Waar ik op doelde was je opmerking dat je bang bent om 'heel erg extremistisch' te worden omdat je dit je omgeving niet aan wil doen.
Dat is maar onzin natuurlijk, je wordt zo extreem als je zelf toelaat. Vandaar ook die
. Ik weet van mezelf dat ik echt nooit zo'n hekel aan mensen krijgen als een bepaald forumlid hier. Daar ben ik veel te sociaal voor ingesteld.
Maar waarom zou je omgeving dan geen respect 'moeten' kunnen opbrengen voor deze 'extremistische' keuze, zolang dit niet betekent dat je anderen dwingt om ook zo te leven? Wat dat betreft zou je dus gewoon veganist moeten kunnen worden en zou je van je omgeving mogen verwachten dat die keuze gerespecteerd wordt, volgens je eigen logica.
Ja, dat ben ik helemaal met je eens. Mijn omgeving is dan ook niet de reden dat ik geen veganist ben, ik wil het zelf niet. Of misschien zou ik het wel willen, maar heb ik geen zin om er een hoop extra moeite te doen. Want DF kan wel zo makkelijk roepen dat je alleen de eieren en zuivel moet laten staan, maar er komt veel meer bij kijken denk ik. En als ik ooit veganist word, dan met kleine stapjes tegelijk, waar ik nu eigenlijk al mee bezig ben.
Ik drink bijvoorbeeld al bijna geen melk meer. Maar als ik trek heb in een softijsje zoals vanmiddag mag ik dat gewoon nemen van mezelf. En ja, dat is dan misschien niet heel diervriendelijk van me, maar wel heel erg Kiwi-vriendelijk.:smaail: En ik leef maar één keer, en dat wil ik graag zo leuk mogelijk doen, dus ik heb geen zin om me al te veel dingen te gaan ontzeggen. En dat zal wel als egoïstisch of zelfzuchtig bestempeld worden (sterker nog, dat zal het zelfs wel zijn), maar ergens moet je een grens trekken waar je stopt met kiezen voor dieren en waar je begint met kiezen voor jezelf. En zoals ik al aangaf; als ik dit op m'n 12e allemaal geweten had was ik zonder aarzelen veganist geworden, maar ik vind nu gewoon dat ik er te veel voor moet opgeven. Dus dan ben ik liever een lieve, aardige, sociale vegetariër dan een gefrustreerde veganist die er de balen van heeft omdat 'ie zich van alles moet ontzeggen (is nog veel leuker voor m'n omgeving ook).
Daarnaast denk ik niet dat we het eens zullen worden over de vanzelfsprekendheid van wederzijds respect.
Dan hoeven we daar niet verder over te discussiëren.
Maar het is inderdaad allemaal afhankelijk van waar je je grenzen trekt. Ik beoordeel mensen niet alleen op wat ze eten, maar op hoe ze zijn en wat ze doen. En ik heb het wel eens eerder gezegd; ik zou ook liever verliefd zijn geworden op een vegetariër, maar dat had ik nu eenmaal niet voor het zeggen. En gelukkig is G. (dat is dus die vleeseter waar ik ooit verliefd op werd
) zo inschikkelijk dat hij niet moeilijk doet, dus hij is inmiddels ook al een halve vegetariër.
En als jij alleen een relatie wilt hebben met een veganist is dat je goed recht, maar laat mij dan lekker mijn keuzes maken. En noem mij niet hypocriet (zoals MA graag doet als het over dit onderwerp gaat, ik zag dat ze ook al over mij had geklaagd op het NVV-forum
), maar laat mij ook in mijn waarde.
En misschien ben ik in dit opzicht wel minder altruïsisch dan een veganist, maar ik ben weer altruïstischer in andere dingen (kijk bijvoorbeeld maar eens in
deze draad over wel of geen donor zijn. Ik kan het nog steeds niet bevatten namelijk dat iemand zo'n hekel aan mensen kan hebben dat hij bij wijze van spreken liever 100 mensen laat sterven dan misschien per ongeluk 1 vleeseter te helpen; hier doelde ik gisteren ook o.a. op toen ik zei dat DF mensen haat).
Mijn punt is dat sommige keuzes nu eenmaal minder zelfzuchtig zijn (het bijdragen aan leed versus het (streven naar) het voorkomen daarvan) dan anderen en ik daarom vind dat je ze niet zomaar als gelijkwaardig tegenover elkaar kunt zetten.
Moet je de waarde van je keuzes dan laten bepalen door de mate van (on)zelfzuchtigheid? Ik denk dat dat ook per individu kan verschillen.
377 Reacties
160249 Gelezen