Bastiaan is dood, zo maar ineens
.
Na een prachtige, leuke dag stapte hij gisteren rond half zes in een bijenangel, die we hebben verwijderd. Vervolgens moest Bastiaan ontzettend overgeven, waarna hij in katzwijm viel. Zo snel als het ging naar de dierenarts, die gelukkig nooddienst had. Tegengif, antibioticum, een middel om de ademreflex weer op gang te krijgen, 2x een halve liter vocht. Bastiaan leek op te knappen, en rond half acht hebben we hem mee naar huis genomen.
Omdat hij verder alles liet lopen en zijn reflexen niet beter werden, hebben we hem om tien uur in de dierenkliniek afgegeven. Diagnose: het is niet alleen een bijensteek, waarschijnlijk is er ook (ratten-?)gif in het spel. Er was iets goed mis met de bloedstolling. En na bijna 17 uur lag hij nog steeds in shock.
Vandaag hebben K. en ik hier een beetje voor ons uit zitten te staren, afwisselend op de bank, buiten op het terras, op het bed en aan de computer. We vreesden het moment dat de telefoon rinkelt, maar wachtten er wel vol spanning op. Ondertussen hadden we honger, maar kregen we geen hap door de keel; we verveelden ons, maar konden ons nergens toe zetten (behalve machinaal was opvouwen en dat soort klusjes). De onzekerheid, dat is nog het ergste.
En nu is het is voorbij. We zijn om zes uur naar de dierenkliniek gereden om te kijken hoe het met hem gaat en met de dierenarts te praten hoe het nu verder moest.
Hij lag er rustig bij en herkende ons. Wij hebben hem toegesproken en geknuffeld, hij heeft ons aangekeken en gekreund. Na het gesprek bleven we nog vijf minuten met hem samen, voordat hij weer naar de intensive care moest. Ineens werden zijn ogen wazig en begon hij bloed op te hoesten, de laatste stuipen. Wij hebben hem vastgehouden toen de dierenarts hem uit zijn lijden heeft verlost.
Na de vervelende maar noodzakelijke formaliteiten zitten we nu thuis en rouwen. Bastiaan was nog maar 17 maanden oud en we hadden nog zo veel plannen - volgende week kamperen en kooikerwandeling. En binnen 24 uur, zo voorbij. Het huis is gewoon leeg
.