Wanneer ik met mensen uit eten ga (of op conferenties, laatste tijd ook schering en inslag), is het feit dat ik geen vlees eet, een dankbaar gespreksonderwerp - weer eens wat anders dan over het weer praten. De argumenten, voorbeelden en dergelijke zijn vrijwel altijd dezelfde, en er zijn altijd mensen die vegetarisme gewoon 'vreemd' vinden - en stiekem toch erg interessant, schijnt het.
De reacties zijn duidelijk negatiever wanneer ik bij mensen thuis eet, en dat komt volgens mij vooral uit onzekerheid - 'help, er komt een vegetariër bij me eten, wat kan ik die in vredesnaam nu voorschotelen, ik kan helemaal niet vegetarisch koken'. De laatste tijd los ik dat op door van de eetafspraak een kook-eetafspraak te maken - samen koken is gezellig, en de gastheer/-vrouw heeft een probleem minder.
Mijn vriend is vegetariër, maar hij eet nog wel zo af en toe vis (tja, als Bremerhafener moet je haast wel). De reactie van zijn moeder, toen ze hoorde dat ik nog 'erger' ben dan hij, was onvergetelijk! Een verschrikte blik, waarbij ze zich ongetwijfeld al mentaal voorbereidde op de complicaties tijdens familiediners, gevolgd door een vertwijfeld 'ach so'.