Muts is niet meer.
Gisteren hadden we de grote baas bij de dierenartsenpraktijk, een hele vriendelijke man die heel veel tijd voor iedereen neemt (ik had hem nog niet eerder gehad maar ik snap nu wel waarom hij wel goed aangeschreven staat). Hij was meteen al heel eerlijk, zonder dat we ernaar hoefden te vragen, dat het toch wel zeker een aflopende zaak was. Niet dat het meteen moest gebeuren, hij zei dat we haar het weekend gewoon lekker moesten verwennen, afscheid nemen en dan na het weekend terugkomen. Hij heeft zoveel mogelijk van het vocht uit haar buik weggehaald (500 ml, terwijl ze amper 4 kilo woog), haar een pijnstiller en ontstekingsremmer gegeven en we kregen pilletjes mee voor thuis, met het idee dat ze wat op zou knappen.
Na een slapeloze nacht had ik vanochtend echt zoiets van "waar zijn we nou mee bezig?". Al die middeltjes die haar een beetje hadden moeten oppeppen hadden zo op het oog niks uitgehaald. Misschien had ze dan wel geen pijn maar een leven had ze ook niet meer. En dan zouden we haar dit weekend in leven houden alleen maar omdat wij het moeilijk vinden om afscheid te nemen.
Maar ja, ik vond het ook weer zo wat om haar in de auto naar een spoedkliniek te rijden (ze houdt echt niet van auto's). Gelukkig vond V. op het internet een dierenarts die thuis komt, ook op zaterdag. Ze kon gelukkig komen en na het verhaal aangehoord te hebben gaf ze aan dat zij het ook een mooi moment vond. Muts lag er nog ontspannen bij dus het leek inderdaad of ze niet veel pijn had maar het was ook wel duidelijk dat er geen hoop meer was. Dus Muts is tussen ons in, op een kussentje op de bank rustig in slaap gevallen. Een heel prettige manier, fijn dat ze geen stress had van het in een mandje moeten en naar een vreemde omgeving gesleept worden.
Ik ga haar ontzettend missen maar het geeft ook wel rust dat we het nu zo gedaan hebben.
Dag lieve Muts
958 Reacties
301665 Gelezen