Kinderen in de horeca

[Harry]

'Kinderen zijn hinderen', zei Vader Cats, maar hoe kijken jullie aan tegen het fenomeen kind in de horeca?

[brenda_lelie]

ik denk: doe het die arme kinders niet aan joh. In ieder geval niet in een 'echt' restaurant. Eetcafe lijkt me wel leuk voor een kind.
maar ik heb er nog nooit last van gehad, van die kinderen dan

[Poek]

Ik at vroeger (basisschoolleeftijd) op koopavond altijd in een restaurant/eetcafe in de stad, omdat mijn moeder dan 's avonds moest werken (in onze winkel). Vanaf een jaar of tien ging ik niet bij mijn ouders zitten, maar aan de bar (alleen, ik maakte vlot contact toen geloof ik). Anyway, ik kan me geen problemen herinneren, nooit last gehad van al die volwassenen

[Selly]

Ik ging als kind regelmatig met mijn ouders naar sjieke restaurants met lang tafelen. Ging prima. Heb ik goede herinneringen aan en mijn ouders ook. Ik had ook geen jonge broertjes en zusjes om mee te klieren, dat scheelt wellicht ook en bovendien was ik als kind al dol op eten. Ook in veggie-resto's vond ik het trouwens leuk en ook in rokerige eetcafes.
Franse kinderen schijnen ook geen probleem op te leveren in restaurants. Geldt vast niet voor alle Franse kinderen.
Sja ik denk dat het een beetje aan het kind ligt. Er zullen horde kinderen zijn die je geen plezier doet met een restaurant, dus neem ze er dan niet mee naar toe.
Het ligt natuurlijk ook aan het restaurant, een pannekoekenboerderij is wat anders dan La Rive en dan heb je nog allerlei tussencategorien restaurants.
In Ouderkerk aan de Amstel heb je een restaurant dat speciaal voor ouders met kinderen is.

Wel word ik vaak treurig van de kindermenu's die worden aangeboden. Verzin eens wat anders dan tomatensoep en friet, en geef aan dat gewone gerechten ook in een kleine portie geserveerd kunnen worden.

Twee weken terug at ik in de Conservatory van het Lanesborough Hotel in Londen waar ook een Pakistaans gezin met kleine kinderen dineerde, ik zag 1 van de kinderen pasta met tomatensaus eten. Pasta met tomatensaus klaar gemaakt door Paul Gayler: had ik best een hapje van willen proeven.

[fem fatale]

Ik kom niet zo heel vaak kinderen tegen tijdens het uit-eten, en als ze er al zijn heb ik er geen last van.

Broer en ik gingen wel altijd mee uit eten, maar als kind waren wij makkelijke eters, niet van die kinderen die gaan huilen als ze sla zien (en die bestaan, zo'n beetje alle oppaskindjes van mijn tante doen dat).

[fem fatale]

Wel wordt ik treurig vaak van de kindermenu's die worden aangeboden. Verzin eens wat anders dan tomatensoep en friet, en geef aan de gewone gerechten ook doormidden kunnen.

Als kind vond ik het meeste wat nu als kindermenu wordt aangeprezen ook al vieze smakeloze of vieze vette meuk en andere kinderen leren nooit meer smaken lekker vinden als ze dat zelfs in een restaurant niet kunnen eten.

[Harry]

Joost hoef je ook geen kindermenu voor te zetten. Hij eet liever gewoon lekker eten. Hij vindt lang aan tafel zitten wel moeilijk, dus we zoeken wel restaurants uit waar hij af en toe even van tafel kan om te spelen of we geven hem opdrachtjes om wat te gaan vragen. Dat is ook goed voor zijn zelfvertrouwen. Toen hij nog wat kleiner was lieten we hem ook vaak afrekenen als we ergens wat gedronken hadden. Dat vond hij eerst wel eng, maar later begon hij het echt leuk te vinden.
Tegenwoordig gaat het heel goed, maar vroeger kon hij op de meest onverwachte momenten een woede-uitbarsting krijgen, dus toen gingen we absoluut niet naar wat formelere gelegenheden. En echt sjieke restaurants doen we nog steeds niet, maar dat lijkt me voor de meeste kinderen niet echt leuk. Ondanks dat het tegenwoordig heel goed gaat, blijf je op je hoede en blijf je (over)gevoelig voor het minste signaal van afkeuring door mede-gasten. Maar soms kunnen mensen ook wel erg weinig hebben van kinderen, vind ik.

[Gwennepen]

Ik vind op het moment uit eten gaan met de kinderen niet echt een feestje. Vooral Vic krijgt het snel op z'n heupen en zegt gerust tien keer achter elkaar om de vijf minuten dat hij moet plassen, of hij rent gewoon van z'n stoel af en dan rondjes rennen door het restaurant. Maar op één of andere manier lijkt het wel of Jai en ik de enige zijn die ons eraan storen, want iedereen lacht steeds en gaat ook gezellig met hem babbelen. Zal dat snuitje wel zijn. Misschien zou het me ook niet hinderen als iemand anders kind zo zou doen. Maar ik wil gewoon rustig eten en niet steeds kijken waar m'n kind nu weer uithangt. Siem gaat gelukkig wel steeds beter en die eet tegenwoordig ook echt op wat hij kiest ipv dat Jaimy dat doet.

[viv]

Ik denk wel dat het eraan ligt hoe lang je kinderen bezig kunt houden
wij waren laatst in pannenkoekenschipen dan weet je dat er veel kids ronddartelen

Maar als je echt luxe uit eten gaat vind ik het wel vervelend als er steeds schreeuwende en rennende kinderen om je heen zijn

[J@n]

Een sigarenpaffende patser bederft mijn avond meer dan een rondrennend kind. Het is wat lastig als obers omver gelopen worden en tante Gerda een kom tomatensoep in haar weelderig decolleté krijgt gekieperd, maar toch bederft een sigarenpaffende patser...

[Maartje!]

of hij rent gewoon van z'n stoel af en dan rondjes rennen door het restaurant. Maar op één of andere manier lijkt het wel of Jai en ik de enige zijn die ons eraan storen, want iedereen lacht steeds en gaat ook gezellig met hem babbelen. Zal dat snuitje wel zijn.

Tsja, ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik zou ook niet uiterst onvriendelijk reageren. Maar dat betekent zeker niet dat ik gecharmeerd ben van een kind dat mijn aandacht vraagt eist. Integendeel, ik vind het echt rete-irritant. Ik neem het alleen het kind niet kwalijk, maar de ouders.
Want als een kind het ergens zo vreselijk vindt dat hij/zij niet anders wil dan krijsend rondrennen (het gaat zelden in stilte) dan vraag ik me af of je het kind in kwestie dan in die situatie moet brengen.

En uiteraard zijn sigarenrokers en op tafel poepende honden erger.

[Gwennepen]

of hij rent gewoon van z'n stoel af en dan rondjes rennen door het restaurant. Maar op één of andere manier lijkt het wel of Jai en ik de enige zijn die ons eraan storen, want iedereen lacht steeds en gaat ook gezellig met hem babbelen. Zal dat snuitje wel zijn.

Tsja, ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik zou ook niet uiterst onvriendelijk reageren. Maar dat betekent zeker niet dat ik gecharmeerd ben van een kind dat mijn aandacht vraagt eist. Integendeel, ik vind het echt rete-irritant. Ik neem het alleen het kind niet kwalijk, maar de ouders.
Want als een kind het ergens zo vreselijk vindt dat hij/zij niet anders wil dan krijsend rondrennen (het gaat zelden in stilte) dan vraag ik me af of je het kind in kwestie dan in die situatie moet brengen.

Ik kan hier best inkomen hoor. We hebben voor de rest ook zelf gekookt of iets afgehaald en dat is veel prettiger voor iedereen.

[Roodbaard]

'Kinderen zijn hinderen', zei Vader Cats, maar hoe kijken jullie aan tegen het fenomeen kind in de horeca?

Maar Meneer de Uil, dat is toch kinderarbeid?

[Harry]

Zeg, flauwe grappen maken laat je maar aan mij over, hè?

[Sam]

In Engeland en andere buitenlanden vind ik het geen enkel probleem, daar gedragen kinderen zich tenminste in restaurants en pubs. Dat ouders hun kinderen in NL in restaurants rond laten rennen vind ik heel erg irritant. Ik snap ook niet waarom dat in andere landen wel goed kan gaan en in NL onmogelijk schijnt te zijn. Je leert maar gewoon een half uur tot een uur op je kont te zitten tijdens het eten thuis, dan gaat het in restaurants vanzelf ook goed. En een half uur/uur met het hele gezin om tafel vind ik erg belangrijk. Maar ik zie bij vrienden dat het heel geaccepteerd is dat kinderen de hele tijd van tafel lopen, of al na 10 minuten weer verder mogen met spelen, of TV kijken (als dat al niet tijdens het eten gebeurt). Dan komt het in restaurants ook nooit meer goed natuurlijk.

[Gwennepen]

Nou, mijn kinderen blijven thuis wel gewoon aan tafel zitten zolang ik dat wil. Dat ik dat met  Vic dat in een restaurant niet voor elkaar lijk te krijgen en dat met Siem nu wel lukt lijkt me meer een geval van er op een bepaalde leeftijd niet aan toe zijn, dan dat de klad in de opvoeding zit. Jij zal best bij vrienden hebben gezien dat het daar ging zoals jij beschreef, maar dat is zeker niet algemeen. Na m'n Griekenlandervaring met Vic in het restaurant heb ik zelf besloten om thuis/in het appartement te koken. Voor iedereen rustiger. Over een tijdje proberen we het wel weer eens.

[Hausfrau]

Verveling en vermoeidheid zijn bij ons de grootste problemen met uit eten gaan. Lang moeten wachten op de volgende ronde of andere kinderen die wel mogen rondrennen leiden tot problemen. Daarom ga ik ook liever niet naar een echt kinderrestaurant want dan hou ik ze niet aan tafel. Wel graag ook niet te netjes, want dan mogen ze überhaupt niet rondlopen, wat die van mij dan wel weer graag doen. Maar dan probeer ik het altijd netjes te houden: rustig lopen en bijvoorbeeld naar een aquarium kijken, doen we dan soms samen. Meestal zijn daar best afspraken over te maken, ook al merk ik dat dat tot 1,5/2 jaar en vanaf 4 het beste gaat. Ik neem dus meestal ook dingen mee voor aan tafel. En wij bestellen vaak een volwassenenmaaltijd voor de kinderen samen, gaat eigenlijk ook altijd goed. Eigenlijk vind ik rondlopende kinderen vooral storend als het de mijne zijn   maar als ze gaan gillen en rennen vind ik alle kinderen storend.

Tip, zoek een restaurant met een geïntegreerde oplossing, dus met aquaria, boven de snelweg etc. Dan houd je ze nl. aan tafel en ze worden gelijk entertained.

[Gwennepen]

Eigenlijk vind ik rondlopende kinderen vooral storend als het de mijne zijn  

  Ik ken het verschijnsel.