Nog even terug naar de discussie over het vlees klaarmaken (of in mijn geval vlees eten) voor een ander...
Onze situatie is daarom nu als volgt, en dat zullen velen van jullie niet begrijpen:
Ik wil je niet aanvallen, maar ik begrijp dat inderdaad niet zo. Als je het principe hebt dat je geen vlees eet kun je daar toch aan vast houden, ook al eet je man wel vlees? En dat hoeft niet 'eng' te zijn zolang je hem geen dingen verbiedt of oplegt. Ik zou namelijk voor niemand vlees gaan eten. G. heeft thuis wel jarenlang vlees gegeten, juist omdat ik hem niet mijn wil of mijn principes op kan of wil leggen. Maar hij respecteert ook dat ik geen vlees wil eten, daar is geen enkele discussie over geweest. Dat is nu eenmaal mijn principe en daar mag en wil hij niet over zeuren. Als je eigen man je principes al niet kan respecteren hoe kun je dan van de buitenwereld verwachten dat ze er begrip voor hebben?
Ik zal me zeker niet aangevallen voelen, want ik weet hoe de meesten er hier over denken en ik begrijp dat vanuit dat standpunt het heel vreemd is als iemand dan toch vlees eet om "een vleeseter een plezier te doen". Maar even voor de duidelijkheid: Ik heb nooit het uitgesproken principe gehad dat ik absoluut geen dierlijke producten wil eten, en vlees eten is voor mij niet iets walgelijks. Ik ben min of meer vegetarisch opgevoed maar mijn ouders waren daarin nooit heel erg uitgesproken, zoals velen van jullie dat wel zijn.
Ik ben er blij mee dat mijn man, hoewel hij het volledig onzin vindt, toch regelmatig vegetarisch kookt en ongeveer 5x zo weinig vlees eet dan hij deed voordat hij met mij ging samenwonen. En om jullie gerust te stellen: ik noem me ook geen vegetarier maar nep-vegetarier
Nou wilde ik ook nog de reactie van Sanja quoten maar ik weet niet hoe dat moet, twee quotes in een antwoord...
In elk geval gaf ze aan dat ik niet kan verwachten dat mijn schoonmoeder vegetarisch voor me kookt als ik zelf niet altijd zonder vlees eet.
Gelijk heb je, alleen is de situatie natuurlijk niet zomaar zo gekomen. Toen ik mijn man net had leren kennen en net bij hen over de vloer kwam, heeft ze wel eens geprobeerd wat aparts voor me te maken. Maar dat kostte haar zo veel moeite, tenminste zo kwam het op mij over, en het resultaat was eigenlijk op het randje van eetbaar... later kwam het vaker voor dat ze geen rekening met me hield en zich daarvoor dan verontschuldigde, terwijl ik toen wel nog "echt" praktizerend vegetarier was. Toen heb ik wel eens gezegd dat het niet zo erg was. En heb ik ook wel eens bij hen iets gegeten waar vlees in zat. Tsja, vanaf toen heeft ze uiteraard nooit meer voor mij iets aparts gemaakt. En dat vind ik wel jammer; ik vind het vooral jammer dat ze absoluut niet kunnen begrijpen waarom iemand liever geen of minder vlees eet, maar ik heb totaal geen zin om met hen daarover in discussie te gaan. Het enige wat ik ze heb kunnen duidelijk maken is dat het niet een kwestie is van dat ik bepaalde dingen niet MAG eten, maar dat het mijn eigen keuze is.
Maar deze discussie begon ermee dat sommigen vonden dat als een vleeseter wel altijd rekening houdt met je vegetarisme, je eigenlijk ook met die persoon rekening moet houden. En dan vooral als het om een langere periode gaat. Ik vind wel dat vleeseters gerust een keer een of meerdere dagen zonder vlees kunnen. Maar als het gaat om een langere tijd, dan moet er gewoon wederzijds respect zijn voor elkaars gewoontes. Tuurlijk, niemand hoeft tegen zijn zin vlees te gaan eten, maar als je dagelijks met een huisgenoot eet vind ik het wel "eng" als degene met principe hieraan zo sterk vasthoudt dat degene zonder principe zich continu moet aanpassen. Als degene zonder principe er helemaal geen probleem mee heeft is er niets aan de hand. Maar de dagelijkse omgang loopt volgens mij een stuk soepeler als beiden zich een beetje aanpassen.
Dat wilde ik nog even zeggen, ook al staat deze discussie inmiddels al twee pagina's geleden!
255 Reacties
108696 Gelezen