Buitenlanders vinden het maar vreemd dat men hier rauwe haring eet en drop kennen ze ook al niet. De meeste landen kennen zo hun culinaire eigenaardigheden, maar China is er berucht om. Wees gerust, de honden en katten heb ik overgeslagen!
Eieren worden bijna overal ter wereld gegeten, ook in China. Om ze lang goed te houden, hebben ze hun eigen manier van conserveren. 
Duizendjarige Eieren zijn gekookte eieren (van kippen, kwartels of eenden) die 40 dagen worden bewaard in een mengsel van houtskool en kalk. De dooier en het geel verkleuren dan naar een dramatisch grijs-groen en smaken zeer zout. Bewaar je ze in de schil, dan zijn de eieren maandenlang (maar niet 1000 jaar) houdbaar. Een soortgelijke methode is om eenden-eieren te bewaren in een mix van houtskool en zout en ze te verpakken in stro. Na 40 dagen in een pot op een koele, donkere plek zijn ze klaar om gegeten te worden. Met deze methode blijven de dooiers wel goudgeel en ze worden dan gebruikt in een Chinese maancake om de maan te symboliseren.
Desserts met eieren hebben we in zowel Nederland als China, maar Mona-toetjes met eileiders kennen we hier gelukkig niet! Hasma is een zoete soep waarvoor de hormoonrijke eileiders van een bepaalde kikkersoort (!) eerst gedroogd en dan weer gerehydrateerd worden en vervolgens gekookt worden met suiker en vruchten of lotuszaad. Het voelt aan als tapioca-pudding. Vroeger werd dit gerecht alleen gegeten door de keizers; tja, je moet wat om je van het plebs te onderscheiden.
Voor Vogelnest-soep mogen de dierlijke producenten wel blijven leven, het wordt namelijk gemaakt van het speeksel van een zwaluwsoort. Deze vogels bouwen hun nestjes niet van takken of bladeren, maar dus van hun eigen speeksel. De witte, gele of rode/zwarte nestjes zouden goed zijn voor de gezondheid en boordevol mineralen zitten. Goedkoop zijn ze niet, deze delicatesse kost per kilo honderden tot duizenden euro’s en het oogsten/roven ervan is gevaarlijk en vaak dodelijk werk. Ze worden verwerkt in Tong Sui, een zoete soep of custard uit de Kantonese keuken, en dus ook met kippenbouillon in vogelnestjessoep. De soep krijgt door het gedroogde speeksel een gelatine-achtige textuur.
IJs is heerlijk. Wat room, melk, eidooiers, suiker, fruit of chocolade mixen, even in de ijsmachine en voila je hebt een geweldig roomijsje. Rode adzukibonen zie je zelden tussen de ingrediënten staan, toch 
wordt het in grote delen van Azië gebruikt voor zoete gerechten. De bonen worden gekookt, fijngestampt en dan gezoet met suiker of honing. Ze worden verwerkt in ijs, cakes, zoete soepen en gestoomde bolletjes brood. Red Bean Ice is een bekende drank in Hong Kong. De bonen vormen met suiker en melk de drank, waarna het afgemaakt wordt met een bol vanilleijs. Voor de durfal: hier vind je een recept waarbij de bonenpasta echt door het ijs gaat.
Chou doufu heet in het Engels Stinky Tofu, maar wordt door de Chinezen niet gezien als vies stinkend, maar als welriekend en aromatisch. De tofu wordt enkele uren gemarineerd in een sterke zoutoplossing van gefermenteerde groenten (die al niet meer al te vers waren) en eventueel kruiden en garnalen. Die pekel moet maandenlang hebben gestaan, maar de doufu kan ook gemarineerd worden in sojamelk die enkele weken op het aanrecht heeft gestaan zodat er een fijne schimmelcultuur ontstaat. Daarna kan het gebakken of gefrituurd worden, dat laatste is het populairste.
De geur wordt, ook door de liefhebbers, omschreven als verrotte mest of babypoep en straatverkopers hebben zelfs boetes gekregen vanwege de stankoverlast. De geur mag dan op enkele straten afstand al te ruiken zijn, de smaak schijnt niet zo vies te zijn; het heeft wat weg van een milde blauwe kaas. Daarnaast is het ook nog eens gezond door de probiotica. De hoofdstad van Taiwan is zelfs gezegend met een restaurant met alleen maar stinky tofu gerechten: Dai’s House of Stinky Tofu (het adres is 145-1, Nanjing E. Rd., Sec. 5, Taipei).
