"Alle dagen carnaval," grapte ik iets te gemaakt opgewekt tegen de groenteboer, die daarop iets te enthousiast meende te moeten lachen. De eerste keer winkelen met een mondkapje op was nogal onwennig, maar na een kleine maand of zes weet ik welhaast niet beter. Al probeer ik het boodschappen doen wel tot één keer per week te beperken, met een zeer efficiënte voorraadvoering tot gevolg. Na een dag thuiswerken is de kookinspiratie vaak wat minder en verlang ik ook meer naar bekende, troostrijke gerechten. Daarentegen heb ik nog nooit zo afwisselend en gezond geluncht. Een terugblik op een jaar coronakoken na een dag thuiswerken en boodschappen doen met hindernissen.
De wekelijkse boodschappen
Boodschappen doen deed ik al voor corona behoorlijk doelgericht en efficient. In de keuken ligt een (papieren) boodschappenlijstje-in-de-maak, waarop ik meteen noteer als iets op is of op dreigt te raken, of als ik of mijn man ergens weer zin in hebben. Dat lijstje was mijn leidraad bij supermarktbezoek, al liet ik me af en toe wel verleiden om wat nieuws of lekkers uit te proberen. Wellicht is zo'n lijstje hopeloos ouderwets en is op elk moment van de dag en week de supermarkt te kunnen bezoeken modern, maar het bespaart wel geld én tijd. Na een werkdag trek ik liever simpelweg een goedgevulde koelkast open dan rond te lopen in een hippe Albert Heijn met food courts.
Met de anderhalve meter en mondkapjesplicht is boodschappen doen er niet gezelliger op geworden, dus ik werk nu meestal gewoon mijn lijstje af. Geen impulsaankopen meer dus, en dat is een zegen voor de voorraadkast. Geen ingeblikt fruit, potjes met kappertjes of andere zaken die we eigenlijk nooit gebruiken, en ook geen culinaire verjaardagscadeautjes - veelal zogenaamde luxeproducten die desondanks gedoemd waren te verstoffen. Wel in de voorraadkast: allerlei soorten pasta, peulvruchten, meel, granen, zaden, pitten en natuurlijk tomatenpuree. Regelmatig is de kast bijna leeg en wordt dan weer rijkelijk aangevuld - al is mijn definitie van 'bijna leeg' tegenwoordig wel van dien aard dat als een fles olijfolie nog maar halfvol is er alvast een nieuwe moet komen.
Echt gehamsterd heb ik niet, maar nadat ik in de beginperiode een paar weken lang in de supermarkt geen meel en gist had kunnen krijgen, werd ik behoorlijk chagrijnig en heb ik daar meteen wel behoorlijk wat extra van ingekocht. Die bakhype snap ik natuurlijk wel, maar wij waren al fanatieke bakkers. Na elf jaar in Duitsland bakten we al ons eigen brood met pitten en een stevige korst en nu al helemaal. De 500 gram gist van de toko - gewoon verkrijgbaar, terwijl alle kleine zakjes uitverkocht waren - is nog steeds niet op. Dat scheelt nogal wat in prijs met die zakjes van Dr. Oetker.
Boodschappen doen op zaterdag vond ik altijd al een slecht idee, maar soms ontkom je er niet aan. In tijden van corona is het echt een bijzonder slecht idee, merkte ik. Iedereen om me heen had haast, had geen tijd (of zin) om anderhalve meter afstand te houden en zelfs bij de kassa van de Amazing Oriental was het chaos. Rond etenstijd, liefst op woensdag- of donderdagavond is het lekker rustig - maar vertel dat niet door, dat wil ik graag zo houden.
Groente voor een week
Een bezoek aan de supermarkt gaat niet zonder een bezoek aan de groentewinkel. Daar vind ik verse knoflook, goede gember, hete pepertjes, bossen platte peterselie en een keur aan groente. Volgens Karl is de verkoop van diepvriesgroenten de afgelopen tijd gestegen, maar ik blijf met verse groenten koken. Bladgroente als spinazie, boerenkool en andijvie, maar ook taugé, moet je toch echt binnen drie dagen gebruiken. Bloemkool, broccoli, wortel en spitskool daarentegen blijven rustig langer dan een week goed.
Een beetje opruimdiscipline is wel geboden. Sowieso verwijder ik alle plastic verpakkingen, en ook de champignons komen op een stukje keukenpapier in een open Tupperbox. Het loof van wortels en radijsjes wordt afgesneden en de radijsjes gaan in een afgesloten bakje.
Elke week sleep ik een grote boodschappentas vol groente naar huis en elke week roep ik dat ik het dit keer toch echt heb overdreven. "Dat roep je elke week," merkt mijn man dan terecht op. En inderdaad, mede omdat ik dankzij thuiswerken ook wat uitgebreider lunch, slinkt die voorraad met de dag aanzienlijk.
Ik hoor om me heen dat steeds meer mensen een weekmenu creëren om de (groente)boodschappen beter in te plannen en meer variatie in te bouwen. Onze weekmenu's waren al populair, maar ze lijken steeds meer lezers te trekken. Blijkbaar niet geheel toevallig, dus.
De sleur en gebrek aan inspiratie
Boodschappen doen in tijden van corona lukt dus vrij goed en zorgt er zelfs voor dat ik veel bewuster, efficiënter en gezonder inkoop. Maar kook ik dan ook spannender, geïnspireerder, gezonder? Gezonder misschien wel, omdat ik dankzij de bewustere boodschappen zonder weekmenu toch stiekem een soort weekmenu heb gecreëerd. Maar na het eerste enthousiasme, extra tijd om te experimenteren, is de lol er wel een beetje af. Thuiswerken en 's avonds ook thuis zijn, dat stompt af en ik kan me er vaak niet toe zetten iets nieuws uit te proberen. Gelukkig heb ik wel een breed repertoire aan standaardgerechten, variërend van spruitjesstamppot via tagliatelle in salieboter tot couscous met zeven groenten.
Dit gebrek aan inspiratie en energie lijkt vrij universeel te zijn en is ondertussen opgepakt door vele maaltijdpakketten en -boxen, die alvast voor je bedenken hoe je kunt variëren. Vaak zijn ze redelijk duur, en ikzelf zou ze niet zo gauw nemen, maar ze bieden toch echt een uitweg uit de sleur. Een budgetbewuste vriend bestelde bijvoorbeeld redelijk dure maaltijdpakketten om ze daarna, op basis van de meegeleverde recepten, na te koken.
Comfortfood en lekkere lunches
Boodschappen doen is geen pretje meer, koken wordt meer doorgepland, en desondanks kun je ondanks alle beperkingen dus prima afwisselend koken. Maar waarom zou je? Als alle dagen toch op elkaar lijken, dan zijn rituelen of voorspelbare lekkere maaltijden des te meer op hun plaats. Zaterdag is bij ons pizzadag. Er wordt een lekker gistdeeg gemaakt, tomatensaus in elkaar geflanst en de overige ingrediënten bij elkaar gezet. Op maandag of dinsdag heeft mijn man steevast trek in een retro-gerecht dat wij Muschelnuscheln noemen, schelpjespasta met groente en limabonen in een tomatensaus met rozemarijn en citroen. En daar geven we ook gewoon aan toe: bekende gerechten zijn lekker en meer is niet nodig. Gek genoeg is voorspelbaarheid juist wanneer je week redelijk voorspelbaar erg prettig, heb ik gemerkt.
Wel een stuk afwisselender dan voorheen zijn de lunches. Thuis kun je tenslotte lekker makkelijk een aubergine-kaastosti maken, erwten- of pompoensoep opwarmen, pitabroodjes vullen met Turkse yoghurt, limabonen en spitskool, of ook eens een hartige pannenkoek bakken. Dat zijn tenminste mijn favorieten deze winter, wanneer het warmer wordt komen de salades weer op tafel.
Binnenkort weer eens gasten?
Culinair gezien hou ik de moed en motivatie dus wel in. Waar ik nog het meest naar uitkijk is als het weer mogelijk is om gasten uit te nodigen. Over een maandje kan het regelmatig warm genoeg zijn om mensen buiten in de tuin te ontvangen, als de coronacijfers een beetje in bedwang worden gehouden. Dat biedt perspectief!
