl grey thee of aan parfum. De vrucht zelf is bij ons veel minder bekend. Bergamot is een zure citrusvrucht die lijkt op een citroen, maar ze is groter en ronder. De geur gaat meer richting pomelo. De productie is voor een groot deel beperkt tot de regio Reggio di Calabria, de punt van de Italiaanse laars. De vrucht is te verkrijgen van oktober tot ongeveer eind maart, volgens een Italiaanse website. Zelf vond ik de bergamot bij een goede keten van biomarkten in Brussel. Bij mijn zoektocht naar recepten vond ik een heel eenvoudige risotto met bergamot. Het gerecht is zo recht voor de raap dat er nauwelijks variaties zijn in de receptuur, maar door zijn eenvoud is deze risotto bijzonder lekker.
Een pastagerecht kan altijd. Lekker snel klaar, voedzaam en je kunt er alle kanten mee op. Zo maakte ik onlangs dit recept, eenvoudig, snel en lekker! Ideaal voor een doordeweekse dag.
Op 21 februari is de Joods-Amerikaanse schrijver Jonathan Safran Foer jarig. Na zijn onderzoek naar ons eetgedrag en de vleesindustrie in Dieren Eten werd hij samen met zijn vrouw en kinderen vegetariër. Omdat eten doorgaans ook een rol in familietradities speelt, zijn zijn beste culinaire herinneringen die aan zijn grootmoeders kip met wortelen. Met zijn broers beschouwde hij zijn grootmoeder vanwege dit eenvoudige gerecht als de beste kok ter wereld. Uit diverse interviews met hem blijkt dat zijn keuze voor vegetarisme niet altijd even vlot verliep. In Oekraïne moest hij ooit vlees met aardappelen bestellen om simpelweg aardappelen te kunnen eten. De duurste aardappel van zijn leven at hij samen met zijn vrouw in een Duits driesterrenrestaurant waar dit de enige vegetarische optie was.
Pastistio, ook wel pasticcio, is een ovengerecht met pasta afkomstig van het Griekse eiland Corfu. In tegenstelling tot het overgrote deel van het huidige Griekenland was Corfu geen onderdeel van het Ottomaanse rijk, maar een onderdeel van de republiek Venetië. Hiermee kwam ook een sterke culinaire invloed van het Italiaanse schiereiland. Corfu ligt touwens ook nog eens vlakbij de hak van de Italiaanse laars. Voor het gerecht gebruik je traditioneel pastitsio, Griekse buispasta. Alternatief kan je ook bucatini (lange macaroni) nemen of zelfs elleboogjespasta - zolang het maar buisjes zijn. Traditioneel wordt er een gehaktsaus voor de vulling gebruikt, maar dit vervangen we door lekker veel groente. De groentesaus kan je probleemloos de dag ervoor klaarmaken.
Zoet of hartig, een mens kan nooit genoeg pompoenrecepten hebben. De kleur en smaak van de hokkaido-pompoen brengen zon en warmte in de keuken. Dit keer maken we er een goed vullende pasta mee, die samen met een simpele salade een volwaardige maaltijd vormt. De pasta is lekker snel klaar: de pompoen kan met schil gebruikt worden en alle ingrediënten worden grof gesneden.
Ik ben dol op prei, vooral tijdens de donkere, koudere dagen. Maar hoe maak je hem klaar zonder telkens in herhaling te vallen? Ik wilde dit keer iets anders, dus geen preistamppot. In plaats daarvan maakte ik een eenpansgerecht van orzo en prei. Makkelijk te maken, want je hebt er weinig omkijken naar. Dit troostrijke gerecht kan je serveren met geroosterde groenten of een salade van rode biet. Een zachtgekookt eitje zou ook niet misstaan. Voor een vegan versie gebruik je enkel olie en vervang je de kaas door gistvlokken naar smaak.
Heb je zin om ons team te versterken? Wij zijn op zoek naar nieuwe culinaire redacteuren, gastredacteuren en restaurantgidsredacteuren.. Ben je geïnteresseerd? Lees hier verder!
