Puur semantisch misverstandje, denk ik: voor mij impliceert "dankbaar" dat er een daad gepresteerd is waarvoor je dankbaar kan zijn. Voor een verbrand schoteltje kun je dus niet dankbaar zijn, voor gezond, kundig klaargemaakt eten wel, ook al vind je dat het niet creatief genoeg is of niet precies zoals jij het wil. Ik denk dat we het dus eigenlijk wel eens zijn.
Wat "dankbaarheid" in het algemeen betreft: ergens vind ik ook wel dat het gewoon de plicht van ouders is om goed voor hun kinderen te zorgen en er voor hen te zijn, maar eens een keertje "dank je" zeggen misstaat niemand. Er zijn ook jongeren die het maar normaal vinden om moeilijk te doen over het kleinste detail dat niet naar hun zin is; die verwachten kennelijk dat hun ouders gedachten kunnen lezen. Ik wil zelf geen kinderen, maar als ik ouder was, zou ik ook niet graag zo behandeld worden.