http://www.ergogenics.org/supplement118.html#12 5 - 1 1 - 2 0 0 8
Gladiatoren slikten supplementen (Archaeology Volume 61 Number 6, November/December 2008) Weense archeologen bestuderen al sinds de jaren negentig de botten van zo'n zestig gladiatoren die zijn opgegraven in Turkije, in een nederzetting die tweeduizend jaar geleden Ephesus heette. Uit dat onderzoek blijkt dat gladiatoren een dieet hadden waarvan kracht- en vechtsporters nu weinig meer moeten hebben.
Gladiatoren aten zo goed als vegetarisch - maar slikten wel supplementen.
De onderzoekers zijn prof. Karl Grossschmidt en dr. Fabian Kanz, beiden verbonden aan de Medical University of Vienna. De twee paleo-pathologen proberen via isotopenanalyses elementen als calcium, strontium en zink in de botten van de gladiatoren aan te tonen, en vervolgens te achterhalen uit welke voedingsmiddelen die elementen komen. Zo reconstrueren ze het dieet van de gladiatoren.
En dat dieet was vooral vegetarisch, leiden de onderzoekers af uit de forse hoeveelheid strontium in de botten. Strontium komt vooral uit planten. [BBC 02.05.2007] Gladiatoren aten zelfs minder vlees dan de inwoners van Ephesus. De reden daarvoor is dat gladiatoren aan de vlezige kant moesten zijn. Dat was in de Romeinse tijd geen geheim. Gladiatoren heetten toen ook wel hordearii. "Gerstemannen", betekent dat. [Hordeum vulgare = gerst] Daarnaast aten de gladiatoren veel bonen.
Het gladiatorendieet leverde dus veel koolhydraten. Dat hield de gladiatoren op gewicht te blijven en vetlagen op te bouwen. Want hoewel films ons het beeld geven dat gladiatoren eruitzagen als bodybuilders, had je in de Romeinse tijd behalve kracht en vaardigheden ook vetlagen nodig om in de arena te overleven.
"Een kussen van vet beschermt je tegen snijwonden, en beschermt zenuwen en bloedvaten in een gevecht", zegt Karl
Grossschmidt. "Bovendien zorgen magere gladiatoren, als ze gewond raken, voor weinig spektakel. Oppervlakkige wonden zien er spectaculairder uit als je een vetlaag hebt. Ze bloeden, het doet niet zoveel pijn en je kunt gewoon doorvechten. En voor de toeschouwers ziet het er geweldig uit."
Vlak voor een gevecht mochten gladiatoren zich te buiten gaan aan voedsel. Dat was waarschijnlijk bedoeld om het stressniveau van de vechters te verminderen.
Ondanks het vegetarische dieet waren de botten van de gladiatoren sterk. Ze bevatten "extreem veel calcium", aldus Grossschmidt. Waarschijnlijk gebruikten de gladiatoren supplementen om hun botten sterk te houden. Historische literatuur spreekt van mengsels van verkoold hout en de as van beenderen, die gladiatoren wegspoelden met wijnazijn. [Hum... Is dat nou een Functional Food? - red.]
In het jaar 200 was Ephesus voor de gladiatorenspelen wat Venice Beach voor de bodybuilding is: het centrum. De keizers investeerden grof in het gladiatorenvechten, en zorgden ervoor dat de gevechten publiek toegankelijk waren. De gevechten waren PR voor de keizer. In Ephesus was de manager van de spelen steevast de hogepriester van de keizercultus. [De Romeinse keizers hadden de onhebbelijke gewoonte om zich goddelijk te verklaren. Dat maakte het onderhandelen met de oppositie stukken eenvoudiger.] [murphsplace.com]
Uit de botten die in Ephesus zijn opgegraven blijkt bovendien dat de gladiatoren vochten op blote voeten. De botten in de voeten, net als die in de handen van de vechters, waren extreem ontwikkeld. De gewrichten van de gladiatoren verraden bovendien dat hun aanhechtingen door continue belasting sterker waren dan normaal.
Gezond was het gladiatorenvechten niet. Blijkens statistieken was de kans dat een gladiator het eerste jaar van zijn loopbaan overleefde 25 procent. Met elkaar jaar steeg de kans licht. Sommige gladiatoren werden echter oud. De oudste gladiator die historici hebben gevonden stierf op 99-jarige leeftijd. De man was toen gepensioneerd en vocht niet meer.
484 Reacties
317568 Gelezen