Bij ons thuis werd mijn broer als eerste vegetarier. Mijn
moeder vond dat in eerste instantie heel raar, vooral
omdat hij toen hij klein was frikadellen of loempia's vroeg
voor zijn verjaardag... Sinds we om de bocht van een
slachthuis wonen is er echter veel veranderd en zijn
we ons allemaal bepaalde dingen pas echt gaan realiseren...
In eerste instantie dacht mijn moeder ook echt dat
vlees goed was, dat het hoorde, zo was ze thuis ook
opgevoed. Omdat mijn broer er serieus over was en
zijn keuze kon verantwoorden met doordachte argumenten
waarom hij hiervoor koos is mijn moeder gaan nadenken.
Inmiddels zijn we alledrie al meer dan 10 jaar vegetarier.
Dat noem ik harmonie in huis!! Niet dat iemand per se
ook vegetarier moet worden als een andere huisgenoot/
gezinslid het wil worden, maar dat je serieus wordt
genomen, dat er naar je geluisterd wordt en dat je
beweegredenen geaccepteerd worden ook als ze
misschien niet aansluiten bij iemands eigen visie...
Dan kun je er ook overal voor uitkomen dat je vegetarier
bent, misschien zit daar wel een deel van de moeilijkheid
in voor mensen om dit serieus op school, op het werk of
bij vrienden duidelijk te maken. Als je thuis niet eens
serieus wordt genomen, waarom zou je dan verwachten
dat het ergens anders wel gedaan wordt?? Misschien
nemen mensen daarom liever hun eigenlijke 'principes'
niet zo nauw om gedoe te voorkomen en worden ze
daarom gezien als 'nep-vegetariers'