Voor de tweede maal in vijf jaar in La Loggia in Mechelen.
Het blijft een sympathieke en toch ook wat vreemde zaak.
Naam en vele gerechten wijzen op een Italiaanse insteek. Ook de warme tinten en decoratie zijn Italiaans.
Toch heerst er, waarschijnlijk door de afwezigheid van op de rand van het arrogante luidruchtige obers, niet de levensblije wat hitsige uitbundigheid van Italiaanse restaurants.
Vooraan op de menukaart wordt een heel blad aan vegetarische gerechten gewijd, best uitgebreid doch eerder klassiek, zoals toast champignons, loempia, soep, seitanbroodje, spinaziebroodje als voorgerechten en rijst met groenten en seitansteaks als hoofdgerecht, in elk geval de meeste niet echt Italiaans.
Op een zondag was het vegetarisch gerecht van de dag niet beschikbaar en op het suggestiebord stonden niets dan vlees-en visgerechten.
Het is dan alsof de vegetarische kaart een wat kunstmatig aanhangsel is van de andere kaart.
De Italiaanse keuken biedt, helaas nog te weinig voor de secondi, vele vegetarische mogelijkheden.
Bij een herziening van de kaart zou ik dan ook suggereren de vegetarische gerechten meer te incorporeren in de gehele kaart, met een leuk groen veggie-teken ervoor, in plaats van met dat aparte, wat freaky veggie-aanhangsel te werken. De kaart is overigens erg uitgebreid, met vele pizza's, vele pasta's (ook soms veggie), maar een bio-wijn die we wilden bestellen was er dan niet, wat de keuze aan witte wijnen zeer beperkte. Wat minder gerechten, doch wat oorspronkelijker en gerichter zou ik suggereren. (Ik vraag me af hoevelen "konijn" of "entrecote paardevlees" deze avond bestelden.)
M.a.w.: wat meer focus, wat meer consistentie zou deze in principe aardige zaak ten goede komen.
O ja, wat aten we?
Mijn tafelgenote een lekkere, dunne pizza met wel wat "Belgische" ingrediënten zoals bloemkool en spruiten.
Ikzelf een minestrone, waarin ik bonen,tomatenpuree en parmezaanse kaas miste waardoor hij meer op een Vlaamse groenteblokjes-soep leek (en die ik liever in een gewoon diep rond bord geserveerd krijg dan in die witte, smalle, hoge kommen die ik met kreeftensoep associeer.) Daarna een seitan-steak archiduc: frieten en een frisse sla met tomaat en
seitan-steak in een klassieke champignon-roomsaus, die me weer deed beseffen dat vleesvervangers niet the real thing zijn en eigenlijk maar best zo veel mogelijk vermeden worden in plaats van iets te willen vervangen dat, louter op smaakgebied, eigenlijk veel beter is.
Er is hier vriendelijkheid, wil tot iets anders, goede prijs-kwaliteit-verhouding, maar iemand moest het in een strakkere vorm gieten.
1 Reacties
3746 Gelezen