Ik heb ook een eetstoornis gehad.
Het is ontstaan toen ik aan de Drugs zat.
Ik heb 6 jaar lang Speed, Xtx, weed, Paddo's en Alcohol gebruikt.
In die tijd dat ik aan de Drugs kwam ging ik net verhuizen naar een ander dorp wat ik overigtens niet zo leuk vond.
Ik was erg onzeker, werd op school gepest, en ging met foute vrienden om.
Toen ik er achter kwam dat ik van Speed af kon vallen, was het hek van de dam.
Ik werd niet geaccepteerd in mijn nieuwe omgeving.
Hoe meer dat gebeurde hoe minder ik at(dat kreeg ik overigens later pas in de gaten, toen ik door kreeg dat het Anorexia was).
Ik had een hekel aan mijzelf, ik keurde mezelf af.
Ik at niks meer, maar dat hield ik niet lang vol, dus stapte ik over op wortels en komkommers.
Gebruikte laxeermiddelen.
Ik was ook de hele dag aan overmatig aan het sporten, kon niet stil zitten, zo bang om dik te worden.
Totdat mijn vader er achter kwam.
Hij probeerde mij weer aan het eten te zetten.
Tijdens een avondje wandelen Bood hij mij een patatje aan.
Uiteraard vloog ik daarvan in de gordijnen, ik was laaiend op mijn vader, hij wou mij tenslotte dik maken, dacht ik.
Terwijl ik broodmager was.
50 kg op een lengte van 1.73.
Eindelijk begon ik weer een beetje te eten.
Maar al gauw kreeg ik een rotgevoel van binnen(nu word ik dik)
Ieder avond na het eten ging ik snel naar mijn slaapkamer om vervolgens het eten uit te spugen, toen was de Anorexia weg en ontstond er Boulimia.
Ik kreeg gigantische vreetbuien, alles ging erin, om er vervolgens twee keer zo hard weer uit te komen.Ik was stokongelukkig en wou wel dood, ik had altijd het gevoel dat mensen een hekel aan mij hadden, dat ik niet deugde, niet goed genoeg was.
Na iedere vreetbui zakte ik als een plumpudding in elkaar.
Mijn zelfbeeld was helemaal vertekend.
Ik had een vriendin en was jaloers op haar omdat ze slanker was dan mij, zij schrok ervan, en vertelde mij dat zij toch echt haar benen dikker had dan mij, maar ik geloofde dat niet.
Je kon zeggen wat je wou, maar ik dacht gewoon: Ze liegen tegen mij, ze willen gewoon dat ik dik word.
Uiteindelijk, na 4 jaar ben ik weer begonnen met eten, en dit keer zonder te spugen.
Ik kon het niet meer volhouden, ik hou ontzettend van lekker eten en ik wist zelf wel dat acceptatie niks met je lichaam te maken heeft, maar met je ziel.
Je moet jezelf kunnen accepteren ongeacht hoe je er uitziet.
Tuurlijk is er altijd wel iemand die mooier en slanker is, maar moet je daar dan voor onder doen?
Tuurlijk zit jou iets dwars maar moet je daarvoor jezelf dan maar kapot gaan maken?
Ik heb geen eetstoornis meer, en voel mij beter dan ooit, ik geniet van eten in plaats van mij schuldig te voelen.
Hou van jezelf, zorg goed voor je lichaam, geef het dat wat ie nodig heeft: Voedsel.
Denk maar zo, je lichaam is een auto en heeft brandstof nodig, zonder brandstof rijdt ie niet.
Ik wil iedereen die een eetstoornis heeft, heel veel sterkte toewensen.
224 Reacties
98024 Gelezen