Ik weet niet of het gepast is om op een oude draad te reageren....
Maar ik doe het lekker toch!
Ik eet al vanaf mijn geboorte vegetarisch.
ik ben bang dat als je je kind vegetarisch opvoedt, het in de puberteit (waar in zij/hij zich toch tegen de ouders kan gaan verzetten) juist gaat kiezen voor het eten van vlees.
Dit is bij mij het geval geweest, toen ik op mezelf ging wonen heb ik geprobeerd vlees te eten. Maar vaak vond ik het niet lekker en zat ik te pulken aan het eten om die witte dingetjes (vet) eraf te krijgen. Ook kwam het vaak weer omhoog (net of mijn maag het idd niet goed kon verdragen). Het resultaat is dat ik later steeds extremer vegetarisch ben gaan eten. Vooral uit principe. En omdat ik erachter was gekomen dat ik het helemaal niet lekker vond.
Ik heb nooit problemen ondervonden in mijn kindertijd (tenminste niet zover ik me kan herinneren). Naar mijn weten is er altijd goed op gereageerd, maar misschien at ik tijdens tractaties op school ook wel eens een worstje mee (dat weet ik niet meer). Meestal was er ook wel iets anders. Ik heb het niet zo bewust meegemaakt dat ik vegetarisch at op de lagere school en zo.
Mijn dochtertje van bijna twee krijgt thuis gewoon 'wat de pot schaft'. En dus vegetarisch. Ik heb een 'part-time' vegetarier als partner. Hij eet thuis vegetarisch ('wat de pot schaft') en wanneer we uit eten gaan, hij bij zijn ouders eet, een pizza eten of frietjes halen, dan eet hij wel vlees. 'Eten wat de pot schaft', dat is bij ieder ander vleesetend gezin toch ook het geval.
Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat vegetarische voeding (mits goed gebalanceerd) het beste is voor de mens. Dus dan mag ik dat mijn eigen kind toch meegeven! Wanneer je als ouder ervan overtuigd bent dat vlees het beste is voor je kind, geef je je kind toch gewoon vlees te eten.