Mijn cavia is een tijdje geleden overleden. Hij was nog niet oud. Op een ochtend lag hij helemaal opgezwollen in zijn hokje, zijn oogjes waren helemaal ingevallen. In de eerste instantie dacht ik dat hij was uitgedroogd (hij had net een nieuwe drinkfles waar hij misschien niet bij kon) dus ik hem water bijvoeren met een spuitje. Hij begon weer een beetje te lopen, maar hij viel steeds om. Ik dacht dat het beter met hem ging, maar toch zette ik hem apart van de andere dieren. Ik masseerde zijn buikje omdat hij ook wel eens verstopt zou kunnen zitten. Hij ging in een hoekje liggen en toen werd hij gewoon niet meer wakker. Ik had al een paar keer naar de fokker gebeld en naar de dierenarts, maar het was al te laat. Toen ik eindelijk vervoer had weten te regelen was hij al overleden. Het was echt verschrikkelijk, ik heb heel hard gehuild (en ik ben al 19, kun je nagaan) omdat ik hem niet heb kunnen redden. Hij had veel pijn, ookal werd hij altijd goed verzorgd. Ik weet nog altijd niet waaraan hij is overleden, al vermoed ik dat er gas in de vorm van schuim is gevormd in zijn darmen. Dit kunnen cavia's niet afscheiden. Er is een medicijn tegen maar ik was gewoon te laat! Daar komt bij dat ik toen totaal niet wist wat er aan de hand was mijn, tot dan toe, altijd gezonde cavia.
Anyway, deze gebeurtenis heeft me echt geraakt en ik ben er ook lang kapot van geweest. Nogsteeds eigenlijk, al is dat misschien een beetje raar! Ik denk er nog vaak aan.
Mijn vriend had het regelmatig over dat hij eigenlijk vegearier of misschien zelfs wel veganist wilde worden. Toen besloot ik dat ik geen dieren meer wilde eten. Eigenlijk had ik nooit stilgestaan bij al het dierenleed in de bioindustrie, maar door het voorval met mijn cavia zag ik hoe kwetsbaar dieren eigenlijk zijn. Hoeveel onnodig dierenleed er is in de bioindustrie. Het is misschien raar dat ik die link heb gelegd? Dat mijn cavia heeft geleden, daar kan niemand iets aan doen. Maar dat al die dieren daar lijden, door toedoen van de mens, daar kan wel wat aan worden gedaan. Alle kleine beetjes helpen, nietwaar?
Nog een reden: afgelopen kerst heb ik voor het eerst in mijn leven konijn gegeten. Ik heb zelf twee konijnen, en toen ik het arme dier daar in die pan zag liggen, zag ik eigenlijk alleen maar mijn eigen twee konijntjes. Eenmaal weer thuis durfde ik ze haast niet onder ogen te komen
Uhm, lang, warrig verhaal. Het heeft ook vooral met schuldgevoel te maken denk ik. Bij mij dan. En het schijnt gezonder te zijn.