We raken hier behoorlijk off topic, maar ik wil nog even gezegd hebben dat ik het een lastig filosofisch dilemma vind: is een dementerende wat hij was of is hij wat hij is of wil zijn? Ik ben geneigd toch voor het laatste te kiezen. Ook al is dat een glibberig pad.
Als je een dementerende alleen maar beziet op grond van wat hij was, dan zeg je eigenlijk dat hij niet meer bestaat in het heden. Terwijl dat verleden waar jij hem in plaatst voor hem mogelijk geen enkele functie meer heeft doordat het gewist is uit zijn geheugen.
Kijk bijvoorbeeld naar mijn vader: eind jaren zeventig is hij na een stevige hoestbui voorgoed gestopt met roken. Hij had dat totaal afgezworen, taalde er niet meer naar. Nu in het verzorgingstehuis is hij weer begonnen en hij paft er heel wat pakjes shag doorheen. Als ik 'in de geest van' wil handelen, moet ik hem laten afkicken en geen sigaretten meer voor hem kopen. Want hij was altijd die sterke niet-roker, cold turkey gestopt en nooit weer een sigaret aangeraakt. Maar hij weet daar zelf niks meer van en denkt dat hij altijd heeft gerookt.
De vraag is: is de mens zijn geschiedenis, ook als die geschiedenis niet meer relevant is? Ik denk 't niet. We moeten het maar doen met wat we nog hebben van een dementerende en accepteren dat hij een ander mens is. En dus zijn huidige wensen inwilligen voor zover ze niet hinderlijk, gevaarlijk of volslagen absurd zijn.