Ik was gisteren bij Fifteen.
De ruimte is leuk, groot, een beetje industrieel, maar wel gezellig. Het is een bedrijf waar kansarme werkloze jongeren worden opgeleid, in de keuken of de bediening, en ze vertellen heel trots dat het merendeel van die jongeren nog steeds in de Amsterdamse horeca werkt. Dat is mooi, maar daardoor valt wel heel erg op dat de bediening een enorm probleem is hier: ze vinden zichzelf veel te belangrijk. Leuk, dat je over elke wijn iets vertelt, maar moet daar ook bij dat hij van een familiebedrijf komt waar ze weet-ik-veel-wat belangrijk vinden? En ook over elk gerecht wordt een college gegeven. Terwijl ik nou niet de indruk krijg dat ze iets weten, ze hebben gewoon iets uit hun hoofd geleerd. Ik kreeg daardoor ontzettend de neiging om irritante vragen te gaan stellen, maar gelukkig was ik daar niet voor in het juiste gezelschap.
Ze doen ook erg verantwoord en ecologisch en kleinschalig en soms zelfs biologisch, maar dan valt het wel een beetje tegen dat de appelsap van die gewone Minute Maid is, en geen lekkere troebele, en dat er ook geen leuke hippigheidjes als Bionade op de kaart staan. En dat de ober enthousiast vertelt dat ze zelf hun water filteren en dat er dus geen stapels petflessen naar binnen gedragen hoeven te worden. En dat je dan achter hem een man met een tray spa-blauw ziet lopen...
En dan heb je nog niet gegeten... We waren met een groep, dus er was een vaststaand menu.
Eerst kregen we antipasti, in grote schalen op tafel. Ik kreeg een eigen bordje en dat was fijn, want nu had ik buffelmozzarella die niet tegen de ham aanlag. En die, eerlijk gezegd, een beetje saai smaakte. En lekkere olijven (zo groot als een doperwt en zo groot als een pruim), gegrilde prei (dat wist de knul van de bediening niet te herkennen, want het was pas zijn vierde dag; ik zei dus niet dat ik daar nog nooit gewerkt had en toch herkende dat het prei was), ingelegde aubergine en tomaat met lekkere pesto.
Daarna kreeg de rest risotto en ik één raviolo, van zeker 10x10 cm, met ricotta en een eidooier erin (en nou ben ik helaas vergeten waar de kip vandaan kwam, sorry kipje). Er kwam botersaus bij en idioot veel van die naar niets smakende truffel. Je zou blij kunnen zijn dat ze niet van dat syntetische, van aardolie gemaakte truffelsurrogaat gebruikten, maar ik vroeg me vooral af wat die smakeloze berg puntenslijpsel op mijn bord deed. Bij dat verder erg lekkere gerecht, want dat was het, met zo'n lopende dooier en al.
Toen gebeurde er iets vreemds. De rest kreeg een vleesgerecht waar je uit kon opmaken dat de keuken moeite heeft met veel dingen tegelijk klaar hebben (wat kan gebeuren, maar zet dan niet zo'n gevoelig gerecht op het groepsmenu...) en ik kreeg... lasagna. Ja, inderdaad, de eetcaféklassieker bij uitstek, niet creatief maar wel vaak lekker. Hier ook, alleen welke kansarme jongere had bedacht dat twee pastagangen achter elkaar een goed idee was?
Toe was er tiramisu met koffie-ijs. Lekkere tiramisu, met een beetje citroen erdoor. En ook het koffie-ijs was lekker. Maar ook hier was bij de helft van de mensen het ijs al half gesmolten. En, dat vond ik helemaal gek, het stuk tiramisu van mijn buurvrouw was de helft groter dan het mijne.
Waardoor de eindconclusie is dat ze hier struikelen over het feit dat ze teveel hooi op hun vork nemen, en dat terwijl dat helemaal niet zoveel hooi is...
650 Reacties
406311 Gelezen