Ik begrijp dat gevoel wel, heb er ook soms "last" van. Ik was vorige week op een feest waarbij er deels gebbq't werd. Omdat ik de feestgever in kwestie goed ken - en hij dus weet dat ik vegetariër ben, was er voor mij een quornburger voorzien. Verder at niemand vegetarisch, van de over de 100 genodigden. Er werd dan ook enthousiast gereageerd op het lam dat geserveerd werd; "joepie, lammetje!"
Ik zei er niets van, ben niet van het roepende type over mijn vegetarisme, tot één van de genodigden het nodig vond zijn mening over mijn eetgewoontes te verkondigen. Hij vond dat er al zoveel ellende is in de wereld, dat we alles met beide handen moeten aanpakken, nu of nooit, want zoals het er nu voor staat zal het niet lang meer duren
Ik zei hem dat ik voor mezelf had beslist dat ik geen vlees wilde eten, en dat al meer dan 8 jaar. Hij bleef verdergaan over het feit dat hij het onzin vond dat ik geen stukje vlees at, nu het "toch al" op de bbq lag. Ik zei dat ik mij ongemakkelijk zou voelen bij het idee dieren te eten die hun hele leven geleden hadden, en dat dat mijn persoonlijke keuze was, waar ik trots op ben - niet mee te werken aan deze praktijken. Uiteindelijk werd ons zeer irritant gesprek (het was een single man van achter in de 50 - en die vinden meestal dat ze gelijk hebben, ook al kennen ze er niets van)(ik ben 22 overigens) onderbroken door de feestneus die kwam vragen of mijn burgertje lekker was. (nee, maar ik zei van wel hihi). Ik word er dus soms ook onnozel van; waarom was ik de enige op dat feest die leek te geven om het lot van zoveel vermoorde dieren?
107 Reacties
52108 Gelezen