Hé, wat een boeiend draadje.
Ik heb een tijdje terug, toen ik er echt helemaal doorheen zat, voelde ik me min of meer hetzelfde als wat Fabian omschrijft.
Ik bedoel maar, ik moet ook maar mijn leven leiden omdat mijn ouders zo graag een kindje wilden, zij op die roze wolk zaten. Leuk en aardig als je kind bent, maar als je volwassen wordt, krijg je een figuurlijke schop onder je kont en moet je het zelf maar zien te redden. Mag je zelf je sores oplossen, je in je levensonderhoud voorzien, met je problemen zien om te gaan etc.
Ik heb in die periode menigmaal gedacht: Jullie moesten me zo nodig hebben, zorg dan nu ook maar voor me! En inderdaad, dan moet je maar dankbaar zijn voor het leven. Mijn moeder vond het ook niet leuk toen ik dit zei. Maar het is toch zo? Kan ik er wat aan doen dat ik niet meer dat schattige lieve babytje ben? Dat wisten jullie toch al toen jullie eraan begonnen? Ik wil nu ook door jullie verzorgd worden, ik heb tenslotte niet om het leven gevraagd.
Gelukkig gaat het nu weer beter met me