De kans erop is natuurlijk heel erg klein
Daar zat ik ook al wat over te wijsgeren, zonder al te veel hinder door kennis van zaken.
Er zijn in ieder geval twee kanttekeningen bij te plaatsen:
1
Stel dat er
per reactor een rekenkans van 1 zwaar incident per 500.000 jaar (ik noem maar even een getal) is, hoe lang moet je dan wereldwijd wachten op het eerste zware ongeval bij grootschalige toepassing (zeg zo'n duizend reactoren)? Heeft Lovelock daar ook over nagedacht? Of denkt hij dat die installaties met een paar jaartjes langer geduld absoluut veilig te krijgen zijn? En hoe zal het buiten vredestijd met die centrales aflopen? En hoe kan gegarandeerd worden dat die rekenkans niet veel te optimistisch is?
2
Toepassing in West-Europa en de US zal relatief streng gecontroleerd en met hoogwaardige technologie gebeuren.
Maar wat gaat er gebeuren in zich ontwikkelende landen waar je een toenemende vraag naar krachtcentrales kan verwachten? Of moeten we voor die landen nog wat olie in de grond laten zitten dat ze mogen gebruiken tot ze tot de rijke en ontwikkelde mogendheden behoren?
Een minder bekende tegenwerping tegen kernenergie (kernsplitsing) is dat de voorraad (winbare) brandstof daarvoor ook niet bepaald oneindig is, massaal overschakelen op tegenwoordig haalbare kernenergie-technologie is feitelijk niet meer dan uitstel van het onvermijdelijk mondiaal uitputten van de brandstofvoorraden.
Al met al denk ik niet dat kernsplitsing hét alternatief is voor fossiele brandstoffen. Ik ken de afwegingen van meneer Lovelock niet om kernenergie te propageren, maar het lijkt me eerder een schreeuw om aandacht dan dat hij het serieus meent.
Mijn voorspelling: Na verloop van tijd (enkele tientallen jaren) worden de bestaande energiebronnen zo schaars en duur, dat er te elfder ure eindelijk eens echt op alternatieve energie wordt gebroed, en dat, onder druk van de noodzaak, er heel wat mogelijk zal blijken te zijn (buiten kernsplitsing).