Hondenvrouwtjes zijn ook leuk, zeker als ze loops zijn. Dat vindt ook Lytse. Die had het gisteren en vandaag knap te pakken - de terrier van schuin tegenover is loops. Hij kon zich niet neergeven, jammerde aan één stuk, keek voortdurend uit het raam (ook nadat we de gordijnen hadden gesloten) en wilde ook 's nachts niet het bed in. Dus ik mocht om half een nog een fikse nachtelijke wandeltocht maken (strategie: uitputten).
En ook vandaag was er geen land met hem te bezeilen. Dus maar weer uitputten. Vanochtend nog voor de brunch de markt over, 's middags een uitgebreide wandeling over de stadsmuur (wandelpad met veel gras) en door het centrum, en eind van de middag - als klap op de vuurpijl - voor de eerste keer samen hardlopen. We hadden tenslotte nog de 'lijn aan de buikriem met kreukelzone' van Bastiaan. Lytse wist meteen wat de bedoeling was en rende enthousiast mee (hij had ook weinig keus). Korte afstanden van zo'n vijf minuten, gevolgd door een pauze (langer kon hij zich ook niet concentreren) en dan weer verder. Geen slecht begin, dat gaan we uitbouwen. En vanavond was Lytse ontspannen en vooral doodop. Precies wat we wilden.