Waarom zou je het verborgen willen of moeten houden voor je familie? Als het voor jou een bewuste keuze is, en je leefwijze, dan zou je je daar niet voor moeten hoeven schamen en de confrontatie aan durven gaan met mensen die daar een andere mening over hebben.
Het is makkelijker als je daar eens iets eet, en nog beter voor je geweten ook.
Nou, ik kan het me wel goed voorstellen hoor.
Ik eet nu sinds eind vorige maand hoofdzakelijk vegan (dus
toch, ook al ben ik nog geen kluizenaar
), maar weet nog niet zo erg goed of en hoe ik dit naar de rest van de wereld (tegen jullie durf ik het wel te zeggen hoor!
) moet communiceren.
Het helpt ook niet echt dat ik wel eens opmerkingen heb gehoord als 'Nou, gelukkig maar dat je geen veganist bent, want dan zou ik me helemaal geen raad meer weten als je kwam eten!'.
Ik vond het zelf best een uitdaging om te besluiten veganistisch te gaan eten, onder andere omdat ik eigenlijk nog niet zo erg vaak volledig vegan at, en ook niet zo goed wist wat ik verder nog voor gerechten zou kunnen bedenken (valt tot op heden gelukkig nog wel mee). Maar ik kan me dus vreselijk goed voorstellen dat een (omnivore) ander met de handen in het haar zit als hij weet dat er een veganist komt eten.
Daarom heb ik besloten (voorlopig) bij mensen thuis vegetarisch mee te eten, maar al het niet-vegan optionele spul, zoals koek/gebak/toetjes/sausjes af te slaan. In restaurants eet ik vegan als ze dat hebben maar in elk geval vega en als ik mijn eigen eten regel is het natuurlijk vegan.
Gister gingen we bij de ouders van mijn vriend eten (pesco's die altijd vegetarisch eten als wij er zijn) en ik had besloten er vantevoren niets over te zeggen omdat ik dus het idee heb dat vragen om vegan eten nogal stress teweeg kan brengen. Pas bij het dessert (zelfgemaakte griesmeelpudding plus fruit) heb ik aangegeven dat ik 'het prettiger vind om zo weinig mogelijk dierlijke producten te eten' (vond ik minder angstaanjagend klinken dan 'ik eet liever veganistisch', en ook omdat er kaas door het hoofdgerecht zat en ik niet wilde dat m'n schoonmoeder zich daar lullig om ging voelen). M'n schoonmoeder keek wel een beetje beteuterd toen ik duidelijk maakte dat ik het niet over gelatine had (had ze helemaal een pudding zonder gelatine gemaakt) maar over melk en eieren enzo. En tjees, ik had er de halve avond op zitten broeden en ik was er inmiddels helemaal nerveus van! Ahum.
Dat moet anders kunnen! Ik ga vast ooit in mijn leven ook nog bij mijn eigen ouders thuis eten, en bij m'n beste vriendin, m'n zussen, noemt u maar. Hoe hebben de vegannekes hier dat aangepakt? Als je vantevoren meldt dat je veganist bent geworden, worden mensen dan erg depressief bij het vooruitzicht dat je komt eten? Zeg je gewoon überhaupt niks, zoals Anne van plan was, en eet je vegetarisch mee (maar wat doe je dan als iemand je warme chocomel aanbiedt ofzo? Het lijkt me dat je het niet lang verborgen kunt houden) Of levert een ander om vegan eten vragen toch meestal niet zoveel problemen op als ik voorzie?
290 Reacties
130286 Gelezen