Jij vegetariėr, je ouders niet?

Ze hadden vroeger van Zonnature wel braadschijven in blik, dat was een soort seitan-maar-dan-anders in jus. Die waren wel erg lekker (maar ongelofelijk duur!). Voor de rest kocht ik alleen sojabrokjes (toen krokamix geheten) en natuurlijk tahoe. Die kerrie- en paprikabraadmix was vreselijk, maar je moest toch wat als je ook eens iets burgerigs op de BBQ wou leggen. Ik eet vleesvervangers eigenlijk alleen als ik grote junkfood behoefte heb  

Ik was elf toen ik vegetarisch wilde gaan eten. Ik zag een documentaire over kippen op de tv en besloot per direct te stoppen met het eten van vlees. Mijn papa en mama reageerden (zoals altijd in mijn puberperiode) met "Ja, leuk, doen!" en hoopten dat ik er overheen zou groeien. Niet dus

Maar ik heb ze nooit weten te overtuigen, nooit die behoefte gehad ook.

Ik was ook elf toen ik echt vegetariėr werd. Daarvoor at ik al helemaal niet veel vlees, en mijn ouders hebben me nooit echt iets tegen mn zin willen laten eten. Dus vonden ze het sowieso beter dat ik vegi werd en dat ik vervangmiddelen binnen kreeg dan helemaal niets (behalve aardappelen en groenten).
Ze hebben er altijd heel positief tegenover gestaan

Ik ben nu 27 en kom vaak ff bij paps en mams en ze zijn geweldig voor me als het gaat om vega-vriendelijk gedrag..
Waar ze vroeger nog wel eens hun best deden om kleine katja op de kast te krijgen zijn ze nu zelfs een beetje aangestoken en kopen ze bio-melk, boter en kaas.

Mijn ouders zijn zowiezo eigenlijk alleen maar vis-eters, maar nu ik weer meer thuis ben staat er ook gewoon voor hun gemiddeld een keer per week een vegadinner op tafel. (ben natuurlijk niet elke avond daar haha)

Bij mij was het andersom, mijn moeder besloot om vegetariėr te worden, ik deed dus mee, omdat zij kookte.

Nu ben ik het zo gewend dat ik niet eens meer weet hoe vlees zou smaken.  

Oh mijn oppaskindjes zijn ook vegetariėrs en die zijn echt vet schattig (7&9)
Ik ben pas op mijn 16de vega geworden, en dat ben ik nu dus nog steeds(16&vega:p)..
Mijn moeder respecteert het en doet er ook heel veel voor.. Mijn vader respecteert het ook wel maar die vindt het ook nog wel moeilijk. Soms kookt hij en dan doet hij bijvoorbeeld mijn vegaschijf in dezelfde pan met vlees en héél veel jus, als ik het dan proef zonder dat ik wist dat het in dezelfde pan zat eet ik het gewoon echt niet.. Dan voel ik me zo schuldig! Maar daar werd mijn vader een keer heel erg boos om..

ik ben ook op m'n 13e vegetariėr geworden, geloof niet dat m'n ouders zich er veel van aantrokken... er waren toen net een paar vleesvervangers op de markt (2 ofzo), dus ik kreeg de ene dag vegaburger en de andere dag vegaballetjes. en op vrijdag, als pa frituurde, een kaassoufflé. maar wij waren thuis allemaal heel moeilijk met eten dus dit kon er ook nog wel bij. vrij snel werd m'n oudere zus trouwens ook vegetariėr. maar écht vegakoken heeft m'n moeder nog steeds niet geleerd. dus als ik er nu nog wel eens ga eten ben ik altijd blij dat het assortiment "vleesvervangers" zo groot is geworden

Ik ben pas vegetarier geworden toen ik al lang uit huis was (met m'n 25e).
Mijn moeder was in de jaren 80 nogal new-age minded en ging veel met hippies om dus er werd vaak macrobiotisch/vegetarisch gekookt. Maar na haar 2e huwelijk (met een boer) veranderde dit drastisch en stond er bij ons iedere zondag zelfgeslacht konijn of haan op het menu  :pukey: Daar had ik toen al een gruwelijke kotshekel aan vooral omdat mijn stiefvader zonodig de kop van het konijn op z'n bord wilde.

Haar hippy/vega "fase" is pas weer een beetje terug gekomen in haar 3e huwelijk en tegenwoordig eet ze nauwlijks vlees en bewondert ze mijn keuze.

Ik heb nog een zweverige stiefzus van 34 die ook altijd vegetariertje speelt omdat dat waarschijnlijk interessant overkomt bij haar hippy-vrienden maar het niet is (eet vaak vis en snacks van de frituur of chinees babi pangang).  Daar irriteer ik me mateloos aan vooral als mijn moeder weer begint over dat ze zo lekker vegetarische spaghetti hadden gegeten bij haar (met tonijn).

Ik zat op een dag aan tafel schoarma blokjes uit de pan te vissen... ik keek er raar naar, en ook al vond ik het nog zo lekker, ik kreeg het met moeite weg: dus ik zei 'en vanaf nu ben ik vegetarier'

oke zei mijn vader, en daarna was hij het alweer vergeten.
(heb het een week lang om de vijf minuten moeten zeggen voordat het doordrong bij hem)

mijn moeder zei: ow, dat was bij jou gewoon een kwestie van tijd dat je die beslissing zou nemen. (haha, ze wist het dus eerder dan ik )

bij ons thuis werd er ongeveer 1-2 keer per week vegetarisch gegeten. sinds ik vegetarier was, werd dat minder: voornamelijk mijn broer begon het vervelend te vinden (wat hij eerst niet vond)

daarna was het voornamelijk dat ik vleesvervangers kreeg, maar omdat ik die vies vond en meestal niet opat werd dat vaak ook weer weggelaten. (ik hield niet van de 'aardappelen-groente-vlees-gerechten' )

later werd er meer gekookt met mengseltjes, dat werd op het laatst gesplits,en ging mijn deel in een andere pan met soms stukjes nepvlees, maar ook vaak met extra champigonnen o.i.d. (net als dat groen-roze kookboek dat pas uit is;) )

sinds een jaar woon ik op kamers, en kook altijd met 1 huisgenoot samen. in het begin dacht ik nog van: 'hoe moet dat met het vlees???' (vond het nooit zo leuk om ander iets op te dwingen omdat ik vegetarier ben)
maar mijn lieve huisgenoot vond het vanzelfsprekend dat we vegetaries koken. zij is nu een part-time veggie geworden    en eet in het weekend vlees.

bij mijn ouders heb ik dus goede ervaringen, heb nooit te horen gekregen dat ik te weinig stoffen binnenkreeg of wat dan ook. ze hebben ook altijd achter mijn keuze gestaan, en het ook gewoon begrepen.
vooral in het begin heeft mij dat geholpen; als je van de ene op de andere vegetarier word, kijkt iedereen je aan van: 'ow dat is maar een fase'. (mijn ervaring tenminste, want wat wil je als je op je 14e, in de puberteit, stopt met vleeseten).
gelukkig heb ik thuis niet hoeven te vechten om geen vlees meer te hoeven eten.
jammer genoeg is dat niet overal zo

Ik wilde eigenlijk voor mijn tiende al geen vlees meer eten, maar mijn ouders vonden dat steeds onzin (om de welbekende reden dat ik niet genoeg voedingsstoffen binnen zou krijgen). Toen ik twaalf was, heb ik het gewoon afgedwongen   en ben nu al zo'n 10 jaar vegetariėr, de enige in een gezin van zes personen. De anderen zijn echte carnivoren: hoe groter het stuk vlees, hoe beter.
Mijn ouders waren het er niet mee eens en vinden het nu eigenlijk nog steeds onzin (krijg af en toe van die opmerkingen als: 'Zeg, wanneer is dat rare gedoe eens afgelopen?') Volgens mij hopen ze nog steeds dat het een fase is  
Het is gelukkig een stuk minder geworden sinds ik tussendoor een jaar op mezelf heb gewoond, hoewel mijn moeder de nieuwe gewoonte heeft om te vergeten dat ik ook nog thuis woon en dus soms alleen groente en aardappelen op mijn bord heb, maar goed... Het is beter dan telkens geprobeerd overgehaald te worden om weer vlees te eten. Als het goed is, ga ik binnenkort weer op mezelf wonen en dan heb ik daar geen last van.  

Ben nu 10 jaar officieel niet-vleeseter en begonnen op mijn 14de.
Mijn moeder vond alles prima, alleen ze wilde er zelf geen onderzoek voor hoeven verrichten.
"je zoekt zelf maar uit hoe je vegetarisch kan eten zonder een tekort aan voedingsstoffen te krijgen". Ik ben een week in de bibliotheek gaan wonen en had daarna het antwoord redelijk uitgedokterd.
Zij kookte apart voor mij, ik beloofde de rest van de familie niet lastig te vallen met vegetarier retoriek. Goede deal dus.

Ik weet nog wel dat mijn vader ( niet thuiswonend ) het erg moeilijk vond om zijn dochter iets voor te schotelen wat niet met vlees te maken had. Vond hij ook erg belachelijk, want dieren zijn er om te eten, in zijn optiek. Uiteindelijk heeft hij het aan mij zelf overgelaten en maakt hij alleen af en toe opmerkingen.

Het topic is allang afgesloten zie ik, maar t is toch wel n leuke voor mn eerste berichtje, kan ik me meteen even voorstellen.
Vanaf mijn 5e wilde ik al geen vlees meer eten maar het lukte me pas op mn 7e, in n familie van carnivoren werd er regelmatig gedacht dat ik binnen het jaar dood zou zijn  
Twintig jaar later ben ik gelukkig nog steeds gezond. Mn ouders hebben me altijd erg gesteund maar op mezelf wonen was fantastisch!;
EINDELIJK proefdiervrije en eco producten in huis!

Wel ben ik steeds strenger geworden, hebben jullie dat ook?

nog langer afgesloten, maar ook om mezelf even voor te stellen:
reeds meer dan vijf jaar vegetarier.

m'n vader had het pas door na drie weken.eerst vond hij het raar. dan wilde hij dat ik opzocht hoe gezond het wel allemaal was, maar ik moest niet denken dat hij van die vleesvervangende brol ging kopen.
een week later had hij zeven verschillende soorten burgers bij van de winkel.speciaal voor mij.tja.
moest hij vlees niet zo vreselijk lekker vinden, hij zou het ook laten, zegt hij, maar hij respecteert en bewondert mijn idealen en ook mijn uithoudingsvermogen.
ook vindt hij het geen probleem om af en toe veggie te eten (aangezien ik hem dan meestal trakteer op een overheerlijke maaltijd )

overbuurmeisje is al een aantal jaar vegetarisch (nu is ze 11)

volgens mij doen ouders beetje moeilijk, maar ze eet (volgens mij meestal. ouders zeggen ook wel eens: daar zit geen vlees in, terwijl ze t niet zeker weten en t toch zo blijkt te zijn) geen vlees.

Mijn ouders eten eigenlijk alleen nog maar bij anderen vlees, naja dat klopt niet helemaal, mijn moeder koopt wel eens ham of vis, waarvan ik dan gruwel, zeker omdat ze al zo'n 8 jaar heeft beloofd alleen biologisch vlees te eten en die ham dat niet is! Maar mijn vader eet volgens mij wel alleen biologisch en vaak in restaurants besteld hij ook iets vegetarisch

Dan vind ik dat ik het wel goed heb thuis.
Ik woon alleen met me moeder en broer en me moeder kookt vegetarisch voor mij en zelf eet ze ook zo weinig mogelijk vlees.

Ze is er zelfs over aant nadenken om geheel vegetarisch te worden!

Ik ben ook vegetariėr en mijn ouders niet.
Ik weet niet meer hoe oud ik was toen ik het werd, maar volgens mij was ik toen nog geen 10 jaar. Misschien was ik 7 ofzo. Toen at ik alleen geen vlees en dat was het.
Nu ben ik 16 en ben nu wat meer vegetarisch geworden.
Ik eet geen vlees en geen vis, geen gelatine en draag ook niks van leer of sučde of bont.
Soms is wel moeilijk als je als enige vegetariėr bent.
Mijn moeder houdt er wel rekening mee als ze boodschappen doet en als ze eten maakt.
Soms maak ik ook eten voor mezelf, dan weet je tenminste wat erin zit.
Ik probeer m'n moeder nog steeds over te halen ook vegetariėr te worden.
Ze is het nog niet, maar als ze een kip in z'n geheel ziet, dan krijgt ze toch wel een naar gevoel. Dus wie weet, worden mijn ouders ooit ook vegetariėr.  

bij ons thuis werd er ongeveer 1-2 keer per week vegetarisch gegeten. sinds ik vegetarier was, werd dat minder: voornamelijk mijn broer begon het vervelend te vinden (wat hij eerst niet vond)

daarna was het voornamelijk dat ik vleesvervangers kreeg, maar omdat ik die vies vond en meestal niet opat werd dat vaak ook weer weggelaten. (ik hield niet van de 'aardappelen-groente-vlees-gerechten' )

hmmm komt bekend voor...Ik was 13 toen ik besloot dat ik geen vles meer wou eten.. maar op aanraden van de dokter (ik had een eetstoornis en daardoor hele zware bloedarmoede en mijn menstruatie was er oa. al mee gestopt) ben ik nog een tijdje langer lees blijven eten. het was niet omdat vlees nou zo belangrijk wasin het diet dat ik kreeg maar vanwege de structuur die ik nodig had en blabla...Mijn moeder deed om me tegemoet te komen er voor zorgen dat we 1 tot 3 keer in de week geen vlees meer zouden eten. Toen ik uiteindelijk wel vega werd begon mijn broertje ineens te mekkeren terwijl die ondertussen het dubbele aan lees ging eten  

nu eet ik ook vaker bij mijn vriend en dan kook ik dus dat is veel makkelijker. maar ach het komt allemaal wel goed. alleen et de rest van de famile dus nooit meer vega wat ik echt stom vind, zeker omdat mijn vader het ook wel zou willen, alleen veel te weinig groenten etc. lust om zijn vles te kunnen schrappen... (dat zijn zijn woorden). maar goed niks aan te doen

Ik ben sinds kort ook vegetarier geworden.. met de eigenlijke bedoelingen om parttime veg te worden,maar toen de dagen vorderen vroeg ik me af.. 'waarom gewoon gelijk geen vlees meer?'...  Ik heb vlees altijd wel lekker gevonden,maar nooit noodzakelijk... Als er bij mijn maaltijd geen groenten bij zat zou ik 'razend' worden terwijl vlees me niks uit kan maken.

ik ben sinds een jaar bewuster van wat ik eet, En toen ik het tegen me ouders zei hadden ze zoiets van .'óke... het zal wel een fase zijn'
ze kopen wel vleesvervangers voor me,en ik heb aangegeven dat ik een keer vegetarisch wil koken en dan tofu wil uitproberen (heb het alleen vroegers eens gegeten.) k merk wel dat mn ma zich er nog niet echt van bewust is,aangezien ze voor vandaag shoarma met roerbakgroentenheeft gekocht =x, gelukkig heb ik mn vleesvervangers en er is ongeveer altijd wel groenten in huis. Ik wil iig wel meer vegetarisch gaan koken enzo.

Verder weten veel mensen het nog niet zo, een paar klasgenoten die het vroegen,maar verder erniet op ingingen.

Maar als ik over de principes denk voel ik me wel goed over mn besluit, Hadden jullie dat in het begin ook?