Onze poes Annie is afgelopen zaterdag verongelukt vlakbij ons huis. Ze was nog maar 11 maanden en ze kwam bij ons als 'vondeling' met haar broertje, toen ze nog maar 4 weken oud waren (over het hek gegooid bij mijn werk). 355 gram zwaar.
Ik vind het zo kut en vooral voor Jip, haar broertje. We hebben haar niet zelf gevonden en konden haar maandag pas ophalen bij de dierenambulance. We hebben haar mee naar huis genomen (diepgevroren) zodat Jip en de andere 2 katten 'afscheid' konden nemen en zien dat ze dood was (zodat ze haar niet gaan zoeken).
Jip begon haar meteen te likken en te besnuffelen. Zo zielig maar ook zo lief. De andere kater Pieter deed hetzelfde (en onze 4e poes Suus boeide het niet zo).
Later spring Jip nog een paar keer op haar om samen te spelen, maarja, er gebeurde niks natuurlijk.
Daarna hebben we haar naar een crematorium gebracht.
We missen haar maar ik vind het vooral voor Jip zo zielig. Hij mag nu ook eigenlijk niet meer naar buiten, want we zijn natuurlijk doodsbang dat hij ook onder een auto komt.
Ze mogen eigenlijk alleen in de achtertuin, maar ze klimmen in bomen en zijn zo de schutting over. Maar op de weg kwamen ze eigenlijk nooit dus extra zuur.