Daar doelde ik wel op, ja. Maar ik doelde zeker niet op alle apen daar en ik weet niet hoe het nu is. Vriendin van mij heeft daar als vrijwilliger gewerkt, maar wel een hele tijd geleden. En ik hield maar vaak mijn mond. Ze had het toen over apen, waarvan ik dacht (dacht, he...ik ben er nooit geweest): "beter af met een spuitje". Ik doelde ook op mijn eigen vrijwilligerschap, vele intensieve jaren bij de Poezenboot. En ik hoor wel wat uit asielen. Zwaar agressieve honden die dan zo nodig ook aan een nieuw baasje moeten worden geholpen. Daar ben ik het volkomen mee oneens.
Recent was in het nieuws hoe vaak het mislukt met apen "terug in de natuur". Dan denk ik: al dat geld, al die energie, al die goede bedoelingen. Zet meer beveiliging op het Gunung Leuserreservaat(of hoe het heet)....potdomme!
Het "behandelen" van vogel-olieslachtoffers kan ik al helemaal niet aanzien. En ik beschouw dat vanuit mijn huiskamer als volkomen "getikt". Waar blijft het onderzoek naar het bovendien heel kleine percentage dat opgelapt is en in leven blijft?
Dierenbeschermers raken volgens mij vaak de weg volledig kwijt. Niet dat ik weet hoe die precies loopt. Maar een beetje rationeel bekijken, kan soms geen kwaad. Ik heb ooit op de middelbare school mijn lidmaatschap opgezegd van het WNF na een artikel, en de reactie op mijn commentaar van iemand van het WNF over "tijgers redden" ergens...waar regelmatig mensen bij een waterput slachtoffer werden. Vond het naar "kolonialistisch"(ik zocht, maar vond geen beter woord) denken.
Ik mis het lef, van overheden en verenigingen om nu eens echt werk te maken van voorlichting met als doel: geboortebeperking. Maak inzichtelijk dat het echt niet handig is eindeloos voort te planten. In Ethiopie is het weer mot, begreep ik. Een voorbeeld van een land dat qua bronnen zoveel mensen echt niet kan hebben.