Ik vraag mij af of er nog mensen iets gelijkaardigs meegemaakt hebben met eten?
Vroeger -voor ik vegetariër werd- lustte ik absoluut geen bonen. Geen spercie-, snijbonen, witte of rode bonen. De smaak en geur maakte me misselijk. Als kind betekenden dat kleine drama's aan tafel. Ook later als volwassene als ik ergens iets onbekends -bijvoorbeeld Mexicaans- ging eten dan moest ik me steeds op voorhand verzekeren dat er toch geen bonen in het gerecht verwerkt zouden zitten.
Dus toen ik overwoog om vegetarisch te gaan eten -ergens voor mijn veertigste- vormden die bonen de hoogste drempel. Want die zouden toch extra eiwitten betekenen, iets waar een vegetariër toch nood aan had.
Na getuige te zijn van de zoveelste reportage op TV ivm. dierenleed -deze keer betrof het overzees transport van schapen-, was ik vastbesloten om geen dieren meer te eten.
En wat bleek... ineens ging ik de bonen lekker vinden!