De twee eerste begrippen in de titel hebben weinig met elkaar te maken, want de ooit alombekende schrijver van dagelijkse Kronkels in Het Parool Simon Carmiggelt was een traditionele eter, die niet hield van liflafjes als "opgeklopte ezelinnenmelk met radijspuree, bedacht door iemand die nu in een inrichting zit." Hij vertrouwde de Franse klassieke keuken: "Stuur een Franse kok met een tafelpoot en een keisteen naar zijn keuken en hij keert terug met een delicatesse." In Het Wapen van Athlone in De Steeg, het laatste hotel waar hij tussen 1969 en 1986 geregeld verbleef, werd zelfs een gerecht naar hem genoemd. Een omschrijving ervan zou evenwel de meeste lezers van deze site walgend doen afhaken. Vegetariërs noemde hij een keer als voorbeeld hoe rustgevend een overtuiging kan zijn: men kon volgens hem dan simpelweg een boek of film veroordelen op grond van een weerzinwekkende scène waarin niet-vegetarisch voedsel wordt verorberd. Zelf vond hij twijfelen toegestaan, dus mogen we dat ook bij zijn culinaire voorkeuren en zijn kijk op vegetariërs.
De Steeg (nabij Rheden)
Het historische Wapen van Athlone, genoemd naar een oorlogstrofee van een Heer van Kasteel Middachten, werd intussen herdoopt tot La Maison du Steeg, een wat snobberige benaming die Carmiggelt ironisch commentaar zou ontlokt hebben. De huidige commentaren van bezoekers zijn nog niet van dien aard dat snelle reservatie moet aangeraden worden, maar de vegetariër zal verheugd vaststellen dat er enkele gerechten voor hem op de kaart staan als lasagne, burger, pasta en salades.
Foto: Martijn Rothuizen, La Maison du Steeg
Vanuit deze plek maakte Carmiggelt met zijn vrouw Tiny dagelijkse boswandelingen rond het Landgoed Rhederoord. Er werd zelfs een wandeling naar hem genoemd die begon vanop de parking Lappendeken. Omdat terreineigenaar Natuurmonumenten enkel eigen wandelroutes op haar gebied wil, werden het aankondigingsbord van deze wandeling en de bewegwijzering met witte pijlen hier helaas verwijderd. De wandeling die Simon en Tiny dikwijls maakten kun je hier nog terugvinden.Toch denk ik dat oudere Carmiggeltianen liever lezen en pijlen volgen dan appen en dat niemand op parkeerplaats Lappendeken nog de goede ingeving zal krijgen om die wandeling te maken.
Zelf heeft hij niet geweten dat het naburige kasteel Rhederoord een hotel-restaurant werd, toen was het een kostschool, bekend als de Internationale School. Hier mochten we al enkele malen gastronomisch genieten in het verzorgde Koetshuis, dat altijd een verfijnde vegetarische optie op de kaart heeft.
Vanaf parkeerplaats Lappendeken kun je ook wandelen naar de Carolinahoeve, die in 1975 kon gerestaureerd worden dankzij de reddingsactie van een comité met Carmiggelt en zijn vriend Wim Kan als leden. Pannenkoeken kun je er, zoals voorheen, niet meer krijgen, maar er zijn tal van vegetarische en veganistische salades, pasta's, broodjes en taartjes. Ikzelf zou twijfelen tussen het pasteitje paddenstoel en de salade van panzanella parmezaan, maar kon ze nog niet uittesten.
Foto: Carolinahoeve
Uitstapjes
Carmiggelt wandelde door de prachtige tuinen van Kasteel Middachten en schreef er over het hondenkerkhof of stak door naar de fraaie Hanzestad Doesburg om er de nog steeds bestaande mosterdfabriek te bezoeken. Wie hem volgt en daarvan hongerig wordt, kan gaan eten in het prachtig aan de IJssel gelegen restaurant De Kade van Stadshotel Doesburg. Ook daar is er altijd een aantrekkelijk vegetarisch voor- en hoofdgerecht. Men vegetariseerde er ooit een salade niçoise voor ons, wat toch voorkomend was.
Echte liefde voor vegetarisch eten heeft de chef van het sfeervolle restaurant De Liefde in het centrum. Ook de namen van de gerechten kregen er romantische benamingen. Naast vegetarische Doesburgsche mosterdsoep zijn er voor de vegetariër onder andere met groenten omringde spinazietaart, een trio van burgers en een mix van kleine gerechten.
Foto: Restaurant De Liefde
Carmiggelt bezocht soms wat nostalgisch het dorp Brummen. Zijn moeder bracht hem er vanuit Den Haag voor een medisch aangeraden verblijf in de gezonde buitenlucht bij familie van zijn vader. Vanuit het station liepen ze naar het dorpscentrum door een lange laan met kathedraal-hoge bomen en hij voelde zich daarbij "op een dromerige manier gelukkig". Die laan is er nog steeds en in omgekeerde richting kun je ze volgen naar het prestigieuze hotel Engelenburg, waar we ooit, op uitnodiging van mijn lieve dochter en haar vriend, voortreffelijk vegetarisch dineerden na een ritje met een paardenkoets. Ik haast me te verklaren dat het niet onze gewoonte is om in een paardenkoets naar chique restaurants te rijden, maar ook Carmiggelt vierde wel eens de verjaardagen van hem en zijn vrouw met een familiale rit per paardenkoets door De Steeg en omgeving. Uit goede bron vernamen we dat een mederedactielid op Engelenburg haar stijlvol huwelijksfeest beleefde. Het is, kortom, evenzeer een plek om zich dromerig gelukkig te voelen.
Ten oosten van Engelenburg is de gemoedelijke, drukbezochte uitspanning De Vroolijke Frans. Die heeft altijd wel een drietal met het seizoen wisselende vegetarische hoofdgerechten en als voorgerecht de onverwoestbare in bierbeslag gebakken champignons, die in deze streek meer op menukaarten terug te vinden zijn.
Hoogstaand gastronomisch én toegankelijk is Tante Blanche in de dorpskern, met een verwenmenu van 2 tot 7 gangen dat ook geheel vegetarisch kan besteld worden.
Foto: Tante Blanche
Borreluur
Maar na een bezoek aan Gallery Aaldering vol prachtige oldtimers is het intussen borreluur geworden. "De geheelonthouders hebben gelijk, maar alleen de drinkers weten waarom." Of: "Over drinken wordt veel kwaad gesproken, maar het helpt wel even." Zelf moest hij op doktersbevel na een wat te woeste omgang met alcohol op sodawater overschakelen. Maar wij gaan voor één van de vele Bronckhorster bieren, of een exclusief Brummens blond, naar 't Kromhout op het Marktplein van Brummen. Als wat honger opkomt zijn er hier zelfs meerdere met een V aangeduide gerechten. Zelf zocht Carmiggelt hier ergens tevergeefs het plombière-ijs uit zijn kindertijd.
Wie is blijven hangen in Doesburg rept zich voor een speciaalbier naar het oudste café van Nederland, het unieke Stadsbierhuys De Waag. Ook hier staat er overigens altijd een leuk, wisselend, vegetarisch gerecht op de kaart.
Bij mijn tweede glas bier zal ik heftig betogen dat Simon Carmiggelt, de stamvader van de columnisten, niet enkel morsige Amsterdamse Carmiggelt-mannetjes beschreef. In een swingende, sierlijke stijl schreef hij humoristisch, relativerend en melancholisch over kleine en grote droefheden en geluksmomenten in het leven van hemzelf en alleman.
Foto: Stadsbierhuys De Waag
