Als eten emotie is, dan is het eten van vlees daar de overtreffende trap van. Vlees eten of geen vlees eten: het gaat met vaak heftige emoties gepaard. Sinds het schrijven - en ook na het uitkomen - van mijn kookboek de Vega Optie zijn mij een paar zaken opgevallen die ik hier graag ter discussie wil stellen.
Voor de goede orde: ik eet 1x per week (biologisch) vlees en 1x per week vis en de rest vegetarisch of veganistisch. Voor OKvlees, een initiatief waar ik achter kan staan, ontwikkel ik recepten. Dat zijn soms ook vegetarische recepten.
In het dagelijks leven merk ik al jaren: hoe het wél of juist niet eten van vlees heftige reacties oproept. In mijn privé omgeving maak ik mensen mee die zeggen dat ze geen enkele moeite hebben met veel/dagelijks vlees eten of onverdoofd halal slachten. Ik vind dat erg lastig om mee om te gaan en moet dan altijd oppassen dat ik niet té fel van toon word. Immers iedereen heeft recht op zijn mening, ook al deel ik die niet.
Toen ik op social media aankondigde dat ik een boek over vleesvervangers ging schrijven, kreeg ik berichten van verontwaardigde volgers. Iemand zei letterlijk in een privébericht: "ik had jou wijzer geacht. Je sluit je aan bij een sektarische beweging en dat had ik van jou niet verwacht."
Op een facebookpost waarin ik meldde dat ik mij verheugde op het boek dat bijna uitkwam kwamen reacties als: ik verheug me nergens op! Ik walg van het woord vega! Ik steun mijn slager! En dat vega en vegan maar uiterst links gebral zijn. Ook mailde iemand me: "Sorry dit boek van jou sla ik echt even over!"
Wat is dat toch, die heftige controverse tussen vleeseters en bewust niet-vleeseters?
Toen ik lang geleden fulltime vegetariër was, moest ik die keus ook al vaak verdedigen. Vlees is toch lekker? Je hebt toch vlees nodig? Weer later aan tafel leidde het soms tot felle discussie. Mijn man verlangt hevig naar vlees, onze dochter is sinds haar zevende vegetariër. Lange tijd bekritiseerden zij elkaar met regelmaat aan tafel. Kreten als "Iehh dat is zielig! Dat je dat eet!" Dat werkte averechts op mijn eetlust en het bevorderde de sfeer aan tafel ook niet. Meerdere malen zei ik dan ook: "Respecteer in ieder geval dat sommige mensen een andere mening hebben dan jij. En laat elkaar in de waarde." En dat zou ik nu ook willen zeggen tegen alle mensen die zich soms behoorlijk, maar met regelmaat ook onbehoorlijk, uitlaten.
Toen de Vega Optie eenmaal verschenen was, kreeg ik ook vanuit veganistische hoek kritiek dat het boek ook vegetarische recepten bevatte. Dat ging door middel van boze icoontjes op social of opmerkingen die mij tot de orde riepen: jij was toch vegan? Op een vegansite waar mijn boek besproken werd las ik de commentaren. "Helaas, toch wel veel vega" en wederom boze icoontjes.
Je doet het nooit helemaal goed, zo blijkt. Maar… de kritiek van veganisten begreep ik wel een beetje. In de gesprekken die ik voerde voor het schrijven van dit boek opperden meerdere mensen dat je als vegetariër deels de vee-industrie ook in gang houdt. Immers, voor kaas, zuivel en eieren moeten dieren geboren worden en ruim de helft daarvan is mannelijk. Die zijn in ogen van de vee-industrie ‘waardeloos’ en worden gedood. Eerlijk gezegd vond ik dat een heftig inzicht.
Tijdens mijn vakantie mijmerend op een strandbedje bedacht ik voor mezelf de oplossing: ik word Bewusttariër. Ik eet voortaan 3 dagen per week vegetarisch (ik hou zo van kaas en eieren) 2 dagen veganistisch, 1 dag per week vlees en 1 dag vis. En alle dierlijke producten koop ik biologisch. Het is, zo blijkt in de praktijk, best nog een gepuzzel maar op dit moment is dit voor mij de beste optie van alle.
Ik ben benieuwd naar jouw mening!
