Ik maak me er soms wel druk over, wat anderen van mijn verdeling werk / kinderen vinden. Dat komt ook omdat ik het zelf wel een moeilijke keuze vond. In mijn hoofd zit het op de een of andere manier ingebakken dat de moeder voor de kinderen moet zorgen, maar ik werk toch 4 dagen en voel me daar nu prettig bij, hoewel de twijfel soms toch toeslaat.
Maar als mensen er commentaar op hebben is dat bijna altijd om hun eigen keuze te verdedigen. Het gaat vaak op een beetje aggressieve manier, zo'n gesprek, alleen maar omdat de ene moeder bang is dat de andere haar keuze veroordeelt. Ik betrap mezelf daar wel eens op. Als iemand vraagt of mijn zoon het wel leuk vindt om 3,5 dag naar het KDV te gaan, zeg ik dat dat veel leuker voor hem is dan thuis, want op het KDV heeft hij bergen met vriendjes en vriendinnetjes, en allerlei speelgoed en speeltoestellen die hij thuis niet tot zijn beschikking heeft. Waarschijnlijk voelt de thuisblijfmoeder met wie ik dan in gesprek ben zich daardoor ook aangevallen, omdat ik impliceer dat haar kind het minder goed heeft omdat het thuis bij mama moet blijven.
Ook sprak ik eens een moeder die haar kinderen wel thuis had maar in allerlei besturen e.d. zat. Ik wil best geloven dat dat voor haar leuker is dan alleen maar thuis met de kinderen zitten, maar volgens haar was het voor de kinderen ook heel erg leuk, want haar kinderen kwamen nog eens ergens waar andere kinderen nooit komen en zagen veel meer van de wereld dan kinderen op een kinderdagverblijf. Mij lijkt zo'n bestuursvergadering erg saai voor een kind... Ik voelde tijdens dat gesprek gewoon hoe ze zich aan het verdedigen was, nog zonder dat ik haar had aangevallen. Maar ook voelde ik mij een beetje aangevallen, omdat haar kinderen volgens haar veel meer zouden leren dan het mijne!
15 Reacties
13939 Gelezen