Koken is helemaal hip. Tenminste, als je de tv-programmering mag geloven. Elke avond, vaak zelfs op prime-time, binden amateurkoks met elkaar de strijd aan, wordt een tot faillisement gedoemd restaurant gerestyled of knutselt een sterrenkok al babbelend zijn nieuwste creatie in elkaar. Goed nieuws, toch?
Een korte inventarisatie bij de redactie van Vegatopia levert een wat ander beeld op. Jazeker, ook wij kijken naar kookshows, om uiteenlopende redenen. Om "ideeën en technieken op te doen", maar ook "ter ontspanning en vermaak, in pyama".
Nederlandse kookprogramma's blijken niet erg geliefd bij de redactie. "Ik zag laatst Topchef waarin jonge koks een gerecht moesten maken en alles was grauw, grijs en bruin. Vind ik echt shocking, dat heeft bewust gekozen om in de keuken te staan, maar het kan ze niets schelen of het smaakt en of het er aantrekkelijk uitziet." Ook wordt gemopperd op de arrogante toon en de overproportionele hoeveelheid productreclame.
Unaniem worden de Britten genoemd als meesters van de kookprogramma's. En dat terwijl de Britse keuken nu niet bepaald goed te boek staat (en dat al vele eeuwen, als we Obelix mogen geloven). Ainsley Harriot wordt opvallend vaak genoemd, de sympathieke kaalhoofdige kok met zijn warme, enthousiaste persoonlijkheid. Vooral het programma Ready Steady Cook, ondertussen al een paar jaartjes oud (maar nog steeds terug te zien op YouTube), zorgt voor enthousiaste reacties. Ook de nogal onconventionele Hairy Bikers zijn leuk. En zelfs Gary Rhodes, ondanks zijn voorliefde voor typisch Britse groenten als erwten ("the actual peas themselves"), stapeltjes eten en "a little knob of butter", is het bekijken waard. Voor een bloemlezing uit de Britse kookprogramma's verwijzen we je graag naar BBCFood's Channel op YouTube.
Hoe doen de Britten dat? Allereerst valt op dat de presentatoren ook professioneel met eten bezig zijn en dat ze weten waar ze het over hebben. Productreclame valt in de programma's ook nauwelijks te vinden. Maar bovenal stralen de programma's een enthousiasme uit, met liefde voor het eten en respect voor de gasten, waar de Nederlandse tv-koks een puntje aan kunnen zuigen.
Daarentegen koketteren de Britten ook graag met hun gebrek aan kooktalent, getuige programma's als Gordon Ramsays Hell's Kitchen ('Gedonder in de keuken'), alsmede Kitchen Criminals, waarin topkoks John Burton Race en Angela Hartnett genadeloos en uitermate deprimerend hopeloze gevallen (na een 'casting' met afgekoelde gerechten in een plastic doosje) hopen om te vormen tot topkoks. Elke aflevering weer de boodschap 'het was niks, het is niks, en het wordt nooit wat'.
Dan doemt de onvermijdelijke vraag op: wat is de toekomst van kookprogramma's in het Nederlandse en internationale medialandschap? Is er een soort culinaire bewustwording gaande, of blijft dit alles steken op het niveau 'puur entertainment'? Staat ooit de Nederlandse Gregg Wallace op of zijn we veroordeeld tot het volgen van buitenlandse topkoks? Welke 'formats' zijn inspirerend en welke hebben afgedaan?
{jcomments on}
