Slaaf van mijn principesVerdorie, wat maakt dat het leven toch lastig, ergens van overtuigd zijn, ergens om geven.
En wat IS het dan een vervelend ding, zo’n geweten.
Nou vooruit, ik zal u niet langer in het ongewisse laten dan strikt noodzakelijk is ; ik heb de laatste tijd een beetje last van mijn vegetarische principes, temeer omdat ik ze niet helemaal in ere houd. En daar heb ik geestelijke last van.
Jeuk zeg maar, maar dan aan mijn ziel …waar ik dus niet bij kan om te krabben
“Nou, wat zou dat!” hoor ik 99 procent van de bevolking al uitroepen!
“Vlees is goed, vlees heb je nodig, vlees is lekker!”
Nu, ik ga dit blog niet schrijven om hen te overtuigen (en u trouwens ook niet) dat vlees eigenlijk helemaal niet zo goed, nodig of lekker is (trouwens, over het laatste valt inderdaad nog wel te twisten) want ten eerste heb je daar genoeg andere blogs voor en ten tweede: het heeft geen enkele zin.
Hoewel, misschien zou ik dat juist wel moeten doen, dat overtuigen, want, u weet wel , ‘stem des dieren’ en zo. Maar nee, ik heb er nu gewoon even geen zin in!
En ja, misschien komt dat inderdaad wel een beetje omdat ik me schaam. Schaam omdat ik tegenwoordig best vaak weer vlees eet.
Hoe kan ik, de Franciscus van Asisi uit Polderdronten, vriend van alles wat kruipt, klimt en vliegt maar tegelijkertijd geen mens is, de man die tien volle jaren strikt vegetarisch leefde, nu toch al weer een dik jaar aan het bottenkluiven is geslagen?
Oftewel: Wat heeft mij toch bezield om mijn principes overboord te gooien?
Wel, het antwoord is simpel: It was not me!
Het was mijn kat die mij aanzette tot deze vuige dierenmoorden!
Ze fluisterde het nog net niet met geniepige dichtgeknepen oogjes van achteren haar bokkenpootje in mijn oor…. maar het kwam bijna op het zelfde neer.
Het zat zo.
Kat (die Poes heet en dat ook is ) was ziek en weigerde te eten. Ik wist niet goed wat ik moest doen maar wel dat ik het geld voor de dierenarts nog eventjes in mijn zak wilde houden. Ik bedacht dat de reuk van BIOLOGISCHE vleeswaren haar misschien wel zouden willen overhalen om te eten. Op naar de AH en daar biologisch ham en spek gescoord; op een schoteltje gelegd; kat erbij gehaald en neusje richting bord geduwd:het had evenveel effect als een Ariana Grande in bikini op de erectie van een dooie.
“Het zijn BIOLOGISCHE vleeswaren hoor, probeerde ik haar toch nog over te streep te trekken maar ze moest er echt niets van hebben. Shit, daar was ik mooi klaar mee; lag daar jandorie voor 5,80 euro aan vleeswaren naast haar droge brokjes… wat een zonde!
En toen werd ik kwaad hè, schreeuwde tegen haar ‘dat er er voor haar wel eventjes een koe en een varken hun leven hadden gegeven, en allemaal om haar beter te maken maar op een of andere manier, waren mijn woorden niet overtuigend genoeg. Drie verdiepingen ham en drie verdiepingen katenspek lagen daar maar, door laagjes plastic gescheiden, zinloos te wachten op…. ja wat eigenlijk?
“God, wat rook dat eigenlijk lekker, dacht ik toen ik de vleeswaren oppakte om het dan allemaal maar in de koelkast te leggen” en in mijn gang naar de koelkast probeerde ik me te herinneren hoe spek ook al weer smaakte .
“Een plakje maar, hoorde ik mezelf in één keer zeggen, al was het alleen maar om te kijken of ik dat vlees, na het 10 jaar niet te hebben gegeten, misschien wel eindelijk vies vond.
Ik trok een stuk spek los van het plastic, hield het als een haring boven mijn mond en nam het eerste dooie dier dat niet in de zee zwemt (want hypocriet genoeg at ik gedurende die 10 jaar tijd wel nog wel vis af en toe ) tot mij
en het smaakte …
……..alsof er een engeltje op mijn tong pieste!
Wat zeg ik?
…. alsof een aartsengel een fruitarische drol op mijn tong legde!
Wat een zalig zondig genot!!
De smaak was rokerig, vettig, vol en rijk!
Een smaakorgasme….en dát had ik mij 10 jaren lopen ontzeggen?
Al gauw werd het genot van de smaak getemperd door dat een andere stemmetje, je weet wel, dat vervelende gewetenstemmetje dat zonder huur te betalen, naast je eigen innerlijke stem, in je hoofd denkt te mogen wonen.
“Er was toch ooit een reden waarom ik mij niet enkel meer liet leiden door mijn smaakpapillen?”
Ik heb er in totaal een dik jaar over gedaan om deze reden te herinneren. Al die tijd begreep ik mijn geweten niet meer of hield ik mij Oost-indisch doof.
Ik herinnerde me de reden dat ik ooit vegetarisch wilde zijn pas weer op toen ik vandaag verse mosselen klaarmaakte.
Het etiket dat op de verpakking zat las:
“Spoel de mosselen onder koud stromend water af. Tik de geopende mosselen met bolle kant tegen de aanrecht. Blijft de mossel open, gooi deze dan weg.”
“Mmm”, dacht ik even over deze aanwijzing na. ” Als de mossel dus open bleef staan na een tik op de schelp, dan was het dus niet goed. Dat betekent dus dat ze daar bij de AH verwachten dat de mossel vanzelf dicht moet gaan als je die tik aan hem hebt uitgedeeld”
Vanzelf…..maar dat betekent…..DAT ZE NOG LEVEN ALS ZE UIT DE WINKEL KOMEN
Ik zweer het je dat ik ze hoorde schreeuwen toen ik ze toch maar in het hete water mikte en ik besloot dat dit maar weer de laatste 40 levende wezens (massamoord) waren die enkel voor mijn smaakgenot zouden moeten sterven. Daarnaast vond ik die mosselontlasting eigenlijk ook niet zo lekker.
Vanaf heden leef ik weer naar mijn vegetarische principes.
Al was het alleen maar omdat ik het zat was die zakjes met het logo van de keurslager te verstoppen omdat ik nu al een paar keer onverwachts mijn gloednieuwe vrienden van die veganistische barbecue laatst ben tegengekomen.
Nooit gedacht en toch gebeurd.
Ben ik toch nog een slaaf geworden….
….een slaaf van mijn eigen principes
bron:
https://waterfruit.wordpress.com/2014/08/08/slaaf-van-mijn-principes/
0 Reacties
4411 Gelezen