Het is buiten de mooiste tijd van het jaar. Alles loopt uit, de wereld is groen en fris en ruikt naar een nieuw begin. Als je in het bos of door de velden loopt, zie je overal prachtige wilde planten opkomen. Brandnetel, paardenbloem, weegbree, veldzuring en smeerwortel. Stuk voor stuk indrukwekkende planten die vroeger vooral werden gewaardeerd vanwege hun geneeskrachtige werking. Ik gebruik ze graag om er de heerlijkste gerechten van te maken.
Vers van de pers ontvingen we deze week het kookboek van de Vegetarische Slager. En het leuke is, dat er een Vegatopia-recept in staat. Met het vegetarische gehakt van de Vegaslager maakten we kibbeh: Midden-Oosterse gehaktballetjes. Lekker kruidig en ideaal in een pitabroodje.
Het thema van onze volgende eetclubavond was Mexico. Vaak kiezen we een land, maar niet altijd: voor de keer erna maken we bijvoorbeeld allemaal een gerecht met fruit erin. Maar deze keer moest het dus iets Mexicaans worden. Ik had de opdracht om een bijgerecht met bonen mee te nemen.
Traditioneel is misosoep geen vegetarisch gerecht. In de bouillon (dashi) gaan oorspronkelijk bonitovlokken, oftewel gedroogde visvlokken. Gelukkig is misosoep heel makkelijk geheel vegetarisch te maken.
Wat een negentiende-eeuwse dwerg uit Friesland te maken heeft met hét Hollandse gebakje bij uitstek...
Ik hou van lekker hartig. Als kind al liet ik de jam en hazelnootpasta links liggen. Op mijn boterham komt vooral kaas en brie. Zo af en toe probeer ik wel vegetarische smeersels uit de schappen, maar die smaken toch vaak hetzelfde - naar gist - of ze gaan vrij snel vervelen. Tijd dus voor een experiment: zelfgemaakte spread voor op brood. Het moet wel snel in elkaar te draaien zijn, natuurlijk.
Het seizoen dat je geacht wordt eten mee te nemen, komt er weer aan. We moeten picknicken op een kleedje in het bos, zandhappen aan zee, onhandig doen op een bootje of vlug naar binnen omdat het weer plotseling betrekt. Vrienden die tijdens de winter hun hand niet omdraaiden om een viergangendiner met amuse, huisgemaakte cocktail en bonbons te serveren, willen nu dat 'gezellig iedereen een gerecht meeneemt'. Nou vooruit dan maar, als het dan wel wat anders dan die eeuwige pastasalade mag zijn.
Op een reisblog las ik ooit dat in Azië tofu eten voor 'echte mensen' is. Want iedereen in Azië eet tofu, terwijl in het Westen tofu bijna alleen door vegetariërs wordt gegeten. Nou vooruit, ook door een handje vleesverminderaars en culi's met een passie voor Aziatisch eten. Het gevolg van de populariteit van tofu in Azië is dat er veel tofugerechten zijn, die helemaal niet vegetarisch zijn. Ma po tofu bijvoorbeeld. Maar onze versie natuurlijk wel.
Het gaat weertechnisch gesproken goed, want de eerste witte asperges zijn al gespot. Ze komen nu nog uit warme tunneltjes, maar dat is nog altijd een stuk milieuvriendelijker dan uit kassen of van ver ingevlogen. Tijd dus voor een lente-achtig aspergerecept.
Koshari is een heel bekend gerecht in Egypte. Ik hoorde er het eerst over tijdens de Arabische lente. Of het waar is weet ik niet, maar ik las ergens dat er voortdurend grote pannen koshari naar het Tahrirplein werden gedragen: het is goedkoop en lekker eten en het vult bovendien goed. Niet veel later at ik zelf koshari gemaakt tijdens een kunstperformance door een Egyptische student in Amsterdam.
Heb je zin om ons team te versterken? Wij zijn op zoek naar nieuwe culinaire redacteuren, gastredacteuren en restaurantgidsredacteuren.. Ben je geïnteresseerd? Lees hier verder!
