Ik heb laatst van de vader van mijn vriend (gereformeerd) te horen gekregen dat ik "niet bijbels" was als vegetarier. Nu is het zo dat elke keer dat hij mij ziet, begint over mijn vegetarisme. Of dat iets met "ah, die zielige beestjes" te maken heeft; en dat soort opmerkingen. Meestal reageer ik heel laconiek en hou ik de sfeer luchtig, omdat ik toch al vermoedde dat hij alleen overtuigd is van z'n eigen gelijk.
Maar met die referentie naar de bijbel haalde hij het bloed onder m'n nagels vandaan. De keuze voor vegetarisme is eentje naar eer en geweten, hoe doe ik het zo goed mogelijk, voor mezelf, voor de schepping, etc. Ongeveer dezelfde overwegingen die Schanulleke eerder in dit topic aanvoerde.
Zijn redenatie: God zegt (in de bijbel) dat vlees-eten mag.
Mijn redenatie: er staat nergens dat het niet mag. Als je dan toch de bijbel wilt aanhouden, hou dan de spijswetten uit Deuteronomium aan, en eet kosher.
Toen zei hij opeens dat het een kwestie van interpretatie was. Ik: aha, als het een kwestie van interpretatie is dan is mijn interpretatie dat het getuigt van eerbied voor de schepping om dieren niet uit te buiten zoals nu gebeurt in de vleesindustrie. Dat de huidige bio-industrie niets met rentmeesterschap te maken heeft.
Hij begon afwijkende antwoorden te geven (waar moet je dan met al die dieren heen - heerlijke cirkelredenering), hij wilde dus totaal geen discussie aangaan, maar mij z'n eigen "gelijk" opdringen. Ik kon deze keer niet rustig blijven en word nog steeds kwaad als ik eraan terugdenk. Maar nu gelukkig enigszins van me afgeschreven
De volgende keer dat hij erover begint, begin ik over Spreuken 15:17, "beter een schotel met groente waar liefde heerst, dan een gemeste os en haat daarbij".
(Overigens heb ik eerder eens gelezen dat sommige geloofsstromen ervan uitgaan dat de mensen voor de zondeval vegetariers waren. Dus dat is ook een hele fijne om aan te voeren)
662 Reacties
370411 Gelezen