Als je hier al van fanatisme wordt beschuldigd als je niets meer doet, in de praktijk, dan proberen je partner over te halen iets meer vega te worden dan die was, en daarbij een incidentele woordenwisseling niet uit de weg gaat - gut.
Nieuwe definitie van terreur: hard de Dikke Vegetariër dichtslaan voor het lezen van het recept...
Of een vegetarisch kookboek kado doen aan je lief
Ik heb een relatie met een vleesetende meneer en tja, ik zou het wel fijn vinden als hij het vlees ook liet voor wat het was, maar dat is nu eenmaal niet zo. Neemt niet weg dat hij alles wat ik hem voorzet met veel liefde en smaak opeet. (Het is dan ook immers met veel liefde en smaak klaargemaakt
). Mocht hij het persé willen, dan mag hij zijn eigen stukje vlees klaarmaken ( mits we in zijn huis zijn) maar dat is tot dusver nooit voorgekomen. Als we uit eten gaan, eet hij gewoon waar hij zin in heeft. Heb alleen gevraagd om niet in mijn bijzijn spareribs ofzo te gaan eten. Van knagen aan botten ben ik nooit fan geweest ( zacht uitgedrukt). Hij is niet gevoelig voor zielige verhalen, of gezondheids verhalen. Hij is wél gevoelig voor lekker eten, dus hoe kan ik hem meer overtuigen dan een heerlijk vegamaal voor hem te koken. Sterker nog, ik bak regelmatig veganistisch gebak enz voor hem. Gaat er allemaal in, vindt ie vaak ook lekkerder dan ander gebak. Ik heb hem nooit en zal hem ook nooit proberen over te halen, ik geloof ook in het bewandelen van de middenweg, compromissen maken. Voelt prettiger.
Ik denk dat ik het erger zou vinden als hij vdd of pvv zou stemmen dan dat hij vlees eet. Misschien is het gewoon een kwestie van hoe je tegen dingen aan kijkt, wat zwaarder voor je weegt. Het klinkt idd een beetje als een dooddoener, ieder moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt, maar volgens mij werkt het allemaal niet zo zwartwit in een relatie. Volgens mij is het prima als je iemand anders laat zien hoe het ook kan, zonder druk.
Wij hebben weleens een heftige woordenwisseling gehad nadat hij vol enthousiasme vertelde dat hij schnitzels zo groot als deurmatten ging eten met een vriendin. Dat riekte mij iets teveel naar bio-industrie en dat levert dan heftige emoties op ( en yo...die kan ik hebben) dus dat knalde er stevig op los.
Ik weet helemaal niet meer wat ik wilde zeggen
Ik vind online discussies vaak lastig om op te reageren, je schrijft lang niet zoveel als je zou zeggen en je mist de intonaties/nonverbale uitingen..