Ik zat op een dag aan tafel schoarma blokjes uit de pan te vissen... ik keek er raar naar, en ook al vond ik het nog zo lekker, ik kreeg het met moeite weg: dus ik zei 'en vanaf nu ben ik vegetarier'
oke zei mijn vader, en daarna was hij het alweer vergeten.
(heb het een week lang om de vijf minuten moeten zeggen voordat het doordrong bij hem)
mijn moeder zei: ow, dat was bij jou gewoon een kwestie van tijd dat je die beslissing zou nemen. (haha, ze wist het dus eerder dan ik
)
bij ons thuis werd er ongeveer 1-2 keer per week vegetarisch gegeten. sinds ik vegetarier was, werd dat minder: voornamelijk mijn broer begon het vervelend te vinden (wat hij eerst niet vond)
daarna was het voornamelijk dat ik vleesvervangers kreeg, maar omdat ik die vies vond en meestal niet opat werd dat vaak ook weer weggelaten. (ik hield niet van de 'aardappelen-groente-vlees-gerechten' )
later werd er meer gekookt met mengseltjes, dat werd op het laatst gesplits,en ging mijn deel in een andere pan met soms stukjes nepvlees, maar ook vaak met extra champigonnen o.i.d. (net als dat groen-roze kookboek dat pas uit is;) )
sinds een jaar woon ik op kamers, en kook altijd met 1 huisgenoot samen. in het begin dacht ik nog van: 'hoe moet dat met het vlees???' (vond het nooit zo leuk om ander iets op te dwingen omdat ik vegetarier ben)
maar mijn lieve huisgenoot vond het vanzelfsprekend dat we vegetaries koken. zij is nu een part-time veggie geworden
en eet in het weekend vlees.
bij mijn ouders heb ik dus goede ervaringen, heb nooit te horen gekregen dat ik te weinig stoffen binnenkreeg of wat dan ook. ze hebben ook altijd achter mijn keuze gestaan, en het ook gewoon begrepen.
vooral in het begin heeft mij dat geholpen; als je van de ene op de andere vegetarier word, kijkt iedereen je aan van: 'ow dat is maar een fase'. (mijn ervaring tenminste, want wat wil je als je op je 14e, in de puberteit, stopt met vleeseten).
gelukkig heb ik thuis niet hoeven te vechten om geen vlees meer te hoeven eten.
jammer genoeg is dat niet overal zo