Ik vind niet dat iemand verplicht moet worden om actie te voeren; laat de mensen die er goed in zijn en die zich geroepen voelen, dat doen en laat sympathisanten hen ondersteunen via stortingen voor het goede doel en het ondertekenen en verspreiden van petities (ik hoor bij die groep). Toch ben ik ervan overtuigd dat publieke acties absoluut noodzakelijk zijn om verandering teweeg te brengen (als de ondernomen actie maar niet zo extreem is dat het mensen zich juist van het doel doet afkeren - intimidatie bv.). Tenslotte zijn verwezenlijkingen zoals de afschaffing van de slavernij, stemrecht voor iedereen, de emancipatie van de vrouw, de verspreiding van het socialisme en de sociale zekerheid, de afschaffing van de apartheid enzovoort niet tot stand gekomen omdat iemand braafjes en stilletjes het goede voorbeeld zat te geven. Ik zal dus soms inhoudelijk kritisch staan tegenover bepaalde acties, maar beschouw actievoerders voor doelen waar ik achter sta toch voornamelijk als voortrekkers die het verdienen om ondersteund te worden door een grote achterban. Ik vind het trouwens niet kunnen dat actievoerders voor dierenrechten bekritiseerd worden (meestal door mensen die zelf niets doen) omdat er nog andere, "belangrijkere" doelen zijn waarvoor ze zouden kunnen strijden. Als ik vermeld dat ik met Kerstmis geld heb gegeven aan het asiel, krijg ik ook wel eens kritiek omdat ik dat geld niet aan de Kankerliga of Unicef heb gegeven. Dat vind ik flauwekul; als iedereen eens iets zou overmaken aan het doel waar hij/zij zich het meeste in terugvindt, zouden vrijwilligersorganisaties niets te klagen hebben. Wat kleinschalige positiviteit betreft: dat is heel mooi hoor, maar ook, euh, kleinschalig.
79 Reacties
38725 Gelezen