'De flexitariër' is een kookboek voor flexitariërs, mensen dus die minder vlees en vis willen eten. Op een paar recepten na zijn de gerechten vegetarisch, met in een klein infoboxje tips om het gerecht ook 'geschikt' te maken voor de notoire vleeseter, of voor als je zelf toevallig toch eens niet-vegetarisch wilt eten. Na de Nationale Week Zonder Vlees zou dit boek dé uitkomst kunnen zijn voor mensen die vaker, maar niet altijd, vegetarisch willen eten. Maar is 'de flexitariër' ook interessant voor vegetariërs?
'De flexitariër' is een rustig vormgegeven boek met overzichtelijke recepten en bij vrijwel elk recept vind je een mooie, ietwat rustieke foto, zoals je tegenwoordig in bijna elk kookboek vindt. Opvallend is dat er veel aandacht is voor ontbijt- en brunchrecepten, soepen, kleine gerechten en dips. Die focus is prettig, omdat veel kookboeken toch vooral de aandacht leggen op hoofdgerechten. Dit past goed in de trend van de vele vegetarische, vegan of vegetariërvriendelijke lunchrooms die overal in het land worden geopend.
In het voorwoord legt Jo Pratt uit waarom er behoefte is aan flexitarische recepten: flexitariërs eten grotendeels vegetarisch, maar willen wel vlees of vis kunnen toevoegen 'als dat nodig is', bijvoorbeeld voor de schoonfamilie ("hoi Peter!", roept ze). De zogenoemde flexi-varianten bestaan vaak uit het toevoegen van ham, pancetta, chorizo of garnalen, of het vervangen van een ingrediënt door bijvoorbeeld gehakt. Die tips lijken af en toe wat te voor de hand liggend, maar zijn voor beginnende flexitariërs (of doorgewinterde vegetariërs die werkelijk niets meer met vlees hebben) wellicht interessant. Soms suggereert ze ook dat een gerecht goed combineert met een vis of een lap vlees. Die tips zijn vooral interessant voor flexitariërs, veel vegetariërs zullen er echter moeite mee hebben om een lap vlees te braden (mij zul je dat niet zien doen, ik kan dat ook helemaal niet meer). Ik vind het een beetje gekunsteld en bovendien zijn er meer dan voldoende kookboeken met vlees, maar dat commentaar had je van een vegetariër vast wel verwacht. De infoboxjes zijn echter zo klein dat je ze makkelijk kunt negeren.
Het boek begint met ontbijtrecepten en wel met `American pancakes' met tofu-'bacon' en ahornsiroop. De tofubacon kun je eventueel vervangen door... je raadt het al. Een slechte binnenkomer. Maar het recept voor misopaddenstoelen op toast vind ik wel inspirerend, net als de maisburgertjes en de courgettebeignets. De Buddhabowl met veel pitten en zaden is wat obligaat hipster. Het hoofdstuk eindigt met een lekkere shakshuka.
In het soepenhoofdstuk staan lekkere soepen! De bloemkool-roomkaassoep met geroosterde ui vind ik een fijne combinatie, de geroosterde-maissoep van hele maiskolven met pittige ahornmais ga ik komende zomer vast eens maken, en de romige vegan cashew-paddenstoelensoep is ook erg uitnodigend. Verder vind je soepen op basis van spinazie, rode biet, knolselderij en misoboullion.
Kleine gerechten: gnudi (een soort gnocchi van ricotta en griesmeel) met groene asperges en pesto lijkt me meteen erg lekker. Net zoals hummus met geroosterde knoflook, of - origineel - gegrilde perziken, burrata en muntpesto. Er is ook een recept voor platbrood met gebakken kikkererwten - gebakken kikkererwten kom je steeds vaker tegen, die moet ik echt eens uitproberen. Ramen, salade, taco's, allemaal best leuke gerechten. Daarentegen ben ik minder overtuigd van de courgette fritti en de halloumi-frietjes: onnodig vet. Gefrituurde, gepaneerde augurkjes lijken me ook niet echt een succes. Een hoofdstuk met uitschieters naar boven en naar beneden, wat mij betreft.
De hoofdgerechten in het boek zijn doorgaans vrij stevig, waaronder gerookte-paddenstoelenramen, drie-kazen-mac 'n' cheese met knapperige prei, een stoofschotel van parelgerst en zoete aardappel, aubergine-quinoaballetjes, lasagne, paella, speltrisotto. De gerechten zijn wellicht een beetje standaard, maar wel goed en volgens mij heel geschikt om - ook en vooral zonder 'flexi-variant' - vleeseters gelukkig mee te maken. De Turkse pide, bootjes gevuld met spinazie, aubergine en feta, zou ik bijzonder graag eens voorgeschoteld krijgen.
In het hoofdstuk `dips en meer' staat een recept voor gepureerde tomaten-tofusaus, wat mij een buitengewoon onsmakelijk idee lijkt. De kinderen van Jo zijn er echter dol op, dus dit zou een goede manier kunnen zijn om je familie stiekem wat proteïne in de vorm van tofu 'toe te dienen'. Daarnaast vind je ook fijne recepten voor labneh, hummus met zoete wortel en harissa, wasabi-kikkererwten (jazeker, weer uit de oven, populair) en koriander-pindapesto.
Er is een apart, kort hoofdstuk met vijf kip/vlees/vis-recepten, dat volgens mij volkomen overbodig is. Aangezien ik er verder weinig zinnigs over kan zeggen, laat ik het onbesproken.
Kortom, dit boek bevat een aantal echt interessante recepten, vooral voor soepen en kleine gerechten, maar ook aardig wat standaardgerechten en een paar recepten die mij absoluut niet aanspreken. Voor vegetariërs voegen de recepten net wat te weinig toe, maar voor flexitariërs (en vegetariërs die regelmatig ook voor niet-vegetariërs koken) zijn de recepten wel erg geschikt. Stevige hoofdmaaltijden en eenvoudige toevoegingen die je ook achterwege kunt laten. Maar liever zou ik flexitariërs bijvoorbeeld Plenty van Ottolenghi aanbevelen: spannende, écht vegetarische gerechten, waar je desnoods nog wat ham, spek of chorizo aan toe kan voegen (als het echt niet anders kan). Dat lijkt me duidelijker en consequenter dan de tussenoplossing die 'de flexitariër' graag wil zijn.
De flexitariër - Jo Pratt
prijs: € 19,99
ISBN: 9789023015741
Harde kaft | 192 Pagina's | Becht
