Als er iemand overlijdt, is eten niet het eerste waar je aan denkt. Toch wordt er steeds vaker besmuikt gedaan over de Nederlandse gewoonte om kleffe cake te serveren na afloop van een begrafenis. In het buitenland doen ze dat bijvoorbeeld heel anders. De Amsterdamse begraafplaats Zorgvlied heeft nu een boekje uitgegeven over eten bij begrafenissen nu en toen, hier en daar. Culinair journalist Johannes van Dam werkte er aan mee en die zegt: 'Serveer gewoon een flap'.
Als er iemand overlijdt, is eten niet het eerste waar je aan denkt. Toch wordt er steeds vaker besmuikt gedaan over de Nederlandse gewoonte om kleffe cake te serveren na afloop van een begrafenis. In het buitenland doen ze dat bijvoorbeeld heel anders. De Amsterdamse begraafplaats Zorgvlied heeft nu een boekje uitgegeven over eten bij begrafenissen nu en toen, hier en daar. Culinair journalist Johannes van Dam werkte er aan mee en die zegt: 'Serveer gewoon een flap'.
Op begraafplaats Zorgvlied, een gemeentelijke begraafplaats in Amsterdam waar onder andere Annie M.G. Schmidt ligt, komen mensen met allerlei achtergronden, en die hebben dus ook uiteenlopende wensen. De begraafplaats zag dat er steeds vaker behoefte was aan de mogelijkheid gezamenlijk wat te eten na een begrafenis. Ze gaven historicus Jeanette Diepenbroek en culinair journalist Johannes van Dam de opdracht een boekje te maken over eten en het rouwproces. Het boekje, dat vandaag werd uitgereikt en eigenlijk meer een brochure is, geeft informatie over wat men vroeger tijdens begrafenissen deed (zoveel bier drinken, dat de nabestaanden failliet gingen) en wat mensen van allerlei geloven (katholieken, hindoes, joden, etc.) gewend zijn te eten tijdens begrafenissen. Er staan ook recepten in, voor bijvoorbeeld Antillaanse pindaletters en Joodse eiersalade.
Voordat Johannes van Dam het boekje aanbood aan de aanwezige wethouder, vertelde hij nog kort dat hij een mondiaal toepasbaar begrafenishapje had ontdekt: de flap. In elke cultuur heb je namelijk wel een flapachtig gerecht: de Japanners de gyoza, de Zuid-Amerikanen de empanada, de Turken de borek en de Hollanders de appelflap. En dan had Johannes van Dam nog wel vijf voorbeelden van andere landen waar ook weer aparte flappen bestaan. Ook handig aan de flap, je kunt hem zonder bestek eten, je kunt hem makkelijk vervoeren, koud of warm eten en je kunt hem vullen met wat je maar wilt, zodat ie geschikt is voor allerlei mensen, dus ook vegetariërs. Dat horen wij nou graag.
Daarna mochten we de begraafplaats op om hapjes te proeven. We werden begeleid door een vrolijke Surinaamse band naar een ruimte waar we meteen een champagneglas met een blauwig goedje kregen. Het bleek prosecco gemengd met HPNotiq, een drank op basis van cognac, wodka en tropisch fruit. Weer eens wat anders dan koffie. Verder was er een nogal jelly-achtige mousse met mozzarella en microtomaatjes. En er was vermomde cake in de vorm van muffins. 'Kruimelt niet', hoorden we later van een medewerker van Zorgvlied.
Door naar het niet-Westerse paviljoen. We werden er verwelkomd door een orkest met rustgevende Gamelanmuziek. En toen kregen we eindelijk een flap, een Chileense empanada, gemaakt door Sabores de Chile. De onze was met groenten, met een beetje een zeewiersmaakje en ook gekookt ei in de vulling. Zeer lekker, goeie comfort food. Daarna een Droefbiertje van brouwerij de Prael.
Buiten, bij het graf van Roxy-oprichter Peter Gielen, stond zijn weduwe en kok Inez de Jong met fritata van spinazie en parmezaanse kaas, uitgespreid op kastanjebladeren. De fritata was zout en een beetje nat, zouden er wat tranen in hebben gezeten?
Vlug gingen we terug naar het Hollandse paviljoen, waar inmiddels Miguel Brugman van Rouwkost was verschenen. Sinds we een filmpje over hem zagen bij het TV-programma Eten met Bianca waren we benieuwd naar hem. Hij heeft voor zijn bedrijf een prachtige naam gekozen. Rouwkost is een cateringbedrijf dat eten maakt bij mensen thuis die rouwen, van heel simpele soep tot een uitgebreid diner, waar men maar behoefte aan heeft. We vroegen ons al de hele tijd af of Rouwkost ook aan vegetarisch eten doet. Dat blijkt zeker zo te zijn. Miguel kookt ook met producten als rooktofu, en heeft interesse in de Japanse keuken, waar hij vegetarische gerechten met aubergine uit te voren tovert, of hij maakt misosoep. Nu had hij gazpacho bij zich, koude Spaanse tomatensoep. Het smaakte lekker en een beetje naar ui, zo'n groente waar je van gaat huilen. Ook had hij biet met reepjes shisoblad voor ons. Lekker en verfrissend.
En zo sloten we een middag af waarop we een begraafplaats eens van een hele andere kant zagen.
