Ik wil beweren dat "idealisten" die naar hun ideaalbeeld de wereld willen verbeteren, soms veel gevaarlijker kunnen zijn dan een individualist die illegaal een duivenhok aanbouwt. Het gevaar van idealisten is dat zij hun gelijk als het Grote Gelijk beschouwen en in een soort tunnelvisie naar middelen grijpen die meer kwaad dan goed doen. En dan Mc Donaldsen gaan platbranden, bommen leggen in Spaanse vakantieoorden en op de rails gaan liggen als er een transport gebeurt dat hen om politieke redenen niet zint. Met wat als resultaat?
Ik wil best aannemen dat jij wél voordelen tegen nadelen wil afwegen, maar wie beooordeelt of je afweging juist is?
Het criterium tot beoordeling, hoe onvolmaakt ook, dient in een democratische rechtsstaat daarom de wetgeving te blijven, toegepast door administratie en gerechtelijk apparaat. Dat is de basis. Als je daar tegen in gaat, moet je met je gat op de blaren gaan zitten als het misloopt. En als je ten gronde zaken wil veranderen volg je de lange democratische, politieke weg door de instellingen. Zo zijn ook velen al succesvol geweest, in plaats van de onmiddellijke weg van illegale acties te kiezen.
Maar nu hang je een erg zwart-wit beeld op. Alsof men enkel de keuze kan maken tussen het bewandelen van de democratische weg of harde illegale acties en er geen tussenwegen bestaan. Ook zachte illegale acties zijn mogelijk (denk maar aan de jaarlijkse bomspotting in Kleine Broghel, de bezetting van bossen, ...) en vormen soms een prima aanvulling voor het bewandelen van de democratische weg. Ook kunnen ze (illegale acties) de nodige aandacht op een zaak richten en daarmee de hefboom van verandering zijn.
De voorbeelden die jij geeft zijn slechts extreme voorbeelden waarin - volgens mijn waarden normen - de methoden zelf dusdanig immoreel zijn dat het gebruik sowieso niet te rechtvaardigen is.
Wie beoordeelt of afweegt wat juist is of niet? Dat doe ik inderdaad, net als jij dat doet en menig mens die zijn hersencellen gebruikt om antwoorden te zoeken op morele vragen. Dat wil niet zeggen dat ik pleit voor het volledig negeren van wetgeving en zoals ik in mijn voorgaande post suggereerde ben ik mij er bewust van dat men bij zulke acties mogelijk zijn gat verbrand en op de blaren moet zitten. Wel vind ik de wetgeving minder belangrijk dan mijn waarden en normen. Dan mag je arrogant of gevaarlijk noemen, met de invulling die ik daaraan geeft vind ik het vooral juist.
Een moreel vraagstuk dat men soms voorlegt aan kinderen om hun emotionele/morele ontwikkeling te beoordelen is (in eigen woorden) de volgende:
Een vrouw is ernstig ziek en slechts één persoon beschikt over het medicijn om haar te redden. Hij vraagt hier echter bedrag voor dat de vrouw en haar man onmogelijk kunnen opbrengen. De man besluit daarop het medicijn te stelen. Is dit fout of juist gedrag?
Jonge kinderen gaan uit van een zwart-wit moraliteit waarin stelen fout is en zullen het gedrag van deze man niet goedkeuren. Slechts op een latere leeftijd wordt de overweging gemaakt dat wat de man doet (stelen) niet moreel verkeerd is in deze situatie.
In jouw redenering - vanuit een absoluut respect voor de wetgeving en de democratische wegen - zelf indien er morele vragen bij te stellen zijn - zou de man moreel verkeerd handelen. Daar ben ik het niet met eens.
Ik zou zelf stellen dat een absoluut respect voor de wetgeving - zelf in een democratisch bestel - even gevaarlijk kan zijn als het extreme denken van sommige idealisten.
11 Reacties
14062 Gelezen