Het recht op het verwekken van leven

[suussie]

Maar dat gaat volgens mij meer over lichamelijk gehandicapten i.p.v. geestelijk, toch?

Nee, juist ook geestelijk gehandicapten.

Edit: wel fijn trouwens, die sociale werkplaatsen. Ik ken o.a. een jongen met het down syndroom die als bakker werkt. Geweldig vindt 'ie het.

[Fabian]

Er zijn (reincarnatie-) theorieen dat je er zelf ook voor kiest om (weer) geboren te worden....

ok, probleem opgelost  

Dus dan heb je dat je leeft aan jezelf te danken

Ja, dan maar niet reincarneren in een volgend leven.

[CJ]

Quote : Poek op vandaag om 11:35:40
Er zijn (reincarnatie-) theorieen dat je er zelf ook voor kiest om (weer) geboren te worden....  
 

Dat zou toch best mogelijk kunnen zijn. Het zou alleszins een verklaring kunnen zijn voor het leed dat velen moeten doorstaan en dat ons toch totaal onzinnig lijkt.
De Katholieke Kerk staat volgens mij niet achter reïncarnatie. Maar ze hebben wel altijd verkondigd dat die Ene er zelf voor gekozen had om zo te leven. Dus waarom zouden anderen niet voor die keuze worden gesteld?

Andere bedenkingen:

Het is niet omdat je leven probeert te verwekken dat er ook nieuw leven komt. Uiteindelijk komt er nog "iets" meer bij kijken.
Zelfs bij klonen vertrekt men altijd van "levend" materiaal.
Ik wil nog wel de persoon tegenkomen die van niets een levend wezen maakt.

Ouders dienen hun kinderen op weg te helpen, maar de zin van hun leven dienen kinderen uiteindelijk zelf in te vullen. Kinderen zijn geen bezit van hun ouders, noch omgekeerd.


 

[Christiaan]

Er zijn (reincarnatie-) theorieen dat je er zelf ook voor kiest om (weer) geboren te worden....

En die zijn precies dat: theorieën.

[Christiaan]

Dat zou toch best mogelijk kunnen zijn. Het zou alleszins een verklaring kunnen zijn voor het leed dat velen moeten doorstaan en dat ons toch totaal onzinnig lijkt.

Misschien zijn alle verklaringen voor het onzinnige leed ook wel onzinnig, inclusief de verklaring die het onzinnig noemt.

De Katholieke Kerk staat volgens mij niet achter reïncarnatie. Maar ze hebben wel altijd verkondigd dat die Ene er zelf voor gekozen had om zo te leven. Dus waarom zouden anderen niet voor die keuze worden gesteld?

Ik denk dat dat theologisch gezien toch wel ietsjes subtieler ligt. Sowieso is Jezus mensgeworden God, en niet een menselijke ziel die gekozen heeft te (re)incarneren.

Het is niet omdat je leven probeert te verwekken dat er ook nieuw leven komt. Uiteindelijk komt er nog "iets" meer bij kijken.
Zelfs bij klonen vertrekt men altijd van "levend" materiaal.
Ik wil nog wel de persoon tegenkomen die van niets een levend wezen maakt.

Dat heeft mijns inziens meer met de ongelofelijke complexiteit van de organische basis van het leven te maken. Daarvoor heb je het begrip "ziel" niet nodig. Zolang de chemie nog niet eens systemen kan maken die zichzelf in stand houden, groeien en voortplanten zal er altijd een bepaalde basis gezocht moeten worden in de bestaande systemen. Maar op zich zou het me niet verbazen als er in de komende eeuw een chemisch systeem in een laboratorium wordt ontwikkeld dat alle kenmerken heeft van (primitief) leven.

[Fabian]

Het zal ouders pijn doen als je met een verwijt komt. Zou het daarom maar voor je houden.

Overigens, voor wat betreft mijzelf: Ik heb daarover naar mijn ouders toe nooit een verwijt gemaakt en dat zal ook niet gebeuren. Ze weten van mij niet dat ik het leven niet zo zie zitten. Ik realiseer mij ook wel dat hun dat pijn zou doen en daarom speel ik altijd maar mooi weer. Ondanks dat kinderen nemen een egoistische keuze is en deze discussie serieus is bedoeld, heb ik ouders die zo'n beetje alles over hebben voor hun kinderen. Ik zou er ook nooit een eind aan maken, wetende dat ik daarmee mijn ouders en verdere omgeving veel pijn zou doen. Dat plaatst je tegelijkertijd wel in een benauwende positie.

Vaak is het een periode die voorbij gaat.

Zo'n drie geleden (toevallig na een aanrijding? ) begonnen er flinke depressieve momenten waardoor ik geen zin meer had in het leven. Die periodes zijn teruggekomen en rond februari had ik mijn dieptepunt. Telkens hoop/denk ik geleerd te hebben er mee om te gaan, maar daar verkijk je makkelijk op. De laatste tijd voel ik best goed en ook tussen de depressieve momenten door kan ik me best goed voelen. Maar al met al heb ik zo'n wereldbeeld en denkwijze dat ik verstandelijk tot de conclusie kom dat ik echt niet zo nodig hoef te leven. Ik denk niet dat het om een periode in mijn leven gaat, maar om het soort mens dat ik ben.

Ik ben eigenlijk voorbestemd om in een sprookjeswereld te leven, om kwaadaardige monster tot goedaardige wezens om te knuffelen  

[fem fatale]

Maar hiermee zeg je dus eigenlijk dat alle gehandicapten geen leuk leven (kunnen) hebben.

Alles beter dan constant aangekeken worden voor je handicap, anders behandeld worden, en minder gevonden worden lijkt me.

ik vind dit een nogal pijnlijke uitspraak

[Draek]

Maar hiermee zeg je dus eigenlijk dat alle gehandicapten geen leuk leven (kunnen) hebben.

Alles beter dan constant aangekeken worden voor je handicap, anders behandeld worden, en minder gevonden worden lijkt me.

ik vind dit een nogal pijnlijke uitspraak

hoezo?

[fem fatale]

nou ja, ik ben gehandicapt, niet zo ernstig weliswaar, maar jij zegt dat alles beter is dan gehandicapt zijn, dat is gewoon erg lomp

ik vind namelijk helemaal niet dat mijn ouders abortus hadden moeten plegen als ze hadden geweten dat ik met een kruk zou gaan lopen

[Poek]

De mate van handicap maakt natuurlijk wel uit. Als je zo gehandicapt bent dat je steeds pijn hebt, en/of bijna niets kan doen, dan is het lastig om gelukkig te worden. Een kruk is een ongemak, maar daar valt verder goed mee te leven.

Maar zelfs als zeer zwaar gehandicapte kun je nog een briljante wetenschapper worden en een gezin stichten (al was Stephen Hawking in zijn studententijd nog niet zo zwaar gehandicapt).

[Draek]

nou ja, ik ben gehandicapt, niet zo ernstig weliswaar, maar jij zegt dat alles beter is dan gehandicapt zijn, dat is gewoon erg lomp

ik vind namelijk helemaal niet dat mijn ouders abortus hadden moeten plegen als ze hadden geweten dat ik met een kruk zou gaan lopen

Nou wellicht dat niet alle handicaps een probleem hoeven te zijn. Maar de zwaardere (geestelijke) handicaps, dat lijkt me niet leuk om mee te leven.

Een collega van mijn vader die kreeg een kind met het syndroom van down en het kind zou ernstige hartafwijkingen hebben. Na geboorte zou het kind een hoop operaties krijgen etc en kans hebben op doodgaan. Hij kreeg dus de keuze voor abortus enzo. Zou je dat een kind aandoen?

[fem fatale]

dat is niet wat dragonfly zegt

kiwi zegt dat hij ervan uit lijkt te gaan dat je geen leuk leven kunt hebben met wat voor handicap dan ook, ze noemt zelfs een hazenlip als voorbeeld, en dragonfly reageert daarop door te zeggen dat alles beter is dan gehandicapt te zijn

sorry maar dat vind ik kwetsend

[Poek]

Nou wellicht dat niet alle handicaps een probleem hoeven te zijn. Maar de zwaardere (geestelijke) handicaps, dat lijkt me niet leuk om mee te leven.

Ik denk dat een zware lichamelijke handicap erger is, want dan ben je je geestelijk volledig bewust van je toestand. Men zegt toch ook dat 'mongooltjes' vaak best gelukkig zijn?

Waarschijnlijk zijn geestelijke handicappen als het syndroom voor down vooral voor de ouders lastig. Het is gewoon zwaar, zo'n kind.

Bij een kind met ernstige hartafwijkingen zou ik een abortus wel overwegen, maar dan gaat het dus om een lichamelijke handicap.

[Muis]

Mee eens, ik heb vaker kinderen gezien met het syndroom van down en die waren gewoon gelukkig en zaten de hele tijd te spelen en waren blij, die mensen lijken vaak zelfs gelukkiger dan de meeste mensen, ook bij andere geestelijke gehandicapten lijkt dat vaak zo. Die weten dat vaak ook niet als het niet in lichte mate is.

[Lovelocker]

Ik denk niet dat het om een periode in mijn leven gaat, maar om het soort mens dat ik ben.

Dat heb ik ook heel lang gedacht. Als klein kind had ik al last van hevige Weltschmerz, misantropische buienen, mijn brein zit vreemd in elkaar. Dan blijk je op mannen te vallen en door een schildklierziekte vreselijk depressief en psychotisch geweest. Maar ik ben een intens tevreden en vaak gelukkig mens geworden. Vraag me niet hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. Het is zo gegaan... Het heeft zeker te maken met consequent geheel eigen keuzes te maken.

[Draek]

sorry maar dat vind ik kwetsend

sorry, het was niet kwetsend bedoeld.

[Draek]

Ik denk dat een zware lichamelijke handicap erger is, want dan ben je je geestelijk volledig bewust van je toestand. Men zegt toch ook dat 'mongooltjes' vaak best gelukkig zijn?

Wellicht dat mijn mening er een is van verre afstand (ken geen mongooltjes), maar ze zouden vast wel 'gelukkig' kunnen zijn.

Waarschijnlijk zijn geestelijke handicappen als het syndroom voor down vooral voor de ouders lastig. Het is gewoon zwaar, zo'n kind.

Ook voor de ouders ja. Daarom lijkt me een afweging voor abortus toch terecht? Anders word het kind afgestaan en dat lijkt me ook niet leuk voor een kind. Of de ouders raken alleen maar gestresst oid.

Misschien moet de ouders gewoon een balans opmaken met de voordelen en de nadelen en dan een beslissing maken. Ene handicap is beter mee te leven denk dan de andere.

[Poek]

Misschien moet de ouders gewoon een balans opmaken met de voordelen en de nadelen en dan een beslissing maken.

Dat zal vast wel gebeuren. Althans, ik kan me niet voorstellen dat er ouders zijn die in plaats daarvan maar een munt opgooien om een beslissing te maken

[Christiaan]

maar jij zegt dat alles beter is dan gehandicapt zijn, dat is gewoon erg lomp

Ach, Dragonfly post wel meer dingen zonder even over de  formulering na te denken...

[Kiwi]

Ik denk dat een zware lichamelijke handicap erger is, want dan ben je je geestelijk volledig bewust van je toestand. Men zegt toch ook dat 'mongooltjes' vaak best gelukkig zijn?

Wellicht dat mijn mening er een is van verre afstand (ken geen mongooltjes), maar ze zouden vast wel 'gelukkig' kunnen zijn.

Mensen met het syndroom van Down zijn volgens mij over het algemeen gelukkiger dan 'normale' mensen. Juist omdat zij niet beseffen dat er iets mis is met hen.

Waarschijnlijk zijn geestelijke handicappen als het syndroom voor down vooral voor de ouders lastig. Het is gewoon zwaar, zo'n kind.

Ook voor de ouders ja. Daarom lijkt me een afweging voor abortus toch terecht? Anders word het kind afgestaan en dat lijkt me ook niet leuk voor een kind. Of de ouders raken alleen maar gestresst oid.

Dat het zwaar is om een kind met het syndroom van Down op te voeden wil nog niet zeggen dat ze dan maar meteen afgestaan worden! Je moet als ouders wat langer voor je kind zorgen, maar daarom stop je ze nog niet meteen in een tehuis!

En wat ik al eerder zei; als je zo makkelijk voor abortus kiest, waar leg je dan de grens? En wie ben jij (of ik) om te bepalen met welke handicap iemand nog een gelukkig leven kan hebben?
En, even door redenerend, als je een kind wat in een rolstoel zou belanden zou aborteren, wat doe je dan als je kind op z'n tiende een duik maakt in ondiep water en vanaf z'n nek verlamd raakt. Euthanasie plegen?