Eetstoornissen & veg*isme

[Hizikigrrrl]

Nooit zo over na gedacht dat eetstoorissen hier mee temaken kunnen hebben
Ik ben wel bewust in het omgaan met eten, dieren etc. Maar wel op een wijze die niet mijn hele leven beheerst op het ziekelijke af. Dat gaat mij te ver. Maar ik sta voor mijn keuzes en maak die ook kenbaar

Uit onderzoeken is al eens gebleken dat er veel eetstoornissen voorkomen bij jonge vegetarische meisjes.
De oorzaken zijn niet echt bekend, maar men denkt dat veel meisjes die gaan lijnen, geneigd zijn om als eerste het vlees weg te laten, omdat men nog steeds denkt dat je van vlees dik wordt. Ze kunnen dan zeggen dat ze vegetarier zijn, zodat ze kritiek op het lijnen krijgen.

Ik schrik er trouwens ook wel van als ik hier lees hoeveel meiden op Vegatopia een eetstoornis hebben of hadden.

[Aiko]

Maar ik schaam me er zo voor, daarom vind ik het moeilijk om te vertellen.. en ik wil ook zo graag 'gewoon normaal' zijn (al is dat ook een vaag begrip natuurlijk), ik wil ze niet met (al dan niet onnodige) zorgen opzadelen.

Stuur ze anders gewoon eens een mailtje, dat je het makkelijker vindt het op die manier te zeggen, en dat je het wenselijk vindt dat zij het ook weten. Via een mailtje is het makkelijker dingen zeggen dan in het echt en hoef je ook het goede moment niet af te wachten, mocht je daar anders op zitten te wachten. Geen idee wat je van hen verwacht mocht je het verteld hebben, maar ook al wil je liever niet dat zij je ermee benaderen zodra je ze ziet, kun je dat ook gewoon vertellen.

[Lovelocker]

Ik schrik er trouwens ook wel van als ik hier lees hoeveel meiden op Vegatopia een eetstoornis hebben of hadden.

Wat belangrijk is: als vegetarier of veganist ontzeg je jezelf iets. Afgezien van de enkeling met vegetarische ouders, hebben mensen daar dus de discipline voor opgebracht. Denk zomaar dat je onder vegetariers ook relatief veel niet-rokers zult vinden, zeker bij de oudere garde verwacht ik een groot verschil in de statistiek.

[Monie]

Daar zou je best gelijk in kunnen hebben Lovelocker. Verder heb ik niet het gevoel dat mijn vegetarier zijn te maken heeft met de eetstoornis die ik heb gehad, of andersom. Vlees was niet het eerste dat ik wegliet, ik ben eigenlijk pas vegetarier geworden toen mijn eetstoornis voor een deel al genezen was. Pas toen werd ik bewust van het dierenleed wat de bio-industrie met zich meebrengt, voor die tijd was ik teveel met mezelf bezig om daar bij stil te staan.

[Christiaan]

Ik schrik er trouwens ook wel van als ik hier lees hoeveel meiden op Vegatopia een eetstoornis hebben of hadden.

Wat belangrijk is: als vegetarier of veganist ontzeg je jezelf iets.

Niet helemaal.

Ik denk (deels uit eigen ervaring) dat een aantal vegetariers vegetarier is omdat ze niet kunnen accepteren dat er leed bestaat in deze wereld (dat het niet leuk is is vanzelfsprekend, maar het is een levensfeit dat het min of meer onvermijdelijk is dat er rotte dingen gebeuren). Een manier om daar greep op te krijgen is door de extreem principiele houding aan te nemen dat je pertinent niet meedoet aan het veroorzaken van leed, en dan dus onder andere ook vegetarier of veganist wordt, en soms zelfs zo ver gaat dat je andere mensen verafschuwt omdat die jouw ideeën niet delen.

Maar het is in dat opzicht een extremistische neiging die voortkomt uit een ontevredenheid die misschien wel helemaal niks te maken heeft met de manier waarop ze zich uit, en in die zin is het eenzelfde soort gedrag als een eetstoornis.

[Ayla]

Maar bij een eetstoornis ligt er zoveel angst aan de basis, dat is toch niet bij het vegetariër zijn?  Ik heb ook zo vaak te horen gekregen dat ik 'zoveel karakter' heb, omdat ik op school enzo alle lekkere dingen kon weerstaan/weigeren als het me werd aangeboden.  Maar dat had weinig met karakter te maken, ik was gewoon doodsbang.

[Toeps]

Er zit wel een overeenkomst in. Bij zowel veg*isme en eetstoornissen heerst de gedachte: "Wie ben ik?" Wie ben ik om een dier te doden. Maar ook wat algemener, wie ben ik?

Ik denk dat veel vleeseters zichzelf helemaal niet bewust zijn van wie ze zijn, en waarom ze dingen doen. Ze doen dingen omdat "het altijd zo gegaan is", omdat het van ze verwacht wordt of "omdat het zo hoort".

Veg*isten denken vaker na over de wereld, en de dingen die ze doen. Wie ben ik om een dier te doden? Wie ben ik om een dier te gebruiken. Dit is positief, maar het kan ook doorslaan in het negatieve. Iemand die zich slecht over zichzelf voelt, voelt zich schuldig over het dierenleed. Maar hat kan nog verder gaan. Iemand kan zich schuldig voelen over alles wat hij eet, over de dingen die hij doet, die hij zegt...

Ik denk dat perfectionisme vaak aan zowel veg*isme als eetstoornissen ten grondslag ligt. Het altijd goed willen doen. Perfectionisme is een eigenschap die je vóór je kan laten werken, maar het kan zich ook tegen je keren, zodat je vindt dat je niks goed doet. En dan komt vaak de eetstoornis om de hoek kijken.

[Christiaan]

Maar bij een eetstoornis ligt er zoveel angst aan de basis, dat is toch niet bij het vegetariër zijn?

Ik zou daar niet zo zeker van zijn. Soms lijkt het mij wel eens voort te komen uit een grote onvrede met de wereld die eigenlijk misschien best wel eens voort zou kunnen komen uit angst.

Sommige vegetariers hebben een nogal misantroop wereldbeeld. Je zou zeggen dat dat komt omdat ze voor de dieren zijn en zien wat mensen ze aandoen, maar ik zou soms wel willen stellen dat het juist andersom is, dat ze het voor de dieren opnemen omdat ze mensen maar niks vinden, haast met de dieren identificeren omdat die (ook) machteloos lijken.

Dat is een hard oordeel maar ik heb die neiging ook wel eens in mezelf geobserveerd en hij stond me maar niks aan.

[Kiwi]

Ik denk dat perfectionisme vaak aan zowel veg*isme als eetstoornissen ten grondslag ligt. Het altijd goed willen doen. Perfectionisme is een eigenschap die je vóór je kan laten werken, maar het kan zich ook tegen je keren, zodat je vindt dat je niks goed doet. En dan komt vaak de eetstoornis om de hoek kijken.

Ik weet dat eetstoornissen vaak perfectionisme als basis hebben. Mijn vriendin met een eetstoornis was trots op zichzelf dat ze eten kon weerstaan, dat ze in feite de baas was over haar lichaam en haar hongergevoel. Dat was haar manier om ergens controle over te hebben en om haar zelfrespect aan te ontlenen. In de tijd dat ze zo mager was dat ze bijna opgenomen moest worden is er een foto van haar lichaam gemaakt. Ik heb haar nog nooit zo trots zien kijken als op die foto; mager, alle botten te tellen, eng gewoon. En zij stond daar met een blik alsof ze echt iets gepresteerd had, ze was trots op hoe ze eruit zag. Terwijl iedereen kon zien dat ze in die tijd ongezond dun was. En ook later, toen ze al lang in therapie was en beetje bij beetje weer begon aan te komen had ze altijd die foto bij zich. Ik was zelfs wel eens bang dat ze teveel naar die tijd terugverlangde, zo vaak keek ze ernaar.

Maar ik geloof niet dat ik zelf vegetariër geworden ben uit angst of uit perfectionisme. Meer uit een soort van naief medelijden; ik stop met vlees eten zodat er geen dieren meer hoeven te lijden.

[Monie]

Dat is in mijn ogen toch een heel ander soort angst. Ik ben geen vegetarier uit uit angst of uit onvrede met de wereld maar uit liefde voor dieren. Zo voelt het voor mij. Ik heb wel onvrede met de manier waarop deze maatschappij over het algemeen met dieren omgaat maar iedereen heeft wel iets in deze maatschappij waar hij/zij niet tevreden over is. Ik heb ook niet het gevoel van: wie ben ik om een dier te doden. Eerder: het is niet nodig om voor mijn voeding een dier te doden, waarom zou dat dan wel gebeuren?
In mijn ogen hebben eetstoornissen en vegetarier zijn weinig met elkaar te maken. Mijn moeder zei weleens: "Maar jij bent het al gewend geweest om je dingen te ontzeggen". Misschien dat ik het daarom wat makkelijker vind om vlees te laten staan. Aan de andere kant: mijn vriend heeft zich nooit wat ontzegd en vind het ook niet moeilijk om vlees te laten staan.

[Christiaan]

Maar ik geloof niet dat ik zelf vegetariër geworden ben uit angst of uit perfectionisme.

Ik wou ook niet beweren dat dat aanvankelijk het geval is. Maar het kan natuurlijk wel uit de hand lopen, zoals lijnen en afvallen dat doet (edit: toch? of heb ik het mis?) bij een eetstoornis.

[Piek]

Ik heb niet deze hele draad gelezen dus misschien moet ik gewoon mijn mond houden  , maar het gaat volgens mij bij eetstoornissen niet zo zeer om perfectionisme, maar meer om controledrang (die twee kunnen natuurlijk wel samenhangen). Iemand haalt voldoening uit het hebben van controle (door niet te eten, te compenseren voor te veel eten dmv braken oid).
De controle schiet iets te ver door doordat: degene met een eetprobleem ontleent zijn geluk als het ware aan de controle.
(bij de een uit die controledwang dus door eten, bij de ander door 5x te checken of het gas wel uitstaat voor hij naar buiten gaat of andere 'rituelen')

[Toeps]

Ik heb niet deze hele draad gelezen dus misschien moet ik gewoon mijn mond houden  , maar het gaat volgens mij bij eetstoornissen niet zo zeer om perfectionisme, maar meer om controledrang (die twee kunnen natuurlijk wel samenhangen). Iemand haalt voldoening uit het hebben van controle (door niet te eten, te compenseren voor te veel eten dmv braken oid).
De controle schiet iets te ver door doordat: degene met een eetprobleem ontleent zijn geluk als het ware aan de controle.
(bij de een uit die controledwang dus door eten, bij de ander door 5x te checken of het gas wel uitstaat voor hij naar buiten gaat of andere 'rituelen')

Controledrang en perfectionisme hangen zeer nauw samen.

[Hizikigrrrl]

Er zit wel een overeenkomst in. Bij zowel veg*isme en eetstoornissen heerst de gedachte: "Wie ben ik?" Wie ben ik om een dier te doden. Maar ook wat algemener, wie ben ik?

Deze gedachten komen ook bij andere mensen voor, dus ik zie niet een duidelijke overeenkomst. Bovendien zijn er zat mensen op jonge leeftijd vegetarier geworden, nog voordat ze ook maar filosofisch gingen worden. Simpelweg omdat ze het zielig vonden voor de dieren.


Misschien dat mensen met veel angsten en stemmingsstoornissen gaanderweg teleurgesteld zijn geraakt in mensen (en vaak niet zonder reden), dat ze zich meer tot dieren aangetrokken zijn voelen. Dieren veroordelen je immers niet op allerlei futiliteiten, zolang je maar voor hun natje en droogje zorgt.
Dan is de stap naar geen vlees eten al een stuk kleiner.

[Hizikigrrrl]

Persoonlijk heb ik nooit het idee gehad dat ik mezelf iets aan het ontzeggen was door geen vlees meer te eten. Ik kreeg er ook weinig positieve reacties op, dus van 'karakter' werd ik ook niet beschuldigd.

Nog iets: je kunt jezelf wel een heleboel ontzeggen (vlees, kaas, eieren, room etc.), maar je kunt dan nog steeds veel andere dingen eten. Bovendien hoeft het niet schadelijk te zijn voor je gezondheid en daar ligt het grote verschil met eetstoornissen: in de loop der tijd zijn daar zoveel stappen teveel gezet, dat je een gevaar bent voor je eigen leven.

[Wup]

Ik denk dat dat precies is wat Wup bedoelt: het blijft een zwakke plek; je moet beducht zijn dat je het niet weer krijgt.

Dat was inderdaad wat ik bedoelde. Ik zei het inderdaad wat cru maar ik reageerde op het bericht van Ayla waarin ze zei: het komt wel goed. Ik meende dat ze bedoelde dat het vanzelf wel over zou gaan en dat doet het niet. Daar moet je aan werken. En als 'het leven' een tijdlang behoorlijk tegenzit ligt het (bij mij iig) om de hoek. Dan moet ik opletten dat ik mezelf niet voorbijren en de leegte opvul met eten.
Het is nu vooral een signaal.
Wup

[Hizikigrrrl]

Onlangs zag ik in het Canvas-prg Ter Zake iets over een zeer succesvolle behandeling voor mensen met eetstoornissen.

Het heet de 'Mandometer'-methode. Dit is de site:
http://www.mando.se/home-en.htm

In Nederland wordt de therapie gegeven bij De Bascule in Amsterdam.

Seventy-five percent of our patients reach all of our strict criteria for recovery and almost all of our recovered patients have maintained that status after several years. Another 15% of our patients have a significant improvement in their condition.

You are taught to eat using a patented computer-based system that we call Mandometer®. The Mandometer® system shows you the rate at which you are eating and also the rate at which you should be eating. In addition it displays your level of satiety (fullness), and compares that to normal levels.

[Poek]

Vorige week stond er in Volkskrant Magazine een artikel over. Het is een Zweedse methode, De Bascule heeft de rechten gekocht om het hier te gebruiken, maar moet dat wel precies volgens de Zweedse voorschriften doen. Het schijnt effectiever te zijn dan de normale methodes (waarbij ook veel meer recovery is). Hoewel het niet in het artikel genoemd werd, lijkt het erop dat het een behavioristische methode is: men probeert het gedrag te verbeteren en kijkt niet naar eventuele oorzaken

Het eerste anorexia-meisje dat geinterviewd werd was toevallig een veganiste, maar werd min of meer gedwongen flexanist te zijn. Of er nog meer veggies waren stond er niet bij. Een van de therapeutes meldde dat anorexia-patienten vaak hoogbegaafd zijn: klopt dat?

[Ligfietsertje]

Zo'n uitzending geeft natuurlijk te weinig informatie om een goed oordeel te vellen over zo'n behandelingsmethode.  Ik vind het in ieder geval prima dat men naar alternatieven zoekt.

Maar toch kon ik me niet van de indruk ontdoen dat de wetenschappelijke uitleg die men gaf voor de goede werking van de methode niet erg sterk was en kon ik me niet van het gevoel ontdoen dat het succes van deze methode meer te maken heeft met de intensiteit van de behandeling en de langdurige opvolging.

Als men bij de 'traditionele behandeling' even intensief zou begeleiden, er evenveel tijd en energie in zou steken (en dat ook op een positief stimulerende manier) dan kan ik me voorstellen dat de efficiëntie ook sterk zou stijgen.

Dat men niet uitsluitende bezig is met het zoeken naar oorzaken (in de opvoeding) van de anorexia vind ik heel goed, maar ik durf toch te betwijfelen dat mentale problemen geen rol spelen bij anorexia.

[Ayla]

Ik heb t ook gezien (met een half oog) en had er hier en daar nog al wat over gelezen.  Ik vind het ook allemaal een beetje vreemd... ze laten je gewoon eten enzo, en ik geloof ook wel dat dat een goede manier is om door de angst heen te gaan.. door het gewoon te doen, maar wat als je nou bijvoorbeeld niet eet, omdat je vindt dat je dat niet verdient?  Als je vindt dat je er niet mag zijn, niet mag bestaan?  Die overtuiging gaat toch niet weg, door gewoon te eten, denk ik.. maar goed, ze komen inderdaad met heel erg hoge 'recovery-cijfers'..


@Poek: ik denk dat hoogbegaafden een verhoogd risico op een eetstoornis hebben en dat daardoor het percentage hoogbegaafden in de groep van mensen met een eetstoornis hoger is dan in de maatschappij algemeen.  Maar ik weet niet of dat ergens wetenschappelijk onderbouwd is.. het is meer een eigen theorietje .