Een kind moet ooit zijn eigen keuzes gaan maken. Tenzij er goeie redenen zijn om het hem niet te laten doen en voorzover het de keuze kan overzien zie ik geen reden om een kind daar al niet zo vroeg mogelijk mee te laten beginnen.
Dat is waar, het kind is een eigen persoon met een eigen wil hoe moeilijk dat ook eigelijk is. Dat zie ik ook bij mij en mijn ouders. Maar nu we nog letterlijk één zijn zijn dat soort ideeën nog een beetje onrealistisch voor mij. Snap je?
Tot zo ver mijn volstrekt niet uit de realiteit gegrepen begrip van opvoeden.
Mijn 'begrip' van opvoeden is ook nog niet erg ver ontwikkeld denk ik, best wel raar als ik me ga beseffen hoe belangrijk het straks wordt en hoe weinig ik weet (maar vele aanstaande moeders en vaders met mij). Zal het voor mij ook leren worden van het kind? Of zal ik mij op boeken moeten storten?
Natuurlijk heb ik al bepaalde ideeën, maar wat als die niet werken? Het is best wel eng allemaal, ik (en mijn vriend ook) ben best wel bang het te 'verpesten' als ouder...
De keuzes die je voor een kind maakt kunnen altijd gevolgen hebben, welke keuze je ook maakt. Guus Kuijer heeft ooit iets geschreven over dat ouders niet moeten doen alsof ze het beter weten omdat niemand hier eerder geleefd heeft (okee, daarvoor moet je weer niet in reincarnatie geloven ).
Dat is een goede, die beurt weer enigszins op!