Jezelf verdedigen als werkende moeder

Een variant op 'jezelf verdedigen als vegetarier'.... ik was even vergeten hoe het was: de afkeurende blikken als ik zeg dat ik én moeder ben én werk..... de vragen 'waar laat je dan je kind?' of 'waarom heb je dan kinderen genomen?' (alsof je kinderen neemt )...niemand heeft het tot op heden aan mijn partner gevraagd.

Ik ben er mee opgehouden. Ik verdedig me niet meer. Hoe komt het toch dat er zo weinig draagvlak is in Nederland voor kinderopvang? In de ons omringende landen lijkt het veel normaler te zijn.

Toen ik nog alleen was kon iedereen het begrijpen. Een en al respect... Nu ik weer een tweespan vorm, kom ik zelden begrip tegen voor het feit dat ik vier dagen werk... behalve van werkende vrouwen....

Kan iemand me dat uitleggen?

Echt waar?!! Anno 2005?? Belachelijk!!

Dan werk ik vast bij een heel modern bedrijf, werkende moeders, werkende vaders met reminders in hun agenda dat ze op bepaalde dagen de kids moeten wegbrengen of ophalen, zodat je daar dus geen andere afspraken maakt (niet omdat ze anders de kinderen vergeten  ) etc.

Ik maak me er soms wel druk over, wat anderen van mijn verdeling werk / kinderen vinden. Dat komt ook omdat ik het zelf wel een moeilijke keuze vond. In mijn hoofd zit het op de een of andere manier ingebakken dat de moeder voor de kinderen moet zorgen, maar ik werk toch 4 dagen en voel me daar nu prettig bij, hoewel de twijfel soms toch toeslaat.

Maar als mensen er commentaar op hebben is dat bijna altijd om hun eigen keuze te verdedigen. Het gaat vaak op een beetje aggressieve manier, zo'n gesprek, alleen maar omdat de ene moeder bang is dat de andere haar keuze veroordeelt. Ik betrap mezelf daar wel eens op. Als iemand vraagt of mijn zoon het wel leuk vindt om 3,5 dag naar het KDV te gaan, zeg ik dat dat veel leuker voor hem is dan thuis, want op het KDV heeft hij bergen met vriendjes en vriendinnetjes, en allerlei speelgoed en speeltoestellen die hij thuis niet tot zijn beschikking heeft. Waarschijnlijk voelt de thuisblijfmoeder met wie ik dan in gesprek ben zich daardoor ook aangevallen, omdat ik impliceer dat haar kind het minder goed heeft omdat het thuis bij mama moet blijven.

Ook sprak ik eens een moeder die haar kinderen wel thuis had maar in allerlei besturen e.d. zat. Ik wil best geloven dat dat voor haar leuker is dan alleen maar thuis met de kinderen zitten, maar volgens haar was het voor de kinderen ook heel erg leuk, want haar kinderen kwamen nog eens ergens waar andere kinderen nooit komen en zagen veel meer van de wereld dan kinderen op een kinderdagverblijf. Mij lijkt zo'n bestuursvergadering erg saai voor een kind... Ik voelde tijdens dat gesprek gewoon hoe ze zich aan het verdedigen was, nog zonder dat ik haar had aangevallen. Maar ook voelde ik mij een beetje aangevallen, omdat haar kinderen volgens haar veel meer zouden leren dan het mijne!

Waarom zou je jezelf moeten verdedigen? Niet doen. Ik hoef mij als werkende vader toch ook niet te verantwoorden?

Ik hoef mij als werkende vader

schande...  de man hoort thuis achter het aanrecht en constant voor de kinderen te zorgen. Schande!

Een vader hoort op zondag het vlees aan te snijden, bedoel je.

Waarom zou je jezelf moeten verdedigen? Niet doen. Ik hoef mij als werkende vader toch ook niet te verantwoorden?

Ik denk dat dat ook de frustratie is van Ingeping. Jij kan als werkende vader bij wijze van spreken 80 uur in de week werken en je zal er (bijna) niemand over horen, maar een moeder die 32 uur in de week werkt en de kids dus naar de oppas/kdv oid brengt, da's een schande, maar daar krijg je toch geen kinderen voor. Toch?

Bij ons,belgen, is het eerder andersom. Vinden ze het vreemd als je niet gaat werken. (Of niet soms, oewaarde landgenoten? )

Bij ons,belgen, is het eerder andersom. Vinden ze het vreemd als je niet gaat werken. (Of niet soms, oewaarde landgenoten? )

Ja, inderdaad. Hier is dan weer een beetje te weinig begrip voor moeders die thuisblijven.

Citaat van: Nick op 03 november 2005, 14:59:50

Bij ons,belgen, is het eerder andersom. Vinden ze het vreemd als je niet gaat werken. (Of niet soms, oewaarde landgenoten? )

Ja, inderdaad. Hier is dan weer een beetje te weinig begrip voor moeders die thuisblijven.

En dat wil ik dus maar net zeggen. Ik heb al zoveel commentaar over me heen gekregen omdat ik niet BUITENSHUIS werk. (ach, hier thuis zit ik maar gezellig met mijn beentjes omhoog op de bank alle soaps te bekijken toch?) Nee, ik werk ook. Ik heb mijn eigen kids, en daarnaast vang ik na school een aantal kids op van mijn buitenshuis werkende vriendin. En de commentaren die wij beiden naar ons hoofd geslingerd krijgen! Zij omdat ze niet alle dagen thuis is bij de kids. Ik omdat niet participeer in het arbeidsproces. (o ?)
Maar het is wel zo dat een moeder altijd gevraagd wordt hoe zij het met haar kinderen gaat doen. En dat wordt wel zó zelden aan de man gevraagd. En als je dan een partner hebt die voor de kids en de huishouding zorgt. Dan wordt dat wel zó enorm gewaardeerd! Wauw.
shittie de tering, ik wil ook die waardering. (hé dat rijmt  )
Wup

haha,mooie slogan, zullen we daar een t-shirt van maken?

En dat wil ik dus maar net zeggen. Ik heb al zoveel commentaar over me heen gekregen omdat ik niet BUITENSHUIS werk. (ach, hier thuis zit ik maar gezellig met mijn beentjes omhoog op de bank alle soaps te bekijken toch?) Nee, ik werk ook. Ik heb mijn eigen kids, en daarnaast vang ik na school een aantal kids op van mijn buitenshuis werkende vriendin. En de commentaren die wij beiden naar ons hoofd geslingerd krijgen! Zij omdat ze niet alle dagen thuis is bij de kids. Ik omdat niet participeer in het arbeidsproces. (o ?)
Maar het is wel zo dat een moeder altijd gevraagd wordt hoe zij het met haar kinderen gaat doen. En dat wordt wel zó zelden aan de man gevraagd. En als je dan een partner hebt die voor de kids en de huishouding zorgt. Dan wordt dat wel zó enorm gewaardeerd! Wauw.

Volgens mij zijn het nooit mannen die je dat dan vragen, is het gewoon wat ik hierboven al schreef, dat iedere (nou ja bijna iedere) vrouw meedoet aan dat spel van aanval en verdediging.

Inderdaad, we moeten ons gewoon niet verdedigen, dat is nergens voor nodig. We moeten gewoon blij zijn dat we hier in Nederland de keus hebben, werken voor een baas of meer thuiszijn, met of zonder kinderen!

Het is inderdaad een frustratie dat ik hét steeds moet uitleggen en mijn partner niet. Waarschijnlijk doe ik het mezelf aan door me daartoe te laten verleiden. Mijn beste vriendin heeft er voor gekozen om thuis te blijven. Wij hebben daar nooit discussie over gehad. Zij heeft geen oordeel over mijn keuze en ik niet over die van haar.

Maar misschien heeft Kim wel gelijk. Misschien zit er bij mij ook wel een pietsie twijfel en schuldgevoel. T zit er blijkbaar toch ingebakken. Mijn moeder zegt steeds tegen me dat ik me niet druk moet maken omdat vrouwen en met name moeders een chronisch schuldgevoel hebben. Of ze gezond genoeg eten, of ze niets tekort komen, als ze dingen fout doen is het vast de schuld van de moeder etc etc

Hoe zit dat eigenlijk met werkende vaders met kids die ook een werkende vrouw hebben?

Ik merk op mijn werk dat ik, als man met werkende vrouw en kind, me ook moet verdedigen (groot woord maar ja) omdat ik merk dat men je toch gaat pushen om er "altijd" te zijn. Als ik dus wat later ben i.v.m. kind wegbrengen naar de oppas, moet ik dat vaak uitleggen. Niet dat dat niet kan, maar als je er niet bent en men heeft je toch nodig, krijg je daar geheid opmerkingen achteraf over. Ik merk ook aan de gesprekken over andere mannen met kids met werkende vrouw, bijv. mannen die zorgverlof hebben, dat het niet echt gewaardeerd wordt door collega's en de heren managers. Parttimers kunnen het al helemaal vergeten. Wellicht heeft dat te maken met het soort bedrijf waar 99% man is.
Iemand anders ook last (wederom groot woord) van?

Ik heb het aan mijn vriend gevraagd. Die heeft er geen last van zegt hij. Maar hij werkt dan ook bij een bedrijf waar de meeste mannen vier dagen werken (en hun vrouwen veelal ook) omdat ze kinderen hebben. In mijn werkkring heb ik er ook niet echt last van. Veel vrouwen die (bijna) fulltime werken. Het is bij mij meer buiten het werk.

Maar ik kan me voorstellen dat in een mannen-cultuur, waar de leidinggevende zelf geen werkende vrouw hebben (misschien iets oudere mannen?) het allemaal maar soft-gedoe vinden. Als dat zo is, moeten we de mannen-vijftigers maar uitzitten... komt het vanzelf goed. Hoop ik  

Iemand anders ook last (wederom groot woord) van?

Nee, helemaal niet. Nog nooit een scheef oog of wat dan ook. Maar ik werk dan ook in een bedrijf met hoofdzakelijk vrouwen.