Eetstoornissen & veg*isme

Ik ben het met je eens dat het best mogelijk dat je eetstoornis veel hanteerbaarder wordt dan hij nu is. Zoals Wup zegt dat je er nooit meer vanaf kan komen vind ik veel te cru en hopeloos.
Ik ben ook ervaringsdeskundige (ik heb zelfs een aantal opnames achter de rug, gelukkig alweer jaren geleden). Het gaat niet alleen om je gezondheid. Het gaat zoveel verder dan dat, het gaat om je welbevinden, je welzijn. Want reken maar dat het naar is, een eetstoornis en al die angsten. Je wenst het niemand toe. En het liefste zou je er vanaf zijn. Maar dat gaat blijkbaar bij jou (nog) niet.

Heel verstandig ook dat je weet dat sporten een valkuil is en daar niet meer in trapt

Ik zou gewoon doorgaan met mijn opleiding als ik jou was, als je dat zoveel goede energie geeft. Dat heb je hard nodig. Daarnaast zou ik wel kijken naar wat je nog meer nodig hebt. Is de psychologe voldoende? Ik heb bv. heel veel gehad aan alternatieve geneeswijzen. Misschien ook iets voor jou? Of iets anders wat je wat lijkt? Als je heel diep van binnen kijkt, onder al die lagen die zeggen dat je niks waard bent etc, dan weet je dat je dat wel bent. Diep van binnen weet je het. En een voedingssupplement nemen kan je ondersteunen. En er zitten niet veel calorieen in. Verder denk ik dat het noodzakelijk is dat je wat doet aan de redenen waarom je een eetstoornis hebt ontwikkeld. Want het gaat in werkelijkheid natuurlijk niet om calorieen etc, dat weet je ws. zelf ook wel. Maar als je in de kolk naar beneden zit kan het hard gaan.

Bij mij is de eetstoornis, na lang en hard werken, alleen nog een zwakke plek. En dat voelt veel beter! Ik wens je heel veel sterkte en succes en al voel je het nog niet, je bent wel de moeite waard!

Ik denk dat dat precies is wat Wup bedoelt: het blijft een zwakke plek; je moet beducht zijn dat je het niet weer krijgt.

Mag ik misschien vragen wat je nou op een dag eet, Ayla?

Monie, heel erg bedankt voor je reactie.  Vooral dit beschrijft zo goed hoe het is:

Want reken maar dat het naar is, een eetstoornis en al die angsten. Je wenst het niemand toe. En het liefste zou je er vanaf zijn. Maar dat gaat blijkbaar bij jou (nog) niet.

Wat bedoel je precies met alternatieve geneeswijzen?  Ik denk niet dat m'n psychologe voldoende is, sterker nog: stiekem weet ik dat wel zeker, maar het is ook wel veilig zo.. ik hoef die eetstoornis niet af te staan en toch kan ik iedereen gerust stellen met het feit 'dat ik hulp heb'.  Maar ja.. heb ik alleen mezelf maar mee, ofzo.
Ik denk dat ik meer met m'n lichaam moet gaan doen, psycho motorische therapie (PMT) ofzo, of iets met spiegelen, maar het is moeilijk om dat buiten een opname-setting te vinden (en ik ben er ook heel bang voor).


(En Hiziki: ik heb je een persoonlijk bericht gestuurd)

Kennelijk heb je een soort van omgekeerde verslavingsgevoeligheid. Dus ontzettend streng zijn voor je zelf en daar heel ver in gaan? (vanwege ook je antwoord op Aiko over dat sporten).
Nu vraag ik mij af: kun je niet iets verzinnen, waar je zeer grote discipline voor nodig hebt, maar wat je gezondheid niet schaadt?
Het is allemaal heel moeilijk te begrijpen. Je bent je ervan bewust dat je veels te weinig eet, hebt ziekte-inzicht, maar je doet het niet.
Het valt mij trouwens op hoe mager maantje je atavar is. Wat wil je daarmee uitdrukken?

Dwangmatig weinig eten (Anorexia Nervosa) en obsessief sporten horen vaak bij elkaar. Het is ook niet zo dat je "iets anders kunt verzinnen wat je gezondheid minder schaadt". Kon je dat maar, dan deed je dat wel. Maar zoals met de meeste dwangneuroses heb je dat niet voor het kiezen. Dat dat moeilijk te begrijpen is begrijp ik wel.

Ik begrijp wat je bedoelt Ayla, met dat het ook wel veilig is zo. Misschien heb je er op een gegeven moment zo genoeg van dat je ondanks de angst verder wilt kijken. Bij mij was het altijd belangrijk dat ik niet gedwongen werd tot iets maar mijn eigen proces kon gaan, stapje voor stapje. Wat fijn dat je al  ideeën hebt over wat je evt. nog meer zou willen doen. Misschien kan je psychologe met je meekijken naar waar je dat zou kunnen doen als je zover bent? Eng blijft het altijd, maar het geeft ook een heel voldaan gevoel als je desondanks zo'n stap durft te zetten.

Ik heb in de loop der jaren veel dingen gedaan, behandelingen bij een magnetiseur, acupunctuur bij iemand die goed kan aanvoelen waar problemen liggen, hypnosetherapie. Maar dat was mijn weg, voor jou kunnen weer hele andere dingen goed voelen. Ik wil alleen maar zeggen dat er meer is dan de psychologe, als dat niet genoeg voor je is (voor mij was het dat niet).
Ik heb ook zo gezeten zoals jij en het gaat nu zoveel beter! En als ik het kan kan jij het ook, dat weet ik zeker. Succes!

Maar die eetstoornis, sorry meid, daar kom je nooit meer vanaf. tis net als een alcoholverslaving. En ik weet waar ik het over heb. bin there.

Dat vind ik niet helemaal waar, iedereen kan er vanaf komen, het ligt hier voornamelijk aan een vertekend zelfbeeld, het gevoel hebben dat je niks waard bent.
Daar moet aan gewerkt worden, en ja, onzekerheid blijft parten spelen in je leven, maar ik heb wel een sterk gevoel dat je er heus wel van af kunt komen, je moet je er tegen gaan verzetten.
Eeerlijk tegenover jezelf zijn, en kunnen relativeren.

Ayla: Ik vind het hardstikke erg om te horendat jij jezelf niet de moeite waard vind om goed voor jezelf te zorgen.
Vraag jezelf eens af waarom je zo denkt?
Zet het eventueel op papier, en lees het vervolgens een keer na.
En blijf vooral realistisch denken, hoe moeilijk dat ook is.
Klopt het eigenlijk wel wat je zegt?
Ik vind het jammer dat ik je persoonlijk niet ken, ik zou je er doorheen proberen te slepen en je een spiegel voor houden en laten zien dat je wel wat waard bent.
Je ondermijnt jezelf alleen maar.
Je moet van jezelf gaan houden en je lichaam datgene geven wat het nodig heeft.

Ik wens jou heel veel sterkte toe.

 Maar die eetstoornis, sorry meid, daar kom je nooit meer vanaf.

Dat is niet waar. Ik ben ondertussen genezen van Boulimia. Natuurlijk kán het terugkomen, maar die kans schat ik zéér klein. Juisst omdat ik weet wat voor ellende het oplevert, wil ik dat echt nooit meer terug.

En Ayla: Je zegt dat je druk bent met school, maar dat kan óók een valkuil zijn. Perfectionisme. Je bent niet alleen wat waard als je presteert op school. Ook zonder dat ben je wat waard. Als je in behandeling gaat, kun je daarna ook veel relaxeder school doen, met minder 'moeten' en druk er achter. Ik heb zelf bij de Robert Fleury gezeten, en het was heel moeilijk. Maar ik ben zó blij dat ik het gedaan heb. Ik heb mijn studie een jaar uit moeten stellen. Maar nu kan ik in september met een schone lei beginnen, en kan ik veel beter om gaan met alles wat daar van me verwacht wordt.

Ook ik heb bij de Robert Fleury gezeten (dat heette toen nog Ursula kliniek) en mij heeft het niks geholpen. Maar dat is alweer 16 jaar geleden, misschien zijn de behandelingsmethodes inmiddels verbeterd. En wat bij de één niet werkt kan bij de ander wel werken. In ieder geval fijn dat het jou wel heeft geholpen Toeps.

Ook ik heb bij de Robert Fleury gezeten (dat heette toen nog Ursula kliniek) en mij heeft het niks geholpen. Maar dat is alweer 16 jaar geleden, misschien zijn de behandelingsmethodes inmiddels verbeterd. En wat bij de één niet werkt kan bij de ander wel werken. In ieder geval fijn dat het jou wel heeft geholpen Toeps.

Ach, sommige ideeën van ze stammen uit de oertijd, maar andere dingen zijn wel nuttig. Het is maar net wat je er zelf van meeneemt. Tenminste, zo heb ik het gedaan.

Monie en Magic Aura: thanks , echt heel erg bedankt voor jullie reacties.

Lovelocker: de magerte van dat maantje had ik nog niet zo op gelet eigenlijk, dat elf-achtig wezentje vind ik dan weer wel heel mooi en staan voor 'gewichtloosheid' ofzo.

Toeps: ik snap wat je bedoelt, maar ik haal die waardering niet zo zeer uit hoge cijfers enzo.  (Ik ben niet zo perfectionistisch wat dat betreft, ben al blij als ik geslaagd ben .)  Die waardering haal ik meer uit de menselijke contacten daar, en ook uit de stages (het is een opleiding in de zorgsector).  Het is natuurlijk wel zo dat ik meer van mijn student-zijn zou kunnen genieten, als ik geen eetstoornis (meer) zou hebben, maar op dit moment zijn al mijn lieve vriendinnetjes uit m'n klas enzo me gewoon veel meer waard, als ik dat zou kwijtraken zou het volgens mij nog veel slechter gaan.

Maar hoezo zou je dat kwijtraken? Ze blijven toch gewoon je vriendinnen?

Ja, misschien wel. (Dat weet je natuurlijk nooit zeker, ze weten niet dat ik ziek ben.)  Maar het lijkt me zo pijnlijk als zij met z'n allen gaan afstuderen enzo, en ik niet.  Dan hoor ik er niet meer bij, en dan kom ik plots in een heel andere klas terecht als ik het weer zou oppakken, lijkt me ook niks.

Dat levert je weer meer vrienden op, je houdt de 'oude' en leert nog meer mensen kennen.

Ja, misschien wel. (Dat weet je natuurlijk nooit zeker, ze weten niet dat ik ziek ben.)  Maar het lijkt me zo pijnlijk als zij met z'n allen gaan afstuderen enzo, en ik niet.  Dan hoor ik er niet meer bij, en dan kom ik plots in een heel andere klas terecht als ik het weer zou oppakken, lijkt me ook niks.

Ik denk dat door de veranderingen in je leven na je afstuderen je met lang niet al je studievrienden contact blijft houden. En tegelijk ga je dan ook weer elders vrienden maken.

Wat me op zich wel verbaast is dat je vrienden niet weten dat je ziek bent. Dat vind ik wel een beperkte vriendschap, en dan zou het me niet verbazen als je inderdaad mensen uit het oog gaat verliezen, ongeacht of dat nou is wanneer je wat gaat doen aan je problemen of als jullie afstuderen.

Zie het ruimer. Je moet nog je hele leven met jezelf verder, dat is nog heel lang (en je hebt heel veel tijd daarin om nieuwe vrienden te maken! Er zijn niet veel vriendschappen voor het leven...) en je bent het waard om er wat aan te doen. Iedere echte vriendin zal dat begrijpen en je er in steunen en je niet loslaten in die periode.

Ik vind het zo moeilijk om magere yoghurt te nemen, wetende dat er nog andere yoghurt bestaat met nog minder (zelfs bijna geen) vet.  Daar zitten dan nóg minder calorieën in, en als ik dan magere zou nemen zou ik me schuldig voelen (want ik heb niet het magerste genomen).  Maar ja, daar zit dan weer die gelatine in..
Sojadingen durf ik ook niet, teveel calorieën .

Ik zou niet te streng voor mezelf zijn wat die gelatine betreft (ik wist niet eens dat er gelatine zit in die lightyoghurt). Je bent al zo streng voor jezelf waar het eten aan gaat en je hebt wat dat betreft al zo weinig mogelijkheden. Je draagt al bij aan minder dierenleed doordat je er heel bewust mee omgaat. Misschien kun je later, als het weer wat beter gaat met eten, de spullen met gelatine wel laten staan maar als dat het enige is wat je nu mentaal gezien aan kunt zou ik dat gewoon doen. Ik zou bv. graag veganist zijn maar eet elke dag een bakje biogardeyoghurt. Dat heb ik gewoon nodig, dat mis ik teveel als ik dat niet neem. Dat sta ik mezelf dus gewoon toe, misschien lukt het ooit om helemaal veganist te worden maar nu dus niet. En door geen vlees te eten en geen melk te drinken veroorzaak ik al minder dierenleed dan als ik dat wel zou doen. Voorlopig ligt hier mijn grens. Misschien kun jij het ook zo zien? Anders kun je helemaal niks meer. Ik zou proberen ook hier niet te perfectionistisch in te zijn.

Verder zou ik gewoon mijn gevoel volgen, als je school en je vriendinnen belangrijk voor je zijn dan is dat zo. Ik ben niet met mijn klasgenoten afgestudeerd omdat ik opgenomen was en ik vond dat heel pijnlijk (maar ik heb nog veel meer gemist). Het moet natuurlijk wel mogelijk zijn, als het steeds slechter met je gaat is naar school gaan ook niet leuk. Dan moeten er eerst andere dingen gebeuren. Maar dat kun jij alleen maar zelf voelen.

Ik vind het trouwens heel knap van je dat je hier zo open over praat! Dat is al een stap in de goede richting. Nogmaals sterkte gewenst.

Wat de Robert Fleury betreft Toeps: ik was te jong en te ver heen om de positieve dingen uit hun ideeën te kunnen halen. Fijn dat het jou wel gelukt is. Gelukkig heb ik later wel veel steun gehad aan andere vormen van therapie.

Ja, misschien wel. (Dat weet je natuurlijk nooit zeker, ze weten niet dat ik ziek ben.)  Maar het lijkt me zo pijnlijk als zij met z'n allen gaan afstuderen enzo, en ik niet.  Dan hoor ik er niet meer bij, en dan kom ik plots in een heel andere klas terecht als ik het weer zou oppakken, lijkt me ook niks.

Jij denkt dat ze niet weten dat je ziek bent. Maar héél vaak weten ze het wel, of ze vermoeden het. Als je dan vertelt dat je ziek bent, krijg je vaak de reactie: "Ja, we vermoedden al zo iets." of "We begrepen al niet waarom je altijd dit en dit, en nooit dat en dat..."

Nooit zo over na gedacht dat eetstoorissen hier mee temaken kunnen hebben
Ik ben wel bewust in het omgaan met eten, dieren etc. Maar wel op een wijze die niet mijn hele leven beheerst op het ziekelijke af. Dat gaat mij te ver. Maar ik sta voor mijn keuzes en maak die ook kenbaar

Misschien kun jij het ook zo zien? Anders kun je helemaal niks meer. Ik zou proberen ook hier niet te perfectionistisch in te zijn.

Misschien moet dat wel ja.  Dankje dat je wilde delen hoe jij daar mee omgaat.  Ik denk wel dat ik er nu zo mee kan omgaan, met het idee dat ik het wel laat staan in de toekomst, als het beter gaat.



En Toeps: dat bedacht ik me ook meteen na het posten van de reactie waarin ik dat schreef.  Ik bedoelde dat ik het nog nooit tegen ze verteld heb, ofzo.  Maar ik heb nog maar 1 keer in de 2 jaar dat ik bij ze in de klas zit wat gegeten met hen erbij, dus misschien vermoeden ze wel iets.  Maar ik schaam me er zo voor, daarom vind ik het moeilijk om te vertellen.. en ik wil ook zo graag 'gewoon normaal' zijn (al is dat ook een vaag begrip natuurlijk), ik wil ze niet met (al dan niet onnodige) zorgen opzadelen.

Maar ik schaam me er zo voor, daarom vind ik het moeilijk om te vertellen.. en ik wil ook zo graag 'gewoon normaal' zijn (al is dat ook een vaag begrip natuurlijk), ik wil ze niet met (al dan niet onnodige) zorgen opzadelen.

Ik denk dat als je het vertelt, dat er dan vast wel een of meer klasgenootjes blijken te zijn die ook een eetprobleem hebben of die mensen in hun omgeving hebben die het ook hebben. Misschien kunnen julle elkaar juist steunen.