Wat was vroeger je lievelingskostje?

[Bast]

Doet me denken aan een Friesche bekende van me, die vertelde ooit dat ze thuis macaroni met suiker en ui aten.

Toetjes ja. Wij aten vrijwel nooit toetjes. En zeker niet van die zuiveldingen, hoogstens ijs. Maar bij anderen thuis kwamen altijd van die yoghurtbakjes of vlaflip e.d. op tafel.

[Hizikigrrrl]

@haantje: ik neem aan dat dat paprijst was, met tuttifrutti/kaneel/suiker?

[haantje]

Nee, gewoon niks aan de hand witte rijst. Dat er ook nog andere soorten rijst bestaan en dat je er ook hartige gerechten mee kunt maken, heb ik pas vele jaren later ontdekt.

Wat ik vroeger trouwens ook erg lekker vond: karnemelkse pap met stroop en krentjebrij.

[Bast]

Krentebrij?

Rozijnen vind ik trouwens ook naar. En dat gooide mams graag door de curry, soms zelfs door de chili con carne. Ook door de appeltaart kan ik er niet blij van worden. Ik heb ze dan ook nooit in huis.

[IneN]

Ik had een gruwelijke hekel aan de erwtensoep van mijn oma. Mijn oma maakte dan weer hele lekkere pudding, elke keer als mijn broer en ik er gingen overnachten. Ik was vooral gek op dat hardgeworden velletje dat erbovenop kwam na een tijdje rusten. Mijn lievelingsgerecht was lasagne, ik at ook graag diepvriesspinazie met room. Ik eet beide nog steeds graag. Ik was eigenlijk een heel moeilijk kind met eten. Ik lustte als enige van al mijn vriendjes geen frietjes (een ramp in België), en durfde daardoor soms niet naar verjaardagsfeestjes. Ik ging toch altijd, want op school had ik de grootste mond, maar stiekem had ik een klein hartje. Pas op latere leeftijd accepteerde ik bloemige gekookte aardappels en gebakken aardappelschijfjes. In de frituur zal je mij nog steeds niet vinden. We gngen 1 keer per jaar naar Mc Donaldds of Quick, als de zomervakantie begon, en ik schakelde redelijk snel over naar chicken nuggets. Spreekt voor zich dat ik daar nu ook nooit meer kom. Volgens mijn mama was ik een echte vleeseter. Gelukkig begon ik steeds meer groenten lekker te vinden rond de tijd dat ik vegetariër werd, dat was in het begin even zoeken.

[haantje]

Wiki over krentjebrij.

[koekje]

Ik weet nog wel de eerste keer dat ik als 9 of 10-jarige bij de Mac was, was een hele speciale ervaring en ik snapte dat hele op kinderen geplaatste format niet zo.
Ik had een Chinees klasgenootje en ik mocht op zijn kinderfeestje komen. Zijn ouders hadden duidelijk meer van de wereld gezien dan die van mij. Zo had hij altijd aparte snoepjes (haw flakes) en aten ze ander eten en andere kleren (kochten zn ouders in R'dam bij de Coolcat enzo, is toch anders dan C&A).
We waren eerst naar de bioscoop geweest en daarna gingen we naar de Mac in R'daal, want de Mac in BoZ kwam pas jaren later. Het was geen restaurant, maar ook weer geen friettent. En je kreeg er geen bestek, maar goedkoop voer in wegwerpdingen als kartonnen bekers en doosjes. De ballenbak leek wel erg leuk, maar ik snapte niet dat die er stond. Je hoefde er niet te wachten op je eten zoals in een restaurant of friettent, maar na het eten had ik geen zin meer in rennen en springen door de misselijkheid.
De frieten waren heel raar dun en slap en smaakten ook anders dan de frieten van oma. De frietsaus was niet vies, maar niet wat ik gewend om bij mn frieten te eten (home made mayonaise van oma). En toen kwam de hamburger. Schijnbaar was het heel feestelijk, zo'n rond fabrieksbroodje met een lapje schoenzool ertussen. Ik nam een hapje. De schoenzool had idd weinig met vlees te doen zoals ik dat gewend was te eten en dat broodje was helemaal raar; klef en zoet!
Ik denk dat ik te laat ben geintroduceerd in de wereld van fastfood om er optimaal van te kunnen genieten.

[Christiaan]

Dat was dus duidelijk NIET je lievelingskostje. Dat was niet de vraag.

[Eelco]

Dat was dus duidelijk NIET je lievelingskostje. Dat was niet de vraag.

Leuke anekdotes zijn ook welkom, hoor  .

[koekje]

Net als IneN ben ik dus geen nostalgisch fan van de Mac.
Kipnuggets (die blijf ik consequent kipneukers noemen) heb ik jaren later voor het eerst gegeten, toen er in BoZ een Mac was. Ik vond het hele aparte dingetjes en herkende het qua smaak niet als kip.
Ik vind het wel intrigerend, ook uit sociologisch oogpunt. Er schijnen dus wel mensen te zijn die er warme nostalgische gevoelens voor hebben. Ik vraag me dan alleen af hoe dat komt, ik gok niet vanwege de culinaire kwaliteiten.

[Eelco]

Ik vind het wel intrigerend, ook uit sociologisch oogpunt. Er schijnen dus wel mensen te zijn die er warme nostalgische gevoelens voor hebben. Ik vraag me dan alleen af hoe dat komt, ik gok niet vanwege de culinaire kwaliteiten.

Ik zal een jaartje of elf, twaalf zijn geweest toen de eerste Mac in Leeuwarden werd geopend (en als je een Mac hebt, dan weet je dat je in een echte stad woont). En vrij kort na de opening heb ik er ook gegeten, de precieze context herinner ik me niet meer. Ik vond de zaak vooral groot en onpersoonlijk, de frietjes veel te klein en niet knapperig genoeg, en vooral duur. Bij de snackbar om de hoek kostte een familie-hoeveelheid pûde (wel lekkere!) patat met voor iedereen een kroket, kaassouffé of loempia (mijn moeder was dol op de loempia van de snackbar  ) tien gulden of zo. En tijdens het wachten kon je in de leesportefeuille bladeren. Nu ik er over nadenk, ben ik toch eens in de twee weken op mijn fietsje naar de snackbar gerold, vooral 's zondags (Studio S.). En natuurlijk snaaide ik stiekem een paar frietjes voordat ik - zo snel als het ging - naar huis spurtte.

[Eelco]

De zomervakanties waren het culinaire hoogtepunt: de opbergruimtes onder de banken in de caravan werden volgestouwd met blikken groente en pakken stabilac. We aten dan drie weken lang blikgroente met saroma als toetje, want dat was lekker goedkoop.

Saroma (aardbeiensmaak) met stabilac was toch wel ons feesttoetje, dan had moeder zich echt uitgesloofd in de keuken, omdat er iets bijzonders te vieren was  .

En de voorraden blikken mee op vakantie: ik kan me nog goed herinneren dat een schoolkameraad stomtoevallig op dezelfde camping in Livorno (Italië) belandde. Stipt om zes uur werd er gegeten: rode kool met aardappeltjes en gehaktballen uit blik - en dat in de volle zon en vijfendertig graden. Stelletje diepfriezen, dacht ik toen. Wij kochten ons eten dan wel niet in de campingwinkel, maar in de lokale supermarkt ('niet eens veel duurder dan thuis') en aten dan rond een uurtje of acht, negen - barbecue met salade voor de tent. Gevolgd door een boompje (of twee) klaverjassen en dan het bed in.

[Hizikigrrrl]

Stipt om zes uur werd er gegeten: rode kool met aardappeltjes en gehaktballen uit blik - en dat in de volle zon en vijfendertig graden.

 

Wat zal de buitenlandse horeca blij zijn geweest met die Nederlandse toeristen;).

[haantje]

Ach, ht heeft één voordeel: ik neem nu dus bijna niks mee. De onvermijdelijke pot pindakaas daargelaten natuurlijk 

[Sam]

Witlof! Stak met kop en schouders boven alles uit. Liefs uit de moestuin van mijn opa en oma, lekker bitter. Niks geen ovenschotels ham en kaas, gewoon witlof, koken in bodempje water, beetje zout, hmmmmm. Is nog steeds een van mijn lievelingsgerechten, maar sta er, net als vroeger, redelijk alleen in, weinig mensen kunnen het waarderen, de pure witlofsmaak.

Jammer dat er tegenwoordig bijna geen bittere witlof meer is, biologische komt nog het meest in de richting. Voor de echt lekkere smaak moet het uit de volle grond komen maar volgens mij komt de biologische tegenwoordig ook van waterteelt.

[LelleL]

Jeetje, nog iemand die de bittere witlofsmaak mist!
Mn moeder haalde altijd het harde stukje er uit, 'want dat was zo bitter'.
Van mij mocht ze het er in laten. Heerlijk, dat had tenminste een echte smaak.

[Hausfrau]

Inderdaad al die troep die meeging naar de camping. Vooral die blikken smack . En natuurlijk mocht ik elke dag 3 kwart liter melk wegwerken, want wel elke dag een liter melk halen, maar geen koelkast hè... Ik moet nu inderdaad pindakaas mee voor manlief en voor de kids neem ik altijd wat koeken mee en snoepjes, maar verder begin ik er niet aan.

[Hizikigrrrl]

Wij aten thuis altijd standaard de heilige drie-eenheid van vlees, aardappels en groente. Aangezien ik de enige was die van 'Italiaans' eten hield (lees: spaghetti en pizza), maakte ik voor mezelf geregeld een bak spaghetti. Zelf pizza bakken van scratch heb ik ook wel eens gedaan.

Op een gegeven moment stond er, eind jaren '80/begin jaren '90, eens per week een grote bus op het marktplein van het dorpje waar ik opgegroeid ben, alwaar een Italiaan zijn versgebakken pizza's verkocht. Heerlijk! Later kwam er een vaste pizzeria in het dorp, uitgebaat door een Turk. Toen nog lekker, maaar inmiddels ben ik helemaal genezen van die Turkse 'pizza's'.

Verder was ik nogal van de spekjes (de vleesvariant), ook tijdens mijn vegetarische beginperiode (van mijn 8e tot mijn 10e ofzo) en een slavink ging er ook wel in.

Aan de pannenkoeken van de buurvrouw bewaar ik ook warme herinneringen, dat heb ik haar onlangs nog eens verteld. De buurvrouw had een beduidend traditioneler gezin dan wij (pa thuis, ma eigen zaak, redelijk rommelig huis en tuin, er stonden ook altijd half vergane oldtimers bij huis - die buren hadden een Skoda-) en iedere zondag was het patatdag en iedere zaterdag maakte ze pannenkoeken. 's Ochtends ging ze op de fiets naar de molen in het dorp voor versgemalen meel en 's middags smulde ik wel eens een pannenkoekje mee met de buurjongens. Van die heerlijke dunne flensjes, precies bruin genoeg.

[greet]

Mijn lievelingskostjes draaiden altijd rond vlees, vrees ik.
Op de BBQ was mijn favoriet nota bene lamsvlees. Alle soorten.

En toen ik echt klein was, nam ik op restaurant altijd ribbekes. Op m'n 9 a 10 at ik altijd een grote volwassen portie op, ze keken er altijd van op. Ik liet wel de frietjes staan, maar de ananas ging eraan.

Thuis was mijn lievelingskost ofwel konijn, op de een of andere wijze van in de boerinnenbondkookboek. Wij kregen de arme beestjes altijd van een nonkel, die ze zelf kweekte. Dat maakte mijn moeder heel vaak als er bezoek kwam. Ik heb zelfs nog gelachen met andere kinderen die thuis een konijntje hadden en dat dus niet wilden eten. We noemden het toen 'boskip'. Dan hadden die kinders het niet door, hahahaha. Achteraf gezien was dat niet netjes natuurlijk. Wederom 
Maar we aten erbij altijd wel gefrituurde smileys En dan had je zo een speciale manier van ze opeten. Eerst de mond en daarna de ogen, je kent dat soort rituelen wel...

Mijn ander lievelingseten was een varkenskoteletje met een speciaal sausje, ook weer uit de boerinnenbondkookboek.

Ik was toen al een fijnproever, alleen, ik was nogal gehecht aan mijn vlees.
1 van mijn mooiste herrineringen gaan over een gebakken stukje lam. We gingen altijd op reis met mijn grootnonkel en tante. En ik had een speciale band met hem op eetgebied. Ik kan oa altijd zien wanneer hij zin had in het laatste stukje aan zijn ogen (was niet moeilijk, natuurlijk, als je ogen over en weer flitsen naar dat laaste stukje in de pan, of dat je anders lekker onderuit gezakt geanimeerde conversaties voert... Maar kom, volwassenen vinden het raar dat een 7 jarige zoiets opmerkt) of hij nog zin had in eten. We hadden allebei nog zin, en hebben toen boterhammen gezocht. En samen de pan terug schoon geveegd van het smakelijke vet. Daar spreekt hij zelf ook nog van. Dan zegt hij dat hij nooit een vegetariër in mij had gezien, want de manier waarop ik vroeger vlees at...
Gek eigenlijk, veel van mijn heel goede jeugdherinneringen hebben te maken met eten. En dan ook meestal met vlees. (laatste keer )

[Djooiss]

Wat leuk om al die verhalen te lezen

Ik was ( en ben nog steeds) een hele makkelijke eter. We moesten thuis ook altijd van alles, ook dat waar we niet zo dol op waren, een beetje eten. Denk dat deze methode er ook voor gezorgd heeft dat ik nog steeds vrijwel alles lust.
Mijn lievelingseten was absoluut boerenkool, dat koos ik ook steevast voor mijn verjaardag.Frietjes en pannekoeken vond ik niet zoveel aan.
Verder was ik verslingerd aan rolmopsen, herinner me nog dat ik een hele emmer vol voor mijn 6 of 7de verjaardag kreeg van opa haha.
Dingen die ik niet graag at kregen een andere naam waardoor ik er wel intuinde, zo hield ik niet van uien maar at ik wel 'feest'uien, gebakken lever ( yuk) werd carnavalslever.

Ik was dol op aardappelen, at altijd de pan leeg. Bij oma Rotterdam ging er nog wel eens een scheut karnemelk over de geprakte aardappelen. Overigens schonk zij de chocoladevla oid ook gewoon in je 'vuile'bord na de hoofdmaaltijd...
Mijn broertje en ik hadden ook een tic om eventueel overgebleven aardappelen de volgende ochtend koud op te eten. Hetzelfde gold voor overgebleven frietjes van de snackbar  , de volgende ochtend het lekkerst.

Mijn moeder maakte overigens ook wel eens macaronipap wanneer ze teveel macaroni had gekookt en er geen zout in zat. Heerlijk vonden we dat, nu moet ik er niet meer aan denken.