Mijn fretten zijn allebei "geholpen". Jip omdat hij in huis woont, en ik daar ook wil blijven wonen, en dat is met een bronstige man niet echt mogelijk. Bovendien kun je een bronstige man niet bij andere fretten laten zitten, omdat hij ze altijd zal proberen te dekken, of het nou kan, of niet, en dat levert teveel stress op voor de andere fretten. Er zijn fretten die dat prima kunnen hebben, 8 maanden in het jaar alleen, maar Jip is er niet zo één, die vind een dag al veels te lang, en probeert dan mijn voeten te verkrachten.
Pukje moest wel, omdat als frettendames loops worden, ze loops blijven tot ze gedekt worden, of doodgaan door bloedarmoede.
Er komen nu hormoonimplantaten op de markt voor fretten, maar die zijn er nog niet zo lang dat er een fret bejaard mee is geworden, dus ik heb voor de oude vertrouwde methode gekozen.
Bij honden kan het zijn dat ze niet zo'n last hebben van het loopszijn. Sandy van mijn ouders is zo'n hond, zij wordt elke 9 maanden loops, is het dan maar een paar dagen, ruikt maar 1 dag aantrekkelijk voor reuen, en merkt er zelf helemaal niets van. Zij mag dus gewoon nog loops worden, ook al omdat ze én een erg knappe hond is, én een hele lieve, én heel erg goed in behendigheid, waardoor mijn ouders ooit misschien een nestje willen. Bovendien worden veel shelties incontinent door de sterilisatie, wat een risico is wat je niet gaat nemen als het niet nodig is.
Leila daarentegen werd een maand voordat ze loops werd al depressief, werd echt ziek als ze loops was, en bleef dat een paar weken, en had dan weer een maand nodig om weer bij te komen. Zij werd iedere 6 maanden loops, en is na de 3e keer, toen het duidelijk werd dat het echt niet beter zou gaan, gesteriliseerd. Zij ruikt nog steeds superlekker voor reuen, wat heel onhandig is, want waar je ook met Leila gaat wandelen, je sleept altijd een hele roedel reuen mee.
37 Reacties
23575 Gelezen